woensdag 12 oktober 2016

Hap-snap

Vandaag was er de eerste workshop ¨Bak je eigen brood¨ van het seizoen 2016/17. Het was weer een beetje wennen, maar tegelijkertijd toch ook oud en vertrouwd. De voorbereiding, het korte nachtje (wegens bakken tot laat en weer vroeg op om verder te bakken), het haasten om de laatste puntjes op de ´i´ te zetten voordat de deelnemers komen enzovoorts.

Het was leuk! Ik heb weer 10 vrouwen mogen leren, hoe ze hun eigen, lekkere, gezonde, voordelige brood kunnen bakken.

De kinderen vinden het altijd leuk, als er een workshop is, want na afloop zijn er dan vers gebakken kadetjes. Iets wat hier normaliter alleen op bijzondere dagen op tafel komt. Kind na kind kwam thuis uit school, kreeg de kadetjes in het vizier en vroeg: ¨Mag ik een broodje?¨ En zo verdwenen ze als sneeuw voor de zon.

Wat er uiteindelijk overbleef was ´normaal´ brood. En dat ligt dan maar vast klaar voor morgen.

Na afloop van de workshop deed ik heerlijk een uurtje mijn ogen dicht, om het korte nachtje wat te compenseren. Maar daarna was er toch weer werk aan de winkel. Ik maakte pakjes klaar en bracht ze naar de post. Intussen dacht ik na over het avondeten. Wat zou ik vandaag eens klaarmaken? De gure wind deed me verlangen naar een lekker ´prakkie´. Het werd kipfilet (voor de vleeseters), gekookte aardappels, bruine bonen (met stroop), versgekookte warme appelmoes en warme custardvla toe. Hè, wat smaakte dat!

Na het eten was het het bekende riedeltje, wat typisch is voor deze tijd van het jaar: tafel afruimen, vaat wegwerken, en daarna kwamen de schoolboeken op tafel. Ik oefende met Henk z´n bijbelse geschiedenis en gewone geschiedenis.

Daarna was het koffietijd. We lazen elkaar wat opmerkelijke dingen voor uit het nieuws van vandaag en kletsten wat over en weer. Leendert wil volgend jaar naar Peru en is zich aan het voorbereiden. Koos missen we deze week. Hij is op bivak. Niets aan :-(. Maaike is helaas nog ziek. En zo gaat het allemaal z´n gangetje.

Ik voelde me vandaag onderhuids triestig. Dat is vanwege een gezinsdrama wat hier gisteren in de buurt plaatsvond. Dat spookt continu door mijn hoofd, omdat ik de familie ken. Dat is toch weer anders dan wanneer zoiets ver weg gebeurt.

Zelfs het vrolijke pianospel van Willem (die fanatiek zat te oefenen) wist me niet in een andere grondtoon te brengen.

Ik moest strijken, maar had weinig zin. Uiteindelijk ben ik toch voor een uurtje achter de plank gegaan. Met als afleiding een praatprogramma in mijn oor. Nu maar fijn uitrusten en kijken wat de dag van morgen weer brengt.

Op de één of andere manier krijg ik vandaag de fotootjes er niet bij geplaatst. Misschien lukt dat later. Anders is het voor nu maar gewoon een stukje over mijn hap-snap-dag. O wacht. Misschien is het wel leuk om hier nog even een link te plaatsen naar het huis-aan-huisblad ´De Kantlijn´, waar een interview met mij in stond:

De kantlijn