Wandelen
Een zomervakantie in Zwitserland staat bijna synoniem voor wandelen. Toch? Marco was steeds de reisleider. Fijn hoor, om een ervaren iemand in je midden te hebben! Marco had meteen de eerste dag een actuele wandelkaart van de omgeving gekocht. En ´s avonds ploos hij die steeds uit, om een wandeling voor de volgende dag voor te bereiden. Bij het kiezen van een tocht keek hij naar de wandelduur, naar het hoogteverschil tijdens de wandeling en naar de moeilijkheidsgraad (begaanbaarheid van de weg).
Onze Jan is de meest fanatieke wandelaar van de hele meute. Hij is alle wandelingen meegeweest!
Verder was het steeds een wisselende groep, die op stap ging. Maria en Noah hadden het na één keer wel gezien. Die deden liever andere dingen. Nel ging de eerste keer mee, maar moest al snel terug vanwege ademhalingsproblemen. Ellen en ik zijn er niet eens aan begonnen. Ellen niet vanwege haar ene, bijna blinde, oog. Ik niet vanwege mijn bekkenklachten. En zo kwam het, dat wij vrouwen, regelmatig ´s morgens een groep wandelaars zagen vertrekken:
of zo, in de vroege morgen:
...en die ´s middags zagen terugkomen,
en dat wij dan intussen hiervan genoten:
 |
| Genieten op het balkon van het huis! |
Dat was dan overigens wel welverdiende rust, na noeste vlijt :-). Ellen bekommerde zich meestal over het sanitair, Nel hanteerde de stofzuiger en ik had het druk met de hand(!)was. Het is fijn om de boel een beetje bij te houden, als je met zo´n grote groep bent.
De eerste wandeling was er één van twee uur. De tweede één van vier uur. En de derde één van zes uur. Zo werd het steeds opgevoerd. Die derde wandeling voerde naar een grot. Niet zo´n vercommercialiseerde grot, waarvoor je entree moet betalen, maar ´zomaar´ een grot. Die wandeling was zó leuk, dat ze hem in de tweede vakantieweek nòg keer hebben gedaan. Marco had intussen op internet een plattegrond van de grot gevonden en gewapend met zaklampen en een touw (om de weg terug te vinden), zijn ze tot 80 meter diep de grot in geweest. Willem heeft daar vanaf gezien. Die vond het eng. Maar de rest is kruip-door-sluip-door de grot in geweest. En het was regelmatig écht kruipen geblazen! Kijk, zo zag Marco z´n rugtas er na afloop uit:
En hier een panoramafoto, die Marco net buiten de grot van de omgeving maakte:
´s Avonds heeft Willem verschillende keren een autoritje gemaakt. Dan ging ik steeds mee, zodat ik ook veel van de omgeving kon zien. Het eerste ritje ging naar Beatenberg. Dat was heel leuk, want Nel heeft daar als jong meisje gewoond en haalde heerlijk herinneringen op bij het terugzien.
Onderweg wilde ik bij elke bocht wel even stoppen voor een foto. Zóoo mooi was het steeds!!
Op een gegeven moment stopten we bij een bankje. Die staan vaak op plaatsen met een bijzonder mooi uitzicht. Niet alleen het uitzicht bleek bijzonder, ook het bankje:
In het dal zagen we Interlaken liggen.
 |
| Interlaken in de avondschemering |
En aan ´de overkant´ zagen we de hoogste bergtoppen uit de omgeving. Nel geeft uitleg:
 |
| selfie met Maaike |
Wat ik ook altijd zo mooi vind: de bloemen in Zwitserland! Nee, niet de geraniums die je overal aan onder de ramen ziet hangen. Die vind ik ook wel mooi, maar ik bedoel gewoon de wilde bloemen. Zo zagen we ondermeer ook orchideeën. Nel wist de naam: Knabenkraut.
 |
| uitzicht op Interlaken bij dag |
 |
| De rechter hoge top is de Jungfrau |
We reden nog een stukje verder en zagen op een parkeerplaats een prachtige overzichtskaart met de namen van de toppen.
 |
| Leuk om zo´n kaart te bestuderen |
We hoefden trouwens niet ver van ons huis te gaan, om mooie dingen te zien! Lopend naar de auto, die een eindje bij het huis vandaan op een parkeerplaatsje stond, kwamen we ook zoveel moois tegen. De Bohlhütte staat midden tussen de boerderijen. En het uitzicht vanuit het huis was ook elke dag nieuw!
 |
| Mooie hoogstamfruitbomen bij de boerderijen |
 |
de beroemde bellen!    |
