Gisterenochtend waren wij om 7 uur in afwachting van de mensen van Knulst, die de vloer zouden komen egaliseren. Dat afwachten klinkt misschien heerlijk 'zen', maar in werkelijkheid was het hier een drukte van belang. Alle 7 kinderen, die nog thuis wonen, zouden voor 1 nacht ergens anders gaan slapen. En iedereen ging dus met een extra setje kleding, een pyjama, een tandenborstel, voor twee dagen schoolboeken enzo naar school of werk.
Eindelijk was om half 9 iedereen vertrokken en waren alleen Willem en ik nog thuis. We hadden een telefoontje gekregen, dat er flink veel vertraging op de weg was en dat ze van Knulst later zouden arriveren. Ik keek eens online hoe de vlag er, wat files betreft, bij hing en schrok behoorlijk. Juist één afslag vòòr de afslag naar Alblasserdam was er een vrachtwagen gekanteld en dat zorgde voor een kilometerslange file en een vertraging van 143 minuten. De koffie, die al een uur op het warmhoudplaatje klaarstond, dronken we zelf maar op. Het zou nog wel even duren, dachten we.
Dat was ook zo! Pas om 10 uur kwam het busje van Knulst voorrijden. Daar sprong een vrolijke knul uit: Joël. Hij was maar alleen en zou dat egaliseerklusje wel even klaren. Hij zag het helemaal zitten. Ok. Dan gingen wij dat ook maar doen :-).
We dronken een kop verse koffie. Willem werkte nog een paar uurtjes thuis, totdat hij de deur uit moest voor een afspraak naar Emmen.
Intussen liep ik rond als een kat in een vreemd pakhuis.
Over een kat gesproken: de zwerfkat, die wij al jaren om de deur hebben en die steeds vaker binnen durft te komen, vond het ook echt raar bij ons:
 |
Ik kon niet veel meer beginnen. Ik wilde beneden Joël niet voor de voeten lopen. Dus ging ik boven maar wat aan de slag. De was kon niet naar buiten, vanwege stormachtig weer en buien. Dus toen mijn drooglijnen binnen vol hingen, was het gedaan met de waspret. Zo goed en zo kwaad als het ging maakte ik de bestellingen voor de webshop klaar. En daarna geloofde ik het wel. Op de bovenverdieping staat alles nu hutje bij mudje en kan ik niet echt uit de voeten. Inmiddels mocht ik ook niet meer beneden lopen. Ik ben mijn preekaantekeningen maar gaan uitwerken achter de computer.
Tegen half 4 verdween Joël. Ik kon toen alleen nog over een smal balkje van de trap op de voordeurmat komen
en dan kon ik, als ik dat wilde, ook nog buitenom, via de garage, bij de keuken komen. Heel veel bewegingsruimte had ik dus niet. Met veel gewurm (omdat de voordeur maar een klein stukje open kon) kreeg ik de webshopbestellingen naar buiten en kon ik die naar het postkantoor gaan brengen. Daarna was het afwachten tot Willem thuis zou komen. Normaal is Emmen bij ons vandaan tweeëneenhalf uur rijden. Maar met het onstuimige weer en in de avondspits zou dat natuurlijk langer duren. Eindelijk kwam Willem om 19.00 uur thuis. We hadden afgesproken om buiten de deur te gaan eten. Maar Willem was zo gaar als boter. Zouden we gewoon een pizza laten komen? En die dan maar op bed zittend opeten? Maar nee. Dat wilde Willem toch ook niet. En dus gingen we, nadat hij een poosje had gerust, toch op pad. Omdat het al tegen achten liep, wilde ik niet naar een restaurant, waar je eerst een stokbroodje en de menukaart krijgt en vervolgens drie kwartier op je eten moet wachten. Wokken leek me daarom wel wat. Dat is ook fijn als je vegetarisch eet, want dan kun je gewoon allerlei groenten wokken. Willem vond het een goed plan en we reden naar Papendrecht. Helaas was het restaurant gesloten. Hè, vervelend. Maar niet getreurd. Willem stelde voor om naar Happy Italy te gaan. Daar hadden we de kinderen al zo vaak over gehoord. Maar we waren er zelf nooit geweest. Wel horen we altijd van een lange wachtrij, daar. Maar het was al best laat en we namen de gok: misschien zou het met die wachtrij wel meevallen. Dat was zo! We konden zó naar binnen en konden zó een plaatsje kiezen. Het was heel anders dan wij verwacht hadden. Dit leek wel een soort van McDonalds, maar dan met Italiaans eten, vonden wij.
De snelheid was fantastisch. We namen brood met olijfolie, terwijl we iets van de kaart kozen. Wat een keuze! Help, keuzestress ;-). Willem nam ravioli, ik nam spaghetti. We smulden. Het was lekker en goed warm en het waren mooie porties. Alleen vond ik het wel heel erg kazig: lekker, maar zout! Ik heb dat vannacht ook wel geweten: ik ben een paar keer uit bed geweest om iets te drinken. Dat gebeurt me normaal nooit!
We namen nog een ijsje toe en besloten op huis aan te gaan. En zo zaten we om 10 uur alweer op ons bed. Nog even wat achter de laptop werken. Maar al snel voelde ik me heel slaperig worden. Het was ook zo'n rare dag geweest! Volgens mij sliep ik al voor elf uur. Dat is uitzonderlijk vroeg, voor mijn doen. Maar het werd een rare nacht. Het is lang geleden, dat ik zó onrustig sliep. Ik had dorst. Het voelde raar dat we zomaar samen in huis waren. Het voelde raar om niet zomaar naar beneden te kunnen wandelen. Het was onrustig, omdat de tent steeds klapperde in de wind. Het was onrustig omdat de poortdeur niet goed dicht zat (en ook al klapperde). Om kwart voor 6 was ook Willem klaarwakker. Hij dacht dat het al minstens kwart voor acht zou zijn! Ook al van slag dus :-).
Afijn. De dag zal vandaag iets gewoner verlopen. We kunnen nu gelukkig weer beneden over de vloer lopen. Het is toch wel handig, dat ik niet meer buitenom naar de keuken hoef. Vanmiddag komt iedereen weer gewoon naar huis. We halen tegen etenstijd de tafel en de stoelen naar binnen, zodat we aan tafel kunnen eten. Maar verder leven we nog even boven, op de mudvolle slaapkamers.
Vandaag zijn er geen werkmensen. De vloer kan dan goed uitharden. En morgen begint dan het echte werk! Dan gaan ze een begin maken met het leggen van de PVC-vloer. Ik ben erg benieuwd hoe dat eruit gaat zien. En ook hoever ze uiteindelijk vrijdagmiddag zullen gekomen zijn. Het zou wel heel fijn zijn, als we dan de meubels zouden kunnen terugzetten. Al was het alleen de eettafel en de zithoek maar. We gaan het (af)zien...
