"De koningin kan vandaag niet lekkerder eten," is bij ons een regelmatig gehoorde uitspraak. En raar genoeg, hoor je die het meest, wanneer er een gewone, simpele, hollandse maaltijd op tafel staat. Vandaag was weer zo'n dag. Ik had een heerlijke riblap gebraden. Van dat lekkere draadjesvlees met een vetrandje eraan. Daarbij gewoon bloemig gekookte aardappels en gestoofde andijvie. En versgekookte appelmoes met een vleugje kaneel. Blauwe en witte druiven na. MMmm, wat hebben we gesmuld! Met recht een vorstelijk maal.
De kledingwissel is gelukkig zo goed als achter de rug. Ik moet alleen de kasten nog een beetje ordenen en nog wat winterkleding goed opbergen. Volgende week hoop ik daarmee de puntjes op de "i" te zetten en dan kunnen we dat hoofdstuk weer even sluiten. Ik hoef zo goed als niets te kopen. Dat is toch eigenlijk ook wel weer bijzonder. Enkel wat pyjama's voor Henk en Jan en ik heb voor Leendert, Hans en Koos een net pak op marktplaats gekocht. Voor de rest is er genoeg.
Maandag kwam mijn tante een poosje strijken. Zij is van net na de oorlog en opgegroeid in een echt arm gezin. Zij vertelde, dat ze als kind maar 1 jurk had voor door de week en 1 jurk voor de zondag. Zaterdags ging de weekse jurk uit en ging mijn tante in de tobbe. Daarna mocht ze haar zondagse jurk aan en daar moest ze dan heel zuinig en voorzichtig mee doen. De weekse jurk werd, als dat nodig was, gewassen. Kennelijk vond men dat toen niet altijd nodig, ook al was die de hele week al gedragen. Zo'n jurk werd gerust ook alleen maar gelucht en dan kreeg mijn tante die de volgende week weer aan. Ze wist nog, dat ze een keer in de sloot was gevallen en toen niet naar school kon, omdat ze geen andere kleren had. Tja, enerzijds lijkt me dat toch wel gemakkelijk. De kledingwissel is dan in elk geval zó gepiept. Maar anderzijds moet ik er niet aan denken. Dan ben ik blij, dat de kinderen zich onbekommerd kunnen vies maken en dat de kleertjes dan, hup, de wasmachine in kunnen. Al met al denk ik wel, dat we behoorlijk doorgeschoten zijn in een 60 jaar tijd!
Ik ben deze week braaf iedere middag naar bed gegaan. Behalve gisteren, toen ik geen oppas had. Ik voel me lekker opknappen. Alleen als ik naar bed ga en 2 trappen op moet. Dan lijkt het alsof ik de Mount Everest beklim. En bukken gaat ook niet zonder sterretjes te zien. We gaan dus fijn door met rust en goede voeding. Ik ben erg blij met alle hulp. Ik heb deze week even geen brood gebakken. Dat hoop ik volgende week weer op de rails te zetten. Stap voor stap maar ;-)
