In het begin gingen we als een speer. Ik hoefde dan ook werkelijk niet naar troep te zoeken. Ons huis was de laatste jaren stiekem dichtgeslibd met van alles en nog wat. Vooral ook na het overlijden van mijn ouders in mei 2016. Mijn brussen en ik hebben toen het huis in korte tijd leeg moeten ruimen. Allerlei spullen kwamen naar hier. Verbruiksspullen, die inmiddels wel op zijn. Mooie spulletjes, die mijn moeder aan mij bedacht had en die allemaal op den duur wel een plaatsje hebben gekregen. Boeken, die voor een deel nog in dozen staan. Herinneringen, die ik (nog) niet weg wil doen. En niet alleen ik heb zulke herinneringen, maar ook alle kinderen hebben wat spulletjes van opa en oma. Alles bij elkaar was het heel wat. En bovendien ben ik in het eerste jaar na het overlijden nergens aan toe gekomen in mijn huishouden. Althans, niet aan extra (opruim)beurten.
Al met al was het niet prettig meer, zo´n overvol huis. De ene na de andere kast werd onderhanden genomen en de zakken en dozen met overbodigs verdwenen. Veel ging naar de kringloopwinkel en de wijkcontainer. Maar ook de kledingcontainer werd regelmatig vol gekieperd. En waar ik iemand anders blij mee kon maken, deelde ik uit. Met elke zak of doos die verdween, voelde ik me opgeluchter.
In de zomer lag het project een poosje stil. We stonden vier dagen met de eenvoudiglevenshop op de Terdege Zomerfair in Barneveld. Dat vergde de nodige voorbereiding. Na de fair hielden we nog twee weken vakantie. En zo vloog de zomer voorbij, zónder dat er zakken of dozen verdwenen.
Na de zomervakantie is Maria weer begonnen om drie (halve) dagen naar school te gaan. Zo raakte ik mijn opruimmaatje een beetje kwijt. Toch hebben we af en toe een slinger aan ons project gegeven. En zo kwam het dat we aan het begin van deze maand uiteindelijk nog 17 zakken en/of dozen moesten.
En ja, december is eigenlijk al zo´n drukke maand, hè. En het opruimen gaat na 83 zakken en/of dozen die al verdwenen zijn een stuk minder snel. Toch willen we het vast en zeker halen :-). En natuurlijk gaan we het ook halen! Of er moet iets uitzonderlijks gebeuren.
De afgelopen dagen zijn we weer een stukje gevorderd. Ik zocht samen met Maria de kastjes in de bijkeuken uit. Daar lagen allerlei spullen uit het huis van mijn ouders in. Dozen vol oude kaarten, bijvoorbeeld. Door mijn moeder keurig bewaard. Van elk ´thema´ een doos: zoveel jaar getrouwd, een ziekenhuisopname enzovoorts. Sommige waren al heel oud. Ik kon het niet zomaar over mijn hart krijgen om alles ongezien weg te doen. Dus heb ik samen met Maria kaart voor kaart bekeken. Er zaten veel kaarten bij van mensen die zelf ook al(lang) zijn overleden. Wat word je daar weemoedig van. Het is niet voor niets, dat ik die klus zo lang voor me uitgeschoven had....:-(. Maar we hebben doorgezet. Er stond uiteindelijk heel veel klaar voor de oud-papier-container. Ook was er het één en ander bij aan oude medicijnen, die naar de apotheek kunnen. En nog wat rommel voor de wijkcontainer. Een hele hoeveelheid, die bij elkaar dik telt voor ´1´. Yes, nog maar 16 stuks te gaan!
Een grotere klapper maakten we zaterdag. Toen hebben we de schuur en de buitenboel opgeruimd. Wat een bende was het :-(. Maar nu is alles weer fijn opgeruimd. Willem had de aanhangwagen naast de tuinpoort gezet en die hebben we helemaal vol gestouwd. Oude fietsen, een oude tafel, kapotte tuinstoelen en nog veel meer. We tellen deze hoeveelheid voor 5 zakken en/of dozen.
En zo staat de teller nu op 11!! Denk je eens in: er is het volume van 89 vuilniszakken en/of bananendozen uit ons huis verdwenen dit jaar! Dit is zoooooo fijn! Ik kan het echt merken, dat ik veel sneller klaar ben met m´n (huishoudelijk) werk. Het is veel sneller opgeruimd en ook veel gezelliger. Nee, ik hoef geen minimalistisch huis. Ik houd wel van het comfort van (ruim)voldoende spullen. Maar ik hoef
geen boeken, die ik nooit meer lees
geen kleding, die nooit (meer) wordt gedragen
geen kapotte spullen, die nooit meer gerepareerd worden
geen spullen, waar niemand blij van wordt
enzovoorts.
En dat scheel héél veel ruimte in je huis en in je hoofd. Het is echt zo fijn! Ik kan zo´n project iedereen aanraden. Moeilijk is het echt niet. Het is gezellig om het met z´n tweeën te doen. En trek er gewoon voldoende tijd voor uit. Er moet gezonde druk op staan, zonder dat het als een last voelt. Misschien is het een idee om er een project(je) voor 2019 van te maken?
