De afgelopen weken waren vol. Dat is niet erg. Ik houd van drukte en van reuring. Maar het is ook heerlijk, als er op z´n tijd weer rust en verstilling komt.
In de webshop is het nu de drukste tijd van het jaar. En deze maand was het precies 10 jaar geleden, dat de webshop online kwam. We hadden dus een jubileum te vieren en hadden daarom 10 dagen lang allerlei acties met ´tien´: tien procent korting op bepaalde producten, een tientje korting op weer iets anders, bij aankoop van 10 kaarten de elfde kado, een kerststolpakket voor 10 euro en dat soort dingen. Dat zorgde voor nóg meer drukte dan gewoonlijk. Natuurlijk was dat heel leuke en heel welkome drukte. Maar eerlijk is eerlijk: als ik de hele dag dozen had staan dichtplakken, had ik ´s avonds toch heus prikbenen en voelde ik alle spieren in m´n lijf.
Dan hadden we ook nog het feestje van drie kleinkinderen, wat bij ons op de workshopzolder werd gevierd. Vera is drie jaar geworden, Walter één jaar en Naomi ook drie jaar. Het werd een gezellig, kneuterig kinderfeestje. Eerst was er natuurlijk iets te drinken met cake erbij. En daarna werden de jarigen overladen met kadootjes.
Maaike had een leuk knutselwerkje bedacht. De kindjes beplakten een glazen pot, waar een lichtje in kwam en waar een bijbeltekst aan hing, die over het Licht der wereld ging. Precies een mooi werkje voor peuters!
Intussen werd er hier ook al twee zaterdagen hard in de tuin gewerkt. Mijn moestuin is op de schop gegaan. Er moest sowieso iets veranderen, omdat de bijen een andere plaats krijgen. Eigenlijk wilde ik graag moestuinbakken, om zo een dikkere groeilaag tuinaarde te krijgen. Willem tekende mijn plannetjes uit en Koos wilde dat op zaterdag wel komen uitvoeren. Zaterdag is zijn papa-dag, want mama Willemijn werkt dan in haar bloemen-/kadowinkel. De deal was dus, dat ik op de kinderen paste, terwijl Koos aan de tuin werkte. Helemaal goed natuurlijk. Hoe gezellig!
Het is alleen méér werk dan voorzien, dus zitten er intussen al twee zaterdagen aan werk in. En nee, het is nog niet klaar, maar wordt wél mooi!
Wat er verder zoal langs kwam? Het gewone huishoudelijke werk. Gedoe om een kapotte vriezer (die nu gelukkig vervangen is). Gedoe met een kapotte caddy (die intussen gerepareerd is). De jaarlijkse vierdagen-marathon met op 30 november een jarige Maria, op 1 december een jarig Wim, op 2 december de verjaardag van onze trouwdag, op 3 december een jarig Geertje. De wekelijkse bezoekjes aan Willem z´n broer. De wekelijkse bezoekjes aan schoonmama.
En natuurlijk gewoon gezellig breien en borduren. Soms doe ik dat weleens een poosje in bed, voordat ik ga slapen. Éven een paar toeren, of éven een draadje :-).
Maria nam een doos stoofpeertjes voor me mee bij Van Os vandaan. Die werden geschild, gestoofd en geweckt.
Gisterenavond was het tijd voor ontspanning! We gingen met z´n drieën naar het Terdege Kerstconcert in de St. Jan in Gouda. Dat is inmiddels traditie. Omdat ik voor Terdege werk hadden we vrijkaarten en hadden we, als genodigden, ook nog eens gereserveerde plaatsen. Hoe luxe wil je het hebben!
Al om half 6 reden we weg uit Bleskensgraaf. We werden door de navigatie over de pont bij Bergambacht gestuurd. Het was redelijk druk op de weg, maar we waren toch al om kwart over 6 op de parkeerplaats. Ik had thuis snel nog even een stapel pannenkoeken gebakken en die in de hooimadam mee genomen. Dus zaten we knus in de auto van heerlijke spek- en kaaspannenkoeken te genieten.
Met volle buikjes liepen we de stad in, richting de St. Jan. Het ziet er nu overal zo sfeervol uit, met al die lichtjes! We voelden ons heel feestelijk.
Bij de kerk mochten we ons melden bij de zij-ingang en daarvandaan werden we naar onze plaatsen gebracht. Ik had een gezellig praatje met een andere medewerker, waar ik naast kwam te zitten. We moesten nog wel een uur wachten, voordat het concert ging beginnen. Maar dat uurtje vlóóg om. Daarna heb in intensief van de eerste tot de laatste toon zitten luisteren naar al die mooie muziek en overdenkingen. Práchtig was het.
Het was vanmorgen gewoon even schakelen, toen de wekker toch weer om 5 uur afging. Henk moest vroeg de deur uit. En toen Maria om 9.00 uur arriveerde, was het weer business as usual: pakjes inpakken, meel afwegen, 1000-en-1 vragen beantwoorden, bestellingen plaatsen bij leveranciers, Lamme Teun (advocaat) maken enzovoorts. Voor ik het wist was het 17.00 uur en stapte ik in de auto naar het pakketpunt.
Eén ding was vandaag dan wel weer heel handig: ik hoefde niet te koken. Op de school van kleinzoon Marinus was er vanmiddag/vanavond kerstmarkt. We wilden daar graag even onze neus laten zien. Op de markt kon je soep en broodjes eten en alles was ook nog eens voor het goede doel. Ik moet dan altijd denken aan een opmerking van mijn wiskundeleraar van (heel) vroeger: men eet zich dood, voor de medemens in nood. Tja...niet een heel nette opmerking. Maar het is, als je er over nadenkt, toch iets wonderlijks: je zit je buikje rond te eten ten bate van hongerige mensen. Ergens krijg ik daar toch altijd ´error´ van.
Maar goed, Willem en ik togen rond zessen dan toch maar naar Ottoland. Leuk om nu gezien te hebben, waar Marinus naar school gaat.
En zie je wel, dat de dagen vol waren? Maar langzaamaan gaat de druk wat van de ketel. We hebben de grootste hausse nu wel gehad, in de shop. En drukte voor de kerst? Die heb ik eigenlijk nooit. Ik doe niet aan kerstversiering. Ik hoef geen nieuwe outfit, niet naar de kapper, niet naar de nagelsalon. En we eten met Kerst niet veel anders dan op zondag. Okay, Tweede Kerstdag verwachten we een sleep kinderen en kleinkinderen. Maar dan doen we een potluck-dinner. Dat hebben we de afgelopen twee jaar ook gedaan en bevalt ons goed. Voor mij geen kerst-stress. Nergens goed voor. En bovendien zo níet waar het in essentie over gaat.
