donderdag 8 juni 2017

Afzien. Maar het wordt mooi!

De vloerenklus vordert gestaag. Het gaat eigenlijk helemaal naar wens. Het is alleen méér afzien, dan ik van tevoren bedacht had. Wat is dat akelig, zo´n hol, leeg huis. En heel de dag iemand om je heen, waar je rekening mee moet/wilt houden. Ik moet eerlijk bekennen, dat ik domweg van slag ben en me raar en moe voel. Maar goed. Nog even doorbijten.

Gisteren heeft de vloer de tijd gehad om goed uit te harden. En ik had de tijd om wat werk voor de webshop te doen. Wat inpakwerk, wat schrijfwerk, enzovoorts. Ook tijd om weer fatsoenlijk te koken. Ik verwachtte immers de hele meute weer fijn thuis, uit school en werk.

De avondmaaltijd was, behalve dat er normaal gekookt was, nog wel een kampeer-ervaring. Willem schepte aan het aanrecht de borden vol, die vervolgens werden doorgegeven. We zaten allemaal op een rijtje op stoelen en krukjes en bankjes. Zonder tafel, dus het bord op schoot. Hilarisch eigenlijk ;-).

Vanmorgen kwam Joël weer welgemoed binnenstappen. Volgens mij was het amper 7 uur. En terwijl ik probeerde om iedereen, die nog thuis was, van een ontbijt te voorzien (weer op de kampeermanier), begon Joël aan het opschuren van de egaliseerlaag en andere voorbereidingen.




Ook Trijnie stond al om 7 uur op de stoep. Maaike had vandaag een bruiloft. De zus van haar vriend trouwt. En Trijnie kwam Maaikes haar doen. Echt fijn, zo´n zus als privé-kapster.



Na de nodige voorbereidingen, begon eindelijk het mooie werk aan de vloer. Wat was het leuk om de eerste strook op de grond te zien verschijnen!!



Een groot deel van de ochtend was ik weg. Ik bracht Maaike naar de feestlocatie. Ze zag er uit als een plaatje!




En daarna deed ik boodschappen voor twee mensen, die ik, vandaag en morgen, aan levensmiddelen help via Samen Eten Delen.

Joël heeft heel wat metertjes gemaakt. Aan het eind van de middag was hij al in de gang aangekomen. Wat was het fijn om de tafel en wat stoelen naar binnen te sjouwen en weer gewoon aan tafel te eten! Echt een genot :-).


Vanavond waren we allemaal gaar. Jan had een pechdag gehad. Hij had per ongeluk zijn schooltas in de bus laten staan. En laat daar nu net zijn laptop ook in zitten :-(. We hopen heel erg, dat de tas nog boven water komt. Vanwege de laptop. Vanwege een aantal dure schoolboeken. En ook vanwege de fijne tas, die Jan nog van mijn moeder heeft gekregen.
Henk was ook moe en zeurig. We zijn nog even met z´n drieën naar Dordrecht gereden om één van de noodpakketten af te leveren. Daarna kochten we nog viltjes voor onder de meubels. Maar verder bleven de activiteiten beperkt tot koffie drinken en uitrusten ;-).

Morgen hoopt Joël ook weer vroeg van de partij te zijn. En voordat hij komt, wil ik een gat in de strijk hebben geslagen. Het kan maar vast gebeurd zijn. Toch?