Nu ik één keer in de twee weken een aflevering voor de kookrubriek van Terdege moet maken, houdt ik daarvoor één ochtend per 14 dagen helemaal vrij. Die ochtend is mijn Terdege-ochtend. Als de kinderen naar school en/of werk zijn en de ontbijtboel afgeruimd is, mag niemand me meer storen. Ook al ben ik thuis, dan moet 'men' maar doen alsof ik naar mijn werk ben. Zo heb ik dat tenminste bedacht :-). En zo voer ik het ook gewoon uit. De telefoon laat ik rammelen en vanmorgen heb ik ook de Jehova's Getuigen aan de deur laten staan. Misschien wel een beetje raar, want ik denk, dat ze me wel hebben gezien. Jammer dan. Ik wil me gewoon een paar uurtjes helemaal kunnen concentreren op koken, fotograferen en schrijven. Het is net of ik steeds een ei moet leggen :-). En blij dat ik dan toch ben, als dat ei er eenmaal is! En ja, ook even heel moe!
Voor de aflevering die ik vandaag maakte moest ik eerst nog even naar de winkel. Ik miste drie ingrediënten. Een paar weken geleden had ik al een proefversie gemaakt van de stamppot waarover ik wilde schrijven. Maar die was niet helemaal naar mijn zin. Dus bedacht ik een paar aanpassingen, haalde de spullen en ging aan het kokkerellen. Het recept wat ik vandaag schreef is bedoeld voor 6 personen. Het grappige is, dat dat voor mij maar een handomdraai lijkt, koken voor zes. Normaal gesproken moet ik dubbel zoveel koken. En het scheelt toch heus wel, of je twee kilo aardappels moet schillen, of vier! Ook de kooktijd scheelt heel veel. Het is gewoon leuk om eens wat minder à la een instellingskok te hoeven werken ;-).
Juist toen ik alles gesneden en klaargezet had en ik moest wachten totdat de aardappels gaar waren, kwam Maria naar beneden. Ik had haar vandaag thuis, omdat ze zo'n buikpijn had. Opgewekt verklaarde ze, dat de buikpijn over was. Mooi! Dan namen we even gezellig een pauze met een beker warme chocolademelk. Ik vond ook nog voor elk een bananenmuffin, die ik gisteren bij wijze van toetje gebakken had. Hè lekker hoor, om zo even samen een bakkie te doen.
Maria hing nog even bij me rond om toe te kijken bij mijn bezigheden en vertrok toen weer naar boven. Zo kon ik in alle rust de tekst voor de rubriek schrijven. De stamppot was inmiddels klaar en geproefd. Mmm, lekker! Precies zoals ik het in mijn hoofd had.
Om 10 over 12 was ik helemaal klaar. Tekst en foto's waren doorgemaild. Pff, wat voelde ik me gaar! Ik nam een kleine pauze van 10 minuten en pakte daarbij even mijn breiwerk. De perfecte manier van ontstressen :-).
Ik moest naar school om Henk op te halen én de emmer boerenmelk die ik op woensdag altijd afhaal. Snel haalde ik Henk en de melk, maakte een lunch klaar en dook even een half uurtje mijn bed in. Per slot van rekening had ik er al een hele dag opzitten vanaf half 6 vanmorgen.
De middag lag daarna blanco voor me. Ik kon me helemaal uitleven op m'n huishouden. Sinds ik weer werk volgens Flydlady houdt ik er vaste routines op na. Van die routine was vanmorgen natuurlijk niets terecht gekomen. Maar ik verplaatste de routine gewoon naar de middag en begon braaf het lijstje af te werken. Handig hoor, om steeds maar simpelweg een v-tje achter je klusje te hoeven zetten. Ik kon bovendien extra lang doorgaan, want het koken van vandaag was een eitje. Ik zou de stamppot van vanmorgen gewoon opwarmen. En omdat dat maar voor zes personen was, had ik nog een bak stamppot zuurkool uit de vriezer gevist. Ook die hoefde alleen maar opgewarmd te worden in de oven. Lekker met wat geraspte kaar erover. Voor het toetje had ik nog een pak yoghurt staan en een restant slagroom van vorige week. Samen met een half potje iets te dun uitgevallen aardbeienjam was dat ook een fluitje van een cent om klaar te maken.
Halverwege de middag sjeesde ik nog even naar de boerderij waar ons kachelhout opgeslagen ligt. De voorraad hier bij ons huis was op, maar bij de boerderij wist ik dat er nog lag. Gelukkig was ik op baggerbende voorbereid, want dat wás het op het erf. Er is de laatste dagen ook zoveel nattigheid gevallen. Ik had m'n laarzen aan en baggerde zo wat heen en weer met een paar kratten hout. Daarna trok ik zittend achter het stuur, met mijn benen buiten boord, mijn laarzen uit en schoot in m'n meegenomen crocs. Zo bleef de auto mooi schoon.
Het was lekker om even buiten te zijn. De lucht helder, het licht zo mooi. Gewoon voorjaarsachtig.
De stamppotten werden vanavond met gejuich begroet. Mij kwam het extra mooi uit, die bijna kant-en-klaar maaltijd uit eigen keuken. Willem moest namelijk overwerken. En het is absoluut niet mijn favoriete bezigheid om 's avonds aan tafel alleen de kar te moeten trekken. Dat doe ik toch liever samen met Willem. Ook vind ik het gewoon puur ongezellig als hij niet bij het eten is. Maar het liep gesmeerd. De kinderen smikkelden, er waren geen ruzietjes te beslechten, wat wil je nog meer ;-).
Na het eten was mijn werkdag nog niet om. De jaarlijkse schoolschoonmaakavond stond nog op de planning. Ik werd geacht daar om vijf voor half 8 aanwezig te zijn. Rap deelde ik de taken uit. Koos de fietsen en containers, Maaike Henk in bad doen en naar bed brengen, Dirk de kamer zuigen, de rest hand- en spandiensten verrichten bij het afruimen en afdrogen. Zelf toog ik aan de afwas. Het lukte allemaal nét. Maria ging mee naar school om te soppen. Gewapend met emmer, doeken en de vloerwisser stapten we de deur uit. Hoewel ik natuurlijk liever lekker had zitten handwerken, is zo'n schoonmaakavond toch ook wel gezellig. Gewoon met een grote groep moeders de handen uit de mouwen. Halverwege een koffiestop met het nodige gekwebbel. En na afloop nog wat fris en snackjes. Op die manier wordt onze school elk jaar halverwege de cursus in drie avonden van boven naar beneden grondig schoongemaakt. Dat geeft toch een heel voldaan gevoel.
Het was al tegen tienen toen ik thuis kwam. Maria moest als een haas naar bed. Eigenlijk was het wel een beetje te laat geworden voor haar. Zeker ook omdat ze gisteren haar duim zo lelijk zeer gedaan heeft. Juf dacht zelfs dat hij gebroken was en dus heb ik gisterenmiddag een groot deel van de middag zoekgebracht in de wachtkamer van de huisarts en daarna in de wachtkamer van de Röntgen. Hoewel er niets gebroken is, is haar duim nog steeds erg gevoelig en dus moet Maria steeds heel omzichtig haar hand gebruiken. Goed dat het zo'n doorbijter is.
Nu zit ik nog op Willem te wachten. Het zal wel tegen half 12 lopen voordat hij thuis is. Nog maar even breien...
