Vorige week maandag zijn onze vrienden, Marco en Ellen, uit Zwitserland gearriveerd. Ze genieten van een heerlijke vakantie in Dordrecht.
Voor woensdagavond waren Willem en ik uitgenodigd voor het diner. Ik keek er al helemaal naar uit. Vorig jaar hadden we ook al zo´n gezellig avondje met z´n vieren gehad. We kennen elkaar nu 14 jaar en in de beginjaren werden we altijd omringd door een horde kinderen. Nu zijn de kinderen bijna allemaal uitgevlogen en kun je zomaar een avondje met z´n vieren afspreken. Dat voelt nog steeds heel speciaal.Voordat we naar Dordrecht reden, gluurden we nog even bij de kleine Walter om het hoekje. Oh, wat is het een mooi, fijn mannetje!
Willemijn was al lekker opgeknapt en donderdag zou de kraamzuster er alweer voor het laatst zijn. Wat vliegt zo´n kraamtijd!
We hadden om half 7 bij de Watertoren in Dordrecht afgesproken. Maar dat liep een ´stief kwartiertje´ uit. Het was zó druk onderweg! Maar eindelijk waren we er dan toch en waren we blij, dat we elkaar weer zagen. Marco hadden we een jaar niet gezien. Ellen een half jaar. Maar zo grappig: als je elkaar weer ziet, ga je gewoon weer verder waar je gebleven was :-).
We genoten van het lekkere eten en hebben lekker bijgekletst.
Ook op donderdag werd me het eten zó voor de neus gezet. Wat een luxe! We gingen met het eenvoudigleven-team uit eten als eindejaarskadootje. We waren met z´n zevenen: Maria en Jan-Hendrik, Maaike en Jaap, Henk, Willem en ik. Ook dit was een herhaling van vorig jaar. Toen hebben we dat voor het eerst gedaan. We vonden het zó leuk, dat we er maar meteen een traditie van gemaakt hebben. Zo, aan het einde van het jaar, na veel en hard werken, is het leuk om met elkaar te ontspannen. We hebben het ook expres vóór de grote decemberdrukte gedaan. Dan gunnen we ons daar toch geen tijd voor.
Vrijdagochtend kwam Thea gezellig met Eva koffie drinken. Wat was het fijn om dat dappere meisje te zien! Ze is maandag aan haar handje geopereerd en ze moet zes weken lang met een enorm verband om haar arm lopen. Ze zat net als een week daarvóór met Julian aan de salontafel, alsof er niets gebeurd was!
Vrijdagmiddag haalden we Ellen en Marco op, om naar het huis van Hans en Thirza te gaan kijken. Willem en ik waren er ook al even niet geweest en waren benieuwd naar de vorderingen. De verbouwing vordert zéker! Maar, help, er moet ook nog wel héél véél gebeuren, voordat ze er DV eind maart in kunnen gaan wonen!
Willem zette een filmpje op de familie-app, zodat iedereen kon meegenieten. We waren nog maar net op de terugweg, toen Koos belde. ¨Ik zag, dat jullie in de buurt zijn! Komen jullie een bakkie doen?¨ Ja, leuk natuurlijk! Koos woont maar 7 auto-minuten daar vandaan. En zodoende knoopten we er nog een onverwachts bezoekje bij Koos en Willemijn aan vast. Kon ik nóg weer een keer met Walter kroelen :-).
Nadat we Ellen en Marco weer in Dordrecht gebracht hadden, reden Willem en ik naar Sliedrecht voor de wekelijkse boodschappen. Daar zou ik deze week op zaterdag geen tijd voor hebben, dus nu maar eens op vrijdag. Ook goed. We reden meteen even langs de schoenmaker om Willem z´n schoenen op te halen. En, vooruit, ook nog maar even langs de Intratuin. Ik wilde een vogelkrans of -taart kopen voor m´n buurvrouw, die zaterdag haar verjaardag zou vieren. Heerlijk als dat allemaal in één run afgestreept kan worden!
Zaterdag was een overvolle dag. Eerst wilde ik even flink door de hut rauzen. Ik stond daarom al heel vroeg op, omdat ik vóór het ontbijt de was en de strijk helemaal aan kant wilde hebben. Dat plannetje lukte alvast.
Na het ontbijt ben ik gaan stoffen, zuigen en soppen tot tegen elven. Toen was het tijd om samen met Willem een bakkie te gaan doen bij de buurvrouw ter ere van haar verjaardag. Gezellig om daar ook weer even bij te praten. Goede buren zijn goud waard. En wij hebben gelukkig heel fijne buren!
Na de koffie zette ik in huis de puntjes nog even op de ´i´. Het moest rap, want ´s middags zouden we alwéér naar de Watertoren gaan. Ellen en Marco hadden een feestje georganiseerd voor hun Nederlandse vrienden. Dat was echt super leuk bedacht en ook meteen heel praktisch. Op deze manier konden ze iedereen in één keer zien in plaats van elke dag op stap te gaan om iemand te ontmoeten. Wij vonden het ook heel leuk, want we zouden Francine en Peter wéér zien. En dat was toch wel een jaar of 11 geleden! Het was zó leuk om allerlei herinneringen op te halen!
Na afloop gingen we in colonne naar de Hofwegen voor de zaterdagse frieten. Niet iederéén trouwens, hoor :-). Zó groot is het hier nu ook weer niet. Maar we zaten toch wel met een leuk ploegje aan tafel.
Na het natafelen reed Willem weer terug naar Dordrecht. Dirk en Karsten stapten daar op de trein en Ellen en Marco verschansten zich weer in hun (water)toren.
Met een afgeslankt ploegje dronken we ons zaterdagavond-bakkie. En langzaam maar zeker daalde de rust weer op de Hofwegen.
Wij hebben in deze tijd van het jaar allerlei vieringen. Zaterdag was Maria jarig. Zondag Wim. Gisteren was het onze trouwdag. En vandaag is Geertje jarig.
Onze trouwdag vierden we ´s morgens bij de warme kachel met een simpel bakje havermout :-).
Hoe gelukkig kun je daarmee zijn. We zijn nog samen. We houden van elkaar en van de kinderen. De kinderen zijn op elkaar gesteld. We hebben de rijkdom van maar liefst 11 kleinkinderen. Wat een zegeningen.
Wij doen verder nooit iets speciaals op onze trouwdag, behalve samen terugkijken. Maar ´s avonds, na het eten, kwam Henk ineens met een verrassing op de proppen. Hij was uit zijn werk speciaal voor ons naar een winkel in Papendrecht gereden om een pakket met allerlei lekkers voor ons te kopen. ¨Omdat jullie er altijd voor mij zijn.¨ Wat super lief!
´s Middags had ik trouwens ook al een kadootje gehad. Ik heb het zelf uit de grond gegraven ;-). Er stond nog een zielig geval op de moestuin. Het was een wigwam met drie zoete-aardappelplanten. Die planten waren steeds nog heel mooi geweest. Maar zodra het één keer gevroren had, waren ze als een plumpudding in elkaar gezakt. De aardappels moesten nog gerooid worden. Ik was best benieuwd. Deze wigwam was de kleinste van de drie, die ik gehad had. Je zou denken, dat dat dan ook de kleinste oogst zou opleveren. Niets is minder waar. Deze planten hadden de grootste oogst. Ik groef bijna 3,5 kilo zoete aardappels op! Hoe leuk is dat! Het is een ras met witte aardappels en ze heten ook zo: Witte van de Ecohoeve. Dit ras is geschikt voor buitenteelt in Nederland. Het was een experiment, maar wat mij betreft geslaagd. Volgend jaar wil ik opnieuw zoete aardappels kweken. Leuk en lekker!
Wat ook een experiment was, was het wecken van nasi. Vorige maand heb ik vier potten nasi geweckt. In de weckgroep, waar ik in zit, zeggen de meeste mensen, dat je geen nasi kunt wecken. Of dat het geen succes is. Maar er was ook iemand, die zei, dat het heel goed kon, als je maar bruine rijst gebruikte. Het leek me super handig om zomaar nasi voor de grijp op de plank te hebben staan. En dus was ik eigenwijs genoeg, om de proef op de som te nemen. Vandaag hebben we de eerste pot opengemaakt. En ... de nasi was héérlijk. Niet van vers bereide nasi te onderscheiden. Ik roep alvast voorzichtig ´hoera´. Maar voordat ik een tweede batch maak, wil ik ook de andere potten nog proeven. Elke maand één. Als pot vier ook nog steeds goed is, dan weet ik genoeg. Dan wil ik graag een mooie voorraad maken. Vandaag aten we in elk geval als een vorst van nasi uit de weck!
