Vakantie 2016, deel 1

Plannen maken!
Ik houd enorm van zomervakanties, waarin we gewoon lekker thuis blijven. Ik ben nu eenmaal een saaie huismus ;-). Maar toen we vorig jaar voor het tweede achtereenvolgende jaar zo´n beetje zes weken lang niet anders deden dan kinderen uitzwaaien, die met reisgroepen, familie of vrienden heel Europa door zwierven, vond ik dat toch ook maar niets. Ik miste het samenzijn en samen genieten. Dat heb je als de kinderen groot worden. Dan blijven ze geen zes weken thuis ´hangen´ voor dagjes uit met pa en ma. We namen het besluit, om in 2016 weer eens met het hele gezin op vakantie te gaan. Mijn vriendin Ellen uit Zwitserland hielp me om een groot vakantiehuis te vinden. In Zwitserland, ja! Hoewel het nog maar begin Augustus was, viel het al niet meer mee, om nog iets geschikts te vinden. Volgens Ellen zijn grote vakantiehuizen normaal gesproken vòòr 1 augustus besproken voor het volgende jaar. Maar gelukkig. We vonden iets naar ons zin, in de periode die we wilden. Het werd de Bohlhütte in Habkern, vlakbij Interlaken.

Voorpret, die anders verliep...
Een jaar lang konden we gaan sparen en voorpret hebben. Sparen hebben we samen gedaan met alle kinderen, die een baan(tje) hebben. En zelf ben ik vorig jaar direct in Augustus begonnen met jam maken, om een centje voor de vakantie bij te verdienen. Eerst verkocht ik de jam via Marktplaats. Maar van het één kwam en ander en voordat ik het wist, had ik in december een heuse webshop, waarin ik niet alleen jammetjes verkoop, maar nog veel meer.

De voorpret verliep heel anders, dan we ooit hadden kunnen denken, doordat in januari mijn moeder ziek werd. Toen had ik wel iets anders aan mijn hoofd, dan een vakantie. Het was zelfs de vraag, of het allemaal wel door zou gaan. En toen in Mei mijn moeder én mijn vader overleden, was er totaal geen gedachte meer aan een vakantie...

Maar goed. De vakantie was geboekt. En enige weken na de begrafenissen, kwam die vakantie toch ineens heel dichtbij. En het leek me uiteindelijk ook wel goed, om er eens even helemaal tussenuit te gaan. Het werd tijd voor voorbereidingen! We maakten een groeps-app aan, om samen naar de vakantie toe te leven en allerlei dingen te delen en te regelen. Er komt heel wat kijken, voordat je met een grote groep daadwerkelijk weg bent. En een grote groep was het! We gingen met alle 8 de thuiswonende kinderen en die namen bij elkaar vier vrienden/vriendinnen mee. Daarnaast kwamen ook Ellen en Marco en hun vriendin Nel, die we al kenden, doordat ze in April spontaan vanuit Zwitserland naar ons was gekomen, om te helpen tijdens de moeilijke tijd van de ziekte van mijn ouders. Totaal waren we met 17 personen.

We gingen nu steeds meer naar de vakantie uitkijken. En vooral de laatste twee weken waren druk met allerlei praktische voorbereidingen: Er werden twee dakkoffers gehuurd, voor op de auto´s van Willem en mij. Er werden Franken opgehaald bij het GWK. Er werden afspraken gemaakt over wat er meegenomen moest/mocht worden. Inpaklijsten en to-do-lijsten opgesteld. Het huis schoon gemaakt (dat is een tic van me: ik wil schoon vertrekken!). Dingen rond de webshop moesten worden geregeld. Verzorging voor het konijn en de cavia werd afgesproken.  Er werd speciaal voer voor twee weken voor de visssen gekocht. De bijen werden verzorgd. En last but nog least werd alles ingepakt. Poeh, poeh!

Eindelijk op reis!
Maandagochtend 1 Augustus vroeg, om 1.00 uur(!), was het eindelijk zover. De dakkoffers, die zaterdags al waren ingepakt, werden op de auto´s vastgezet. De ontbijt/lunch-pakketten werden uit de vriezer gehaald, De koelkastspullen werden in de koelbox gedaan. Vlees(waren) uit de vriezer werden ook goed ingepakt. We vertrokken! Het was fijn, dat ik niet tot het laatste moment hoefde te poetsen. Maaike bleef namelijk nog 1 dag thuis, omdat zij samen met haar vriend op dinsdag met het vliegtuig zou komen. Jaap heeft wagenziekte en dan is zo´n lange rit natuurlijk niet te doen. Maaike zou fijn de laatste dingen doen, zoals het toilet boenen, de laatste was ophangen enzovoorts.

Willem reed voorop en ik reed achter hem aan. De stemming in de auto was uitgelaten en opperbest. Tot ruim voorbij Antwerpen was het een opgewonden gekakel. Daarna werd het stiller en stiller in de auto en viel iedereen op de achterbank in slaap en was mijn bijrijder ook niet zo spraakzaam meer. In de stille nacht gleden de kilometers asfalt onder de wielen door. Verder en verder reden we. Langs Brussel, over de glooiende weg door de Ardennen, net zolang totdat we drie uur later in Luxemburg aankwamen. Tijd voor een (goedkope) tankbeurt en voor een eerste stop! Even rekken en strekken, een kleine powernap, een bakkie koffie uit de thermoskan en, hup, daar gingen we weer! We hebben met dit soort ritten de afspraak, dat wie slaap krijgt, dat aangeeft. Dat is het absolute moment van een stop. Meestal is Willem degene die slaperig wordt. En ja hoor, dat was ook nu weer zo. We hadden twee stoppen, niet zo heel lang na elkaar. Het was inmiddels allang licht geworden en het beloofde een mooie dag te worden. We reden door de Vogezen in Frankrijk. Prachtig is het daar! We nemen altijd de tolvrije route door Frankrijk. Dat dat wat omrijden is en wat minder opschiet, vinden we niet erg.

¨De echte bergen¨
Na twee noodzakelijke powernaps, waren we weer op de weg en ik verwachtte, dat Willem ergens na Bazel wel zou stoppen voor het ontbijt. Maar dat gebeurde niet. Hij reed maar en hij reed maar. Nou best hoor! Ik nam af en toe achter het stuur wat te eten en we genoten van het uitzicht. Maria´s vriendin Noah, was nog nooit in Zwitserland geweest en samen keken ze uit naar de ´échte bergen´. Die met sneeuw erop :-). Dat duurde echter nog wel een poosje. Pas na Bern kwamen de echte hoge bergen en kilometer na kilometer werd het steeds meer het ´ansichtkaarten-Zwitserland´ wat we te zien kregen! Oh wat mooi! Oh wat gaaf! En hier zouden we zomaar twee weken zijn!!

We zagen al ´Interlaken´ op de borden staan. We zagen het blauw-groene water van de Brienzerzee en Willem en ik herkenden het: hier waren we al eens eerder geweest! Daarna kwam Interlaken. Daar moesten we een stukje doorheen. We zagen enorm veel paragliders in de lucht. Dat was wat meteen opviel en wat we twee weken lang, elke dag zouden zien. Daarna vingen we een glimp op van de eveneens blauw-groene Thunersee en daar was eindelijk het bord van onze eindbestemming: Habkern.

De laatste loodjes. Habkern!
Het was hard werken voor mijn auto. Met de dakkoffer erop, de achterbak volgepropt én vijf personen om te vervoeren, moest ik het gaspedaal onderin drukken en terugschakelen naar de tweede versnelling om omhoog te komen. Habkern ligt dan ook op 1100 meter hoogte.

In het dorpje wilde Willem bij de bakker de weg vragen, maar ineens zagen we Marco met Blue (het schattige vlinderhondje) lopen! Marco was met de trein naar Habkern gekomen en Ellen en Nel waren door een buurvrouw met de auto gebracht. Zij waren juist gearriveerd. Wat een fijn weerzien!! We hadden Ellen en Marco sinds de bruiloft van Trijnie en Gerwin (oktober vorig jaar) niet meer gezien. We schoven wat met plaatsen, zodat Marco naast mij op de bijrijdersstoel kon gaan zitten om de weg te wijzen. Daar gingen we! Nog een laatste paar steile kilometers en daar was, na een heel voorspoedige reis van 10 uren, eindelijk de Bohlhütte!!

De auto´s moesten boven aan de weg blijven staan en via een voetpad bereikten we het huis. Zo´n echt, leuk, houten, Zwitsers, oud huis :-)). De dakkoffers werden naar beneden gedragen. De rest werd uitgeladen. Er was een jongensslaapzaal en een meidenslaapzaal. En voor Willem en mij een tweepersoonskamertje. De bedden werden snel opgemaakt en iedereen installeerde zich. We voelden ons direct thuis.

Jan neemt een kijkje uit z´n slaapzaalraam

Er was een tafeltennistafel in de tuin, die meteen in gebruik genomen werd.

Koos en tante Nel in actie

En er werd nog iets dezelfde dag in gebruik genomen: de prachtige bbq. Houtgestookt natuurlijk, he. Echt Zwitsers :-). Marco is de opper-grillmeister. Genieten met een hoofdletter!

Hans en Marco. Het vuurtje in de bbq brandt al.

Maria en Noah. 

Henk speelt met Blue

En zit graag bij Marco op het bankje bij de bbq

Aan de picknicktafel

Na het avondeten liepen we met z´n allen naar het dorp. Dat was een kwartiertje lopen. Het was feest! Habkern is een klein dorpje. Ik dacht van 600 inwoners. En het 1 augustus-feest werd op het dorpsplein gevierd. Heerlijk kneuterig met volksdansjes, vaandelzwaaien, het volkslied, muziek, Alphornblazen, een lampionnenoptocht en vuurwerk.

alphorn blazen

En niet te vergeten: een slaapverwekkende en voor ons onverstaanbare, lange toespraak van iemand van het toerimusburo, of zoiets, die volgens mij opnoemde waarom Habkern zo heel bijzonder is :-)). Het was leuk om mee te maken, gezeten aan lange tafels op het dorpsplein.

Op den duur werd het wel erg fris en rond een uur of 10 hielden we het voor gezien. De mensen die alphorn geblazen hadden, pakten hun hoornen en gingen ook naar huis. Nieuwgierig bekeken we zo´n hoorn eens van dichtbij. Wat een enorme dingen! De jongens vroegen verlangend, of ze er eens op mochten blazen. En jawel hoor! Hans, Leendert en Koos probeerden het. Hans en Leendert kregen er zelfs nog aardig geluid uit ook :-).

En nu was het bedtijd. Er lag een heel intensieve dag achter ons.

En morgen...staat de eerste wandeling op het programma!