Een elftal!

Vorige week, laat op de donderdagavond, is ons elfde kleinkind geboren! Hij heet Walter en is een zoontje van Koos en Willemijn.

Willemijn liep al even over tijd en dat zorgde ervoor, dat ik al weken wiebelig was. Wanneer zou het kindje komen? Hoe zou het gaan? Zou alles goed zijn?

Die donderdagavond was ik aan de late kant in bed gestapt. De volgende dag zou mijn laatste workshop zijn. Het was de hele week al flink druk geweest in de shop en ik had daarom extra veel werk gehad aan de voorbereiding. Om deze tijd van het jaar staat alles overvol en dan is het snel wat rommelig. Dus behalve met het bakken van de voorbeeldbroden, 

had ik het ook druk gehad met het aan kant krijgen van de shop. Moet je zien wat een bende het was:

Maar nu was alles in orde. De zeepkast was weer keurig opgeruimd. Dat is de kast, waar je direct tegenaan loopt, als je hier binnenstapt en dus ´het eerste gezicht´. Dat moet daarom altijd netjes en rustig ogen.

Daarnaast zijn de rekken met alles om brood te bakken. Dat moest er niet alleen netjes uit zien, maar dat moest ook voldoende aangevuld zijn. Ook dat kwam in orde.

De workshopruimte is op zolder. Daar heb ik twee ovens en bak ik de voorbeeldbroden. Ik begin daar altijd op donderdagmiddag aan. Terwijl ik apparaten vul, degen in de voorrijs zet, degen doorkneed, opbol, vorm en in de narijs zet, dek ik vast de tafel en maak ik ook daar alles schoon en netjes.

Pas ´s avonds kan ik dan de webshop beneden netjes maken. 

Ik was moe en voldaan, toen ik in bed stapte. Mijn telefoon onder handbereik, want ja, elk moment kon immers het kindje geboren worden!

Ik lag net in mijn eerste slaap, toen Koos om kwart over 12 belde. Ik denk, dat ik geen seconde nodig had, om wakker te worden en de telefoon op te nemen. Oh, wat een blijdschap, als je dan hoort, dat alles goed gegaan is! Walter is na een heel voorspoedige bevalling thuis ter wereld gekomen.

Het liefst was ik de volgende ochtend al vroeg naar Klaaswaal gereden. Zo´n pasgeboren kindje is zoiets moois! Ook Koos wilde natuurlijk heel graag Walter aan ons laten zien. ¨Hoe laat begint de workshop, morgen?¨ vroeg hij. Tja, die begint om half 10. Dus daarvóór lukte het niet om heen-en-weer te rijden. En daarná moest ik toch eerst samen met Maria ervoor zorgen dat de bestellingen op de post kwamen. Op vrijdagmiddag proberen we alles zo veel mogelijk weg te krijgen, omdat we op zaterdag niet verzenden. Dus ja. We zouden pas aan het eind van de middag kunnen komen. Kon dat? ¨Ja, natuurlijk! Jullie mogen áltijd komen, hoor! App maar even, als jullie onderweg zijn!¨ Afgesproken. Nog vol adrenaline probeerde ik toch maar snel te gaan slapen. De wekker zou tenslotte om 5 uur weer afgaan.

Om 5 uur sprong ik uit m´n bed om de puntjes op de ´i´ te gaan zetten voor de workshop. Op vrijdagochtend is het dan altijd nog even de trappen en de shop-vloer stofzuigen, de vloer moppen, het toilet schoonmaken en dat soort klusjes.

Als de jongens naar hun werk zijn, ontbijten Willem en ik samen en daarna is het wassen, aankleden, nog een was aanzetten, het bed opmaken, de keuken aan kant brengen, kippen voeren. Ik ben eigenlijk altijd aan het rommelen tot een uur of negen. En dan is het héérlijk om echt helemaal klaar te zijn, zodat ik rustig ben en alle aandacht heb voor de deelnemers, die vanaf kwart over 9 binnendruppelen. Ook Willem staat dan klaar. Die zorgt er altijd voor, dat onze eigen auto´s naast het huis staan, zodat alle parkeervakken leeg zijn. Hij helpt de mensen, die aankomen, even met strak parkeren. Het past altijd precies op ons erf. Je kunt en mag je auto hier ook wel aan de weg parkeren. Maar daarmee geef je toch wel overlast. We wonen langs de doorgaande weg tussen twee dorpen in. De weg is net breed genoeg om elkaar te passeren. Maar dan moeten er geen auto´s langs de kant staan. De auto´s op het erf is dus beter en ook veiliger.

Ik was bíjna klaar met het hele riedeltje, toen om tien over acht de telefoon ging. Ik hoorde een heel teleurgestelde mevrouw, die namens vijf personen moest afzeggen! Ik wist al, dat er een auto met vijf dames zou komen, helemaal uit de Achterhoek vandaan. Ze zouden al om kwart over zes gaan rijden, elkaar ophalen en dan met één auto naar hier komen rijden. Maar helaas! Koning Winter gooide roet in het eten. Hoewel er bij ons niets aan de hand was, behalve dat het koud was, was het in het Noorden en Oosten van ons land bar. Er lag sneeuw, het was glad en het was chaos op de weg. Al toen de eerste dame weg wilde rijden, was er volgens de file-informatie 130 minuten vertraging!! Dat is natuurlijk echt niet te doen. De dames hadden het hele feestje moeten afblazen. Super jammer, want ze hadden ernaar uitgekeken en alles ervoor geregeld. Mannen hadden vrij genomen om voor de kinderen te zorgen enzovoorts. Tja! Ook ik moest wel even slikken. Maar dit is overmacht en daar doe je niets aan.

Ik zette nog wel snel een oproepje op Insta. Wie weet las iemand het op tijd en woonde diegene in de buurt en wilde hij of zij al heel lang de workshop volgen ... Maar nee. De plaatsjes bleven echt leeg. Heel raar, hoor, om maar zeven mensen om te tafel te hebben zitten. Maar evengoed werd het een fijne workshop en heb ik weer een aantal mensen op weg mogen helpen om voortaan hun eigen brood te kunnen bakken.

Na de workshop werkten Maria en ik ons een slag in het rond om zoveel mogelijk bestellingen in te pakken. Zelfs Willem kwam meehelpen, terwijl hij anders dat inpak-werk eigenlijk altijd maar graag aan ons overlaat ;-).

Het ging lekker. En om kwart over vier was de caddy geladen en sjeesde Willem naar de post. Toen hij terug was konden we dan ein-de-lijk op weg naar onze nieuwgeboren kleinzoon!

Wat een heerlijkheid was het om daar bij het kersverse kraamgezin binnen te stappen. Koos en Wil zaten prinsheerlijk samen op bed. Lekker uitrusten van die eerste rare en vermoeiende dag. Vera liep rond te scharrelen en vermaakte zich met ´niets´, zoals peuters dat zo mooi kunnen. En daar lag het lieve kleine meneertje. Om beurten namen Willem en ik hem in onze armen om met hem te kroelen.

Vera is boodschappen aan het doen :-)

Uiteraard hielden we het bezoekje kort. We vonden het al helemaal te gek, dat we op zo´n raar tijdstip, rond etenstijd, mochten komen :-). In de avondspits reden we weer terug. 

We hebben nu dus een kleinkinderen-elftal, met 9 kinderen in goed twee jaar. Zo langzamerhand krioelt het hier nu en dan van het kleine grut en we zijn in een compleet nieuwe fase terechtgekomen.

Zo kwam het, dat Willem en ik op zaterdagmiddag boodschappen deden met Vesper in het winkelwagentje :-).

Trijnie moest even haar handen vrij hebben bij een klusje en had gevraagd, of Vesper naar ons mocht komen. Ja hoor.

En donderdag kwam Thea gezellig een bakkie doen met Eva. Anders dan normaal was Maria op deze donderdag ook aan het werk. Ze had namelijk op dinsdag haar vrije dag gehad, omdat Julian toen twee jaar werd.

een jarig jongetje

Dus zaten op deze donderdagochtend Eva en Julian gezellig erbij aan de koffie.

Zaterdag zagen we ook Willem, Marinus, Jort, Naomi en Sem, die allemaal van de partij waren op het zaterdagse friet-festijn. Dus ja, het is één gekrioel, waar we van genieten, waar we ons over verwonderen, waar we over praten, waar we voor bidden, waar we voor mee-zorgen. We ervaren het als heel bijzonder.