Sinds dinsdag zitten we hier in het ritme van de Wegwijsbeurs. Dat wil zeggen: 's morgens snel het huishoudelijk werk doen en daarna inpakken en wegwezen. Elke dag vertrek ik om half 12 naar de beurs. Daar geef ik dan om half 2 een lezing en om half 4 een workshop 'Bak je eigen brood'. Ik probeer dan om 5 uur bij de beurs vandaan weg te rijden en ben dan om 6 uur thuis. Daar een snelle maaltijd koken, eten en dan plof ik voor een uurtje in mijn bed!
Het zijn erg leuke, maar wel heel intensieve dagen.
De eerste beursdag zat vol met kleine rampen. Eerst bleek dat al mijn spullen (die we maandagavond gebracht hadden) bij een verkeerd podium stonden. Misverstandje. Er werden snel twee jongens opgetrommeld die mij hielpen met het verhuizen van mijn spullen: een oven, 60 bakpakketten, twee dozen boeken en nog zo het één en ander.
Ik zweette direct al peentjes, want mijn twee broodbakmachines moesten beslist om 13.15 uur aan, om om 15.30 uur twee degen de oven in te kunnen schuiven. De jongens hielpen nog even met haspels, zodat ik stroom had voor de broodbakmachines en die konden net op tijd aan. Vervolgens had ik nog een 10 minuten om de spullen voor mijn lezing klaar te leggen. Ik werd er nerveus van. Door al dat geloop en gedraaf en overleg was ik bijna vergeten waar mijn lezing over ging ;-).
Maar het werd dus heus half 2 en ik moest het podium op. Had ik problemen met de headset! Uiteindelijk heb ik dat ding maar in de hand gehouden. Maar lastig was dat wel wanneer ik iets wilde laten zien enzo. Ik miste bovendien de afgesproken werktafel om m'n spullen op te stallen. En tenslotte miste ik ook nog de ondersteuning van mijn kleine powerpoint, omdat Jan in de consternatie de laptop niet aangesloten kreeg.
Afijn, de lezing was gedaan en de mensen smulden nog van een stuk koek uit eigen keuken, toen ik snel het hokje achter het podium in ging om alles voor te bereiden voor de workshop. Dat hok was ook al een rampenplan, want je kunt er je k*nt niet keren. Het stond vol met allemaal van die grote koffer van de electronica-meneren en daarbij stond er ook nog het nodige aan voorraad van standhouders. Zo goed en zo kwaad het ging deed ik tussen en op de puinhopen m'n werk. Om kwart over 3 moest mijn oven aan. Maar help, waar was de stroomvoorziening voor mijn oven? Ik draafde voor de tweede keer die dag naar het managementkantoor en ja, er zou iemand van de techniek komen. Er kwam een meneer, maar die zei: ¨Er is voor dit podium geen electra aangevraagd. Ik kan het wel aanleggen, maar niet vandaag, want daar moet de vloer voor open.¨ Daar sta je dan met je hele handel...
De meneer stelde voor om het hele gebeuren naar het podium ernaast te verplaatsen. Daar was de hele dag al een kok bezig met het demonstreren van de bereiding van kalfsvlees. En hij had daar alle benodigde electravoorzieningen. De kok vond het prima dat ik z'n podium even zou gebruiken. Voor de derde keer liep ik naar het managementkantoor (ik heb een halve marathon gelopen, die dag). De jongens voor de verhuizing werden weer opgetrommeld. De mensen die al zaten te wachten werden naar de nieuwe plaats verwezen en daar ging ik dan maar. Mijn workshop kwam niet echt uit de verf, vond ik. Ik heb maar de helft verteld van wat ik wilde zeggen. Maar ja, het was roeien met de riemen die ik had.
De tweede dag ging alles een stuk beter. Ik kon op mijn 'eigen' podium, want de stroom was geregeld. Wel was er steeds gedoe met het geluid. Maar mijn aardige buurman, de kok, heeft steeds een oogje in het zeil gehouden en zorgde er steeds voor dat de technische mensen kwamen om het geluid goed in te stellen. Hij was ook zo aardig om de tijden van zijn demonstraties af te stemmen op mijn lezing en workshop, zodat we gebruik konden maken van de stoelen bij zijn podium. Er stonden namelijk bij mijn podium veel te weinig stoelen.
De lezing en workshop waren die tweede dag heel leuk om te doen. Nadien heb ik veel mensen gesproken en veel vragen beantwoord. In de tussentijd zorgden Jan en Maria ervoor dat de mensen iets konden proeven (kruidkoek bij mijn lezing en brood bij mijn workshop) en hielpen zij de mensen die m'n boek of een bakpakket wilden kopen. Geweldig om zo samen met je kinderen bezig te zijn!
Gisteren had ik opnieuw een uitdaging. Die dag zou Maria's vriendin ook meegaan. Tussen de lezing en de workshop door vermaken de kinderen zich namelijk uitstekend op de beurs. Er is zóveel leuks te doen, te zien, te proeven! We laadden onze spullen uit bij het podium en de kinderen zwierven uit over de beursvloer, terwijl ik aan de slag ging om de lezing voor te bereiden.
Nog geen half uur later kwamen Maria en Noah naar me toe. De tranen stonden bij Maria in haar ogen. Ze had verschrikkelijke buikpijn en Noah was flauw gevallen. Ik appte snel naar Willem, dat er een calamiteit was en of hij soms de meisjes kon ophalen en thuisbrengen. Gelukkig was dat geen punt en de twee pechvogels waren weg.
Daar stond ik dan, zonder de hulp van Maria. Ik riep Jan bij me en vertelde hem, dat we het dan maar sámen moesten doen. En wellicht kon Henk ook nog wel een handje helpen. Geen punt hoor. Zo gingen we het gewoon doen.
Het werd de leukste dag tot nu toe. Met leuk en geïnteresseerd publiek. Heel veel publiek ook, want er werd nu steeds 10 minuten voor de tijd omgeroepen dat er een lezing of een workshop werd gehouden en waar de mensen die konden vinden. Vooral bij de workshop was het heel druk.
En nu sta ik in de startblokken voor beursdag vier. De was en de strijk zijn al klaar en de eerste kruidkoek is gebakken. Nog even doorstiefelen tot het weer half 12 is en dan gaan we weer. Elke dag heb ik toch wel de kriebels in mijn buik, hoor!
