We wonen nu op een paar dagen na alweer 5 jaar in Bleskensgraaf. Bleskensgraaf is een dorp in de Alblasserwaard, zo´n beetje tussen Gorinchem en Dordrecht in. Daarvóór heb ik mijn hele leven in Alblasserdam gewoond. We hebben werkelijk geen seconde spijt gehad van onze verhuizing.
Bleskensgraaf is een rustig dorp met nog geen 3000 inwoners. Wij wonen niet in de dorpskern, maar aan een doorgaande weg langs het riviertje ¨De Graafstroom¨, tussen Bleskensgraaf en Molenaarsgraaf in. Het gaat er hier allemaal wat rustiger en gemoedelijker aan toe en met heel wat minder prikkels dan in de stad. Dat merk ik, als ik af en toe in de stad ben. Waar je ook kijkt: óveral schreeuwerige reclame of andere aandachtstrekkers. En dan de drukte! Ik ben het totaal niet meer gewend. Als ik in drukke winkels kom, wil ik maar één ding: wegwezen!
Intussen zijn we zó gewend aan het zoveel rustigere leven in/buiten een klein dorp, dat wij Alblasserdam al als een stad ervaren. Niet zo raar, als je bedenkt, dat dat een flink uit de kluiten gewassen dorp is, met meer dan 20.000 mensen. Ik vind het verstikkend. En eigenlijk was dat ook al zo, toen ik nog in Alblasserdam woonde. Als we dan eens een ritje door de polder maakten (waar we nu wonen), dan zei ik altijd letterlijk: ¨Mijn hart gaat open.¨
Waar ik zo van geniet? Daar zal ik zomaar een paar voorbeeldjes van geven.
Als klanten iets bestellen in mijn webshop en aanvinken, dat ze het op komen halen, kan ik de bestelling gewoon in het portiek bij de voordeur zetten. Niemand zal het daar wegpakken. De klant die de bestelling komt halen, neemt simpelweg de tas of doos, waar zijn/haar naam op staat mee.
Als ik melk nodig heb, kan ik gewoon naar de buurman een paar huizen verderop. Ik mag de melk zelf uit de tank tappen en ik leg het verschuldigde geld op de tank. Gewoon op basis van goed vertrouwen. En omdat ik er zo blij mee ben, bak ik af en toe iets lekkers. Dat zet ik dan ook daar neer op de tank. De boer vindt dat vanzelf.
Eieren hebben wij van onze eigen kippetjes. Maar omdat ik maar drie kippen heb, kom ik vaak eieren tekort. Zéker als ik advocaat voor de webshop maak. In de wintermaanden laat ik m´n kippen trouwens rusten. Ze mogen dan lekker bijkomen van de rui en ik ga niet aan de gang met lampen. Ze leggen dan dus geen eitjes. Het laatste ei raapte ik op 19 november.
Ik moet nu wachten tot de dagen weer langer worden. Dat eerste eitje, wat ik dan vind, is een feestje.
Ik haal daarom regelmatig eieren bij buren een paar huisnummers verderop, die een eierstalletje hebben. Zaterdagavond bedacht ik, dat ik helemaal vergeten was, om nog weer advocaat voor de shop te maken. Balen, want ik had het voor maandag nodig. Maar Willem ging de hond nog uitlaten en ik vroeg of hij even een blad mer 30 eieren voor me mee wilde nemen, op de terugweg. Dan kon ik maandagochtend vroeg die advocaat maken. Willem kwam juist bij het stalletje aan, toen de buurman het wilde gaan afsluiten. Het was zaterdagavond 22.00 uur en het stalletje is op zondag gesloten. (ook al zo fijn, dat zondag hier nog echt een rustdag is!). ¨O,¨ wees de buurman, ¨als je eens eieren nodig hebt als het stalletje dicht is, dan ligt hier de sleutel, hoor.¨ Over vertrouwen gesproken!
Nou, nog één leuk polder-verhaaltje dan:
Zaterdagavond appte mijn zwager mij. Hij stuurde een foto en schreef: Raad jij eens, wat ik vandaag gedaan heb? Ik zag het: Je hebt een kip geslacht? Inderdaad. Dat was iets, wat hij altijd nog eens wilde leren. En die zaterdag had hij een workshop op een boerderij gevolgd. Ik appte terug, dat Willem dat ook kan en dat dat zeker gemakkelijk is, omdat er weleens iets gebracht wordt. Soms een gans bijvoorbeeld, maar ook weleens een haas. Wij hebben verschillende mensen in onze kennissenkring, die jagen. Willem weet er wel raad mee, want die heeft in een grijs verleden (lees: 40 jaar geleden!) zijn poeliersdiploma gehaald, toen hij nog bij mijn vader werkte. En, ongelofelijk, terwijl Willem die eieren voor mij aan het halen is, komt een collega van Hans een enorme haas brengen en ´goede feestdagen´ wensen. Ik stond nog enigszins beduusd met die haas in mijn handen, toen Willem thuis kwam. Zoiets maak je toch heus alleen in polder mee, zeggen we dan tegen elkaar.
Bij gebrek aan een schuurtje, heeft de haas twee dagen in mijn caddy gehangen om te besterven. Inmiddels is hij gevild en ligt hij in de vriezer. Daar hoop ik de mannen hier op tweede kerstdag mee blij te gaan maken. Zelf eet ik geen dieren. Maar ik vind het geen enkel probleem om zo´n mooi stuk lokaal vlees klaar te maken.
Verder zijn de dagen hier goed gevuld. Maria en ik proberen elke dag zoveel mogelijk bestellingen op de post te krijgen. En eigenlijk gaat het tot nu toe zonder gestress. Gewoon hard werken is totaal niet erg. En zéker niet, als je af en toe heerlijk kunt onspannen. Zoals bijvoorbeeld dinsdagavond toen we met z´n vieren naar het Terdege Kerstconcert gingen. Eigenlijk zou Henk ook meegaan, maar die kwam helaas ziek thuis uit z´n werk. Willem en ik gingen toen samen met Maaike en Maria. Hadden die ook fijn eens een avond uit!
We zijn al om 17.00 uur van huis gegaan. Eerst haalden we Maria op en daarna ook Maaike. Maaike had heerlijke nasi gekookt en vier bakjes klaargemaakt. Ik wikkelde de bakjes in mijn wollen omslagdoek en we reden naar een parkeerterrein in de buurt van de St. Jan in Gouda. Daar hebben we lekker in de auto zitten smikkelen. Kneuterig met een hoofdletter :-).
We hadden ook ergens onderweg iets kunnen gaan eten. Maar we waren bang, dat we dan in tijdnood zouden komen. Bovendien is zelfgemaakte nasi met pindasaus natuurlijk vele malen lekkerder dan patat of burgers of wat dan ook.
Na het eten wandelden we naar de kerk, die om 19.15 open zou gaan. Wij arriveerden er rond 19.00 en sloten aan in de rij mensen, die al stond te wachten. Doordat we zo vroeg waren, hadden we heerlijke plaatsen. Wat zaten we prinsheerlijk en wat hebben we geweldig genoten van de prachtige avond. De traditionele zang, de (soms) minder traditionele muziek, het fluitisten-groepje, de mooie meditaties, de samenzang, de entourage, het was in één woord: geweldig!
Het was al bijna 24.00 uur toen we thuis kwamen. Een echt latertje dus. En gisteren waren Maria en ik toch heus een beetje sloom :-).
Ook haal ik dagelijks ontspanning door zomaar in m´n keuken wat omhanden de hebben. Zaterdag heb ik zowaar weer eens de boterkarn uit de kelder opgediept en maakte ik roomboter. Op verzoek hoop ik er binnenkort een blogje aan te wijden.
Ook ben ik weer volop met kefir bezig, zowel waterkefir als melkkefir. Op het moment heb ik waterkefir, die ik laat nagisten met een halve mandarijn. Het smaakt dan net als een goede sinas. Alleen dan heel gezond. En omdat ik het hele fermenteer-gebeuren zo leuk vind, heb ik ook kombucha opgestart. Ook dat was veel te lang geleden! Morgen is de eerste pot klaar. Ik ben benieuwd naar de smaak.
Doordat we een grote familie en een groot gezin hebben, zijn er ook vaak verjaardagen. Ook dat zorgt altijd voor een stukje ontspanning. Even andere mensen zien en spreken. Zaterdagmiddag waren we bij mijn zus in Dordrecht vanwege de verjaardag van haar man en van twee van hun kinderen. Heerlijk om dan je zussen, je broer en schoonzus weer even te spreken.
Even voordat we naar Dordrecht reden, waren we trouwens nog bij Hans in Mijnsherenland gaan kijken, hoe de verbouwing vordert. Ook fijn om weer even gezien te hebben. Ik ben zó benieuwd, of het huis eind maart bewoonbaar is!
Vrijdagavond zijn we met Willem z´n moeder en met mijn vriendin Wilma op kraamvisite geweest bij Koos en Willemijn.
En zo zie je maar. We zitten hier wel in de polder, maar níet op een eiland :-). We hebben geregeld zo onze uitstapjes. Maar hoe leuk die vaak ook zijn: we komen weer heel graag thuis. Thuis op het platteland!
PS Zie het pluimvee van de buurvrouw lekker door m´n moestuin scharrelen :-). Beter dan ruzie om een parkeerplaatsje of dat soort geneuzel.
