Het gaat er toch heus op lijken, dat ik de 24-weken grens ga bereiken. Nog 2 dagen te gaan. Enerzijds is het dan jammer, dat ik naar het ziekenhuis moet. Anderzijds kijk ik daar toch ook wel naar uit. Het wil dan toch zeggen, dat er een kans is (vind het moeilijk om in termen van 'kansen' te praten), dat het goed gaat aflopen.
Sinds eergisteren ben ik begonnen om wat te handwerken. Ik heb al eens eerder 3 maanden moeten liggen tijdens een zwangerschap, en toen heb ik ook heel veel gehandwerkt. Punt is, dat je het, vooral in het begin, liggend niet zo lang volhoudt. Je armen en nek worden heel moe. Ik bouw het dus langzaam op. Ik ben de sokken voor Maaike aan het afmaken en verder heb ik een heeeeeeeeel fijn borduurwerk voor de dag gehaald. Het is zó fijn, dat ik het alleen bij daglicht kan doen. En dus lag het al jaren in de la. Er komt nu eenmaal niet zoveel van om overdag zomaar te gaan zitten handwerken.
Nu ik de gezinshulp, alle aanlopende vrijwilligers en Willem en de kinderen allemaal zie draven en werken, besef ik pas, hoeveel uren ik iedere dag en week maak om alles hier draaiend te houden. Normaal gesproken heb je daar niet zo'n erg in.
Het valt me mee, hoe ik alles uit handen kan geven. Ik moet natuurlijk ook wel! Alleen als één van de kinderen naar iets loopt te zoeken, vind ik het heel frustrerend om op m'n bed te moeten blijven liggen. Zelf heb ik zo'n kwijtgeraakt schoolboek, of blaadje, of schoen, of wat dan ook, meestal zó gevonden. Maar het lijkt er op, of niemand dat gen van me heeft meegekregen :-(
Ook al m'n consumindertrucjes staan ver weg in de ijskast. Ik kan het nu van niemand vergen om rekening te houden met dag- en nachtstroom, of zelf pap te koken, brood en koekjes te bakken, enzovoorts. Dat geeft ook helemaal niet. Ooit hoop ik toch wel weer de draad op te pakken en het is te hopen, dat dat nog een flink aantal weken duurt.
Het is maar goed, dat ik vanuit m'n bed m'n tuintje niet kan zien. Dat vind ik wel erg hoor. Er is hier niemand met groene vingers en dus kan ik me wel een beetje voorstellen, hoe alles er nu uit ziet. Waarschijnlijk veel onkruid en dorstige plantjes. Maar ook dat is het ergste niet. Zaterdag komt er iemand in elk geval even een schoffel doorhalen. En verder moet dan ook m'n tuintje maar wachten op andere tijden ;-)
Vorige week zat er nog een verrassing bij de post. Het boekje, waar een interview met mij in staat, was uit. Vrijdag heb ik het op m'n gemakje liggen lezen. Het is een leuk, informatief boekje geworden met heel veel tips. Echt ook een aanrader voor de beginnende consuminderaar. Het boekje heet "Gelukkig met minder geld" en is o.a. verkrijgbaar bij www.bol.com
