Het was vanmorgen nog donker, om 7.15 uur, toen we op de ´controles Alblasserwaard-app´ lazen, dat er een auto te water was in ons dorp en dat de bestuurder waarschijnlijk zwaar gewond was. Niet veel later stuurde JH, die naar zijn werk reed, een filmpje van allemaal blauwe en oranje zwaailichten. En nog weer even later volgde het vreselijke bericht, dat er een jongen van 18 jaar was verongelukt. Wat een verdriet! Dat maakt je stil.
De hele dag heeft het door mijn hoofd gespookt. Dan probeer je het je voor te stellen. Maar dat gaat niet. Het is té groot.
Deze laatste werkdag voor de Kerst wilde ik op tijd klaar zijn. Ik had het allemaal wel zo´n beetje gezien. We hebben heel drukke weken gehad. Dat was uiteraard fijn. Maar nu was het ook fijn om gewoon die laatste bestellingen klaar te maken en de rommel op te ruimen.
Na de lunch ging Maria met de kinderen naar huis. Ze zou nog een laatste kerstpakket bezorgen. En ik stapte in de caddy om de laatste bestellingen naar het postdepot te brengen. Op de terugweg reed ik naar de Hubo om lege dozen op te halen. Dat is altijd vaste prik op woensdag. Er hebben in het afgelopen jaar zo weer heel wat dozen een tweede leven gekregen :-). Als dank voor het bewaren van de dozen had ik een madeiracake gebakken in de wonderpan.
Thuisgekomen sorteerde ik de was en zette meteen de eerste aan. Dat is normaal mijn donderdag-werk. Maar nu een dagje eerder. Ik begon met een witte was met overhemden. Dan kunnen Willem en Henk die morgen weer schoon aan, als we naar de kerk gaan.
En toen was het koffie-tijd. Willem en ik waren maar samen. We zaten gezellig bij de snorrende kachel. Wat is het koud, vandaag! We hadden net de koffie op, of er stopte een busje. ¨Oh, zeker nog iemand, die z´n bestelling komt ophalen,¨ dacht ik hardop. Dan kijken we altijd even, of men naar de goede kant van het huis loopt. De bestellingen staan klaar in het portiek links van ons huis. Maar als mensen voor het eerst komen, lopen ze nogal eens naar de deur rechts van ons huis. En jawel, er liep iemand het pad rechts op. Willem liep erheen. Al snel hoorde ik een bekende stem. Het was geen klant! Het was Annemarije Baars, die een prachtige bedank-kaart kwam brengen.
An(nemarije) is met haar man en vier kinderen sinds een jaar werkzaam bij Mercyships en ze zijn nu met verlof. Wat een verrassing! An ging even polsen, of man en kids in waren voor een bakkie koffie. En jawel! En zo rolde er ineens een hele familie naar binnen. Ik zette snel een verse pot koffie en natuurlijk was er drinken en lekkere koekjes voor de kinderen. We praatten bij en hoorden van alles over hun bijzondere leven op het schip. Er werd zeep ingeslagen en ook meel om daar bruin brood te kunnen bakken. En Willem maakte nog snel een foto als herinnering aan deze fijne ontmoeting.
Wil je het gezin Baars volgen en/of steunen? Kijk dan hier
En zo werd het kerstavond. En werd het stil.
