Gisteren was het niet een dag vol boeken, maar een dag vol ontmoetingen. Heerlijk! Willem had een dag vrij genomen en samen zijn we half Nederland rond getourd. Eerst zijn we naar Elspeet gereden om Leendert en Koos naar de logeeropvang te brengen. Het is voor Leendert de laatste keer, dat hij er heen is. Gedurende enkele jaren is hij er zo'n drie tot vier keer per jaar voor een halve of een hele week geweest. Het is dus een deel(tje) van zijn leven wat hij gaat afsluiten. Ik werd er zelf gewoon een beetje weemoedig van. Ik had een kruidkoek in de wonderpan gebakken, zodat Leendert wat te trakteren had. Verder is het de gewoonte daar, dat wie voor het laatst komt mag kiezen welk uitstapje er gemaakt wordt. Leendert had z'n keuze al lang en breed gemaakt. Hij koos voor een dagje naar een subtropisch zwembad. Hij verheugde zich daar enorm op. Hij is ook zo'n sportieveling. Zoiets is echt wel aan hem besteed.
Het was nog passen en meten voordat we allemaal in de auto zaten. Er reden namelijk nog drie jongens met ons mee naar de logeeropvang. En allemaal hadden ze natuurlijk bagage bij zich. Maar het paste precies. Eerst reden we naar het postkantoor om nog even twee grote boodschappentassen vol pakketjes boeken af te leveren en daarna zetten we koers naar de Veluwe. Het was prachtig weer en ik genoot van de mooie herfstkleuren onderweg.
In Elspeet werden we onthaald op koffie met ontbijtkoek en daarna was het tijd om op te stappen en onze dag samen voort te zetten. We hadden een heel programma.
Eerst zetten we koers naar Apeldoorn. Ik had een gesprek bij mijn uitgever over het boek waaraan ik bezig ben. Willem had voor deze gelegenheid z'n laptop meegenomen, zodat hij tijdens het gesprek nog wat kon werken voor de zaak. Zo konden we allebei nuttig bezig zijn. Froukje van De Banier heeft me weer fijn op weg geholpen met de schrijverij. Ik kan weer vooruit. De aanvankelijke opzet en planning is drastisch gewijzigd. Soms is dat nodig om de boel vlot te trekken.
Toen we om een uur of kwart over 1 uit Apeldoorn vertrokken was het weer totaal omgeslagen. Er knetterde een flinke onweersbui, het hagelde en regende. Het verkeer was meteen stroperig natuurlijk. Maar we hadden geen haast. We zetten koers naar 's Heerenbroek, een dorpje tussen Zwolle en Kampen. We hadden daar met W. afgesproken om een lading walnoten op te halen. W. is eigenlijk een soort 'collega' van mij. Zij illustreert bij De Banier en ik schrijf. Maar we hadden elkaar nog nooit in het echt gesproken.
Oh, wat woonde W. daar heerlijk landelijk. Echt een droom! Zo'n oud boerderijtje en lekker veel ruimte eromheen. We trokken eens ferm aan de trekbel, maar er kwam niemand aan de deur. Toen zijn we maar binnen gestapt en hebben hard "Volluk" geroepen. En ja, dat was de manier :-). W. kwam tevoorschijn en nodigde ons uit voor een kop koffie. Leuk om zo even bij iemand aan de keukentafel te schuiven en dan te ontdekken dat je heel veel gemeenschappelijks hebt!
Ze liet ons haar walnotenoogst zien. Ongelofelijk hoeveel er van één boom was af gekomen! Ik heb weleens gelezen, dat een grote notenoogst de voorbode is van een strenge winter. Het kan natuurlijk een volksfabeltje zijn, maar er zit toch ook wel iets in. Dus wie weet...
We vulden de twee lege boeken-boodschappentassen met (de al zorgvuldig gedroogde) walnoten en keken nog even in haar atelier naar haar werk. Prachtig vind ik dat! Iemand die kan tekenen heeft mijn grote bewondering. Ik ben zelf op het nivo van kleuterschool blijven steken :-). Daarna was het tijd voor onze volgende afspraak. We zetten koers naar Amsterdam.
In Amsterdam hadden we afgesproken bij lezeres L. Ook iemand met wie ik op allerlei manieren contact had gehad (mail, post, telefoon), maar die ik nog nooit echt ontmoet had. Het was best apart om van een min of meer afgelegen boerderijtje in een dorp naar een bovenwoning in de stad te gaan. Zo kom je nog eens ergens! L. was helemaal druk geweest voor ons bezoek. Er stond een heerlijke appeltaart warm in de oven, er was lekkere kruidenthee en ik werd overladen met allerlei liefs, leuks en lekkers. En, o ja, dat vond ik ook zo bijzonder: L. had onthouden, dat ik het altijd koud heb en had de gaskachel zo heerlijk opgestookt. Letterlijk een warm welkom dus!
We hadden een fijn gesprek overal allerlei dingen in haar en ons leven. De parkeertijd was om voordat we er erg in hadden. We laadden de spulletjes in de auto en reden de straat uit. Ik belde naar huis om te informeren of daar alles goed ging. En ja hoor, alles ging goed. Ze gingen er juist eten en we hoefden geen haast te maken om thuis te komen.
Willem reed eerst nog wat rond in de stad. Leuk, maar ook eng. Ik ben een bangerik in de auto en kreeg het Spaans benauwd van al die mensen, die fietsers, die auto's en trams. Ik zou er voor geen goud zelf zomaar wat gaan rondtouren.
We besloten om nog even naar Schiphol te rijden om vliegtuigen te spotten. Altijd leuk (vinden wij dan). We gingen er eens even lekker voor zitten achter het raam bij Mac Donalds. Al snel was het donker. Daaraan zie je toch wel dat je de winter tegemoet gaat. Het was een mooi moment om op ons gemakje terug naar huis te rijden. Met koffietijd waren we weer thuis. En nu genieten we na. Van alles wat we zagen, van de mensen die we ontmoetten, van de geschenken die we kregen, van het dagje samen zijn.
En dan nu weer volle kracht vooruit. Ik wil vandaag eerst maar eens flink gaan huishouden. Rommel opruimen en wassen vooral. En dan vanavond maar weer aan de boekeninpakkerij. Daar zit ik op dit moment een beetje mee vast, omdat het boekje Koken zonder e-nummers in herdruk is en mijn postzegelbestelling gisteren niet is binnen gekomen. Maar goed. Dan kan ik alle bestellingen zonder het kookboekje wel alvast verzendklaar gaan maken. Werk genoeg hier :-).