Een moeder-dochter-uitstapje!

Een paar weken geleden nodigde Maaike me uit voor een dagje weg. Ze wilde met mij naar paleis het Loo! ¨Oh, wat leuk!¨ reageerde ik. ¨Daar ben ik meer dan 40 jaar geleden ook geweest en dat vond ik zó mooi!¨ ¨Weet ik, ¨ zei Maaike, ¨dat heeft u weleens verteld en dat heb ik onthouden.¨ Nou, geweldig zeg!

Vorige week donderdag was het zover. Het was al zo´n feestelijke week, omdat Maaike een paar dagen bij ons logeerde met Naomi en Sem. Op donderdag gaan de kinderen altijd naar de opvang, omdat Maaike dan meestal werkt. Maar nu zouden we dus samen weg gaan. Het was een prachtige nazomerdag. Dat maakte alles nóg mooier.

Na een voorspoedige reis arriveerden we bij paleis Het Loo in Apeldoorn. Maaike had de tickets al online geboekt en we konden dus zó doorlopen. 

We kwamen eerst langs een winkeltje en daar zag ik meteen al erg leuke dingen. En omdat mijn buurvrouw de volgende dag jarig zou zijn, besloten we om na afloop bij dat winkeltje te gaan neuzen voor een kadootje.

Voor het winkeltje liep een heel pauwengezinnetje. Wat gaaf!

We liepen langs de stallen via een mooi wandelpad richting de paleispoort.

We kwamen langs de ticketcontrole en liepen verder. We gaven onze tassen af bij de garderobe en wilden vervolgens naar het begin van de tour. Halt! We werden tegengehouden. Ik moest mijn jasje uitdoen. Ik had een dun gewatteerd jasje aan. Maar de meneer was onverbiddelijk: het moest bij de garderobe afgegeven worden. Maaike had een colbert-achtig jasje aan. Dat mocht aan blijven, want ´dat is een colbert´. Maaike probeerde het nog: ¨Maar mijn moeder heeft het altijd zo koud!¨ Het hielp niet. Het was warm genoeg in het paleis, volgens de meneer. Jammer! Als ik dat geweten had, had ik een sjaal of omslagdoek mee kunnen nemen. Maar ik liet het echt geen afbreuk doen aan deze mooie dag. Dan maar koud :-).

Maaike wist al, dat er audiotours waren. Maar dat vonden we een zot idee. Ga je sámen uit om zoiets moois te bekijken en ga je elk apart met zo´n ding op je hoofd, in je eigen bubbel, zo´n route lopen. Daar vonden we niets aan. Ik dacht, dat ik een alternatief gevonden had, door thuis de app te downloaden. Maar dat was mis. Die app moest je gebruiken in combinatie met oortjes. Die had ik sowieso niet bij me en dat was nu juist ook niet onze bedoeling. Je kon echter ook gewoon lekker ouderwets een boekje meenemen en daarmee de tour lopen. Zo konden we samen lezen, kijken en praten met elkaar over wat we zagen. Gewapend met zo´n boekje begonnen we aan de eerste tour: Willem en Mary (17e eeuw). We werden direct ondergedompeld in lang vervlogen tijden. Tijden van veel pracht en praal. Van versieringen en protserigheid. Van indrukwekkende en soms ontstellend korte levensgeschiedenissen. We drentelden zomaar op ons gemakje van kamer naar kamer.

Oude eetzaal, waar we ons verwonderden
over de enorme wandkleden.
We lazen, dat er pas een tafel werd neergezet,
als er bezoek kwam. Lekker praktisch ;-),
maar niet heus.

Hee, grappig, daar liepen we net

In de kleine eetzaal was de tafel gedekt

Die plafonds!

We waren verrast door de paleiskapel. Mét een klein pijporgeltje. Ik vroeg me alleen af, waar het doopvont was, want ik las, dat er verschillende Oranjetelgen zijn gedoopt. In dit kapelletje heeft Koningin Wilhelmina opgebaard gestaan.

En, kijk eens: een spiegelplafond! Bedoeld om porseleinverzameling van Mary groter te laten lijken. Door haar vroegtijdig overlijden is het uiteindelijk geen porseleinverzamelkamer, maar een bibliotheek geworden.

We liepen door een gang met prachtige (replica´s) van schilderijen.

Hier zie je ook goed, hoe gaaf alles is gerestaureerd.
Op de vloer ligt vloerbedekking in het motief
van de originele plankenvloer, die je ernaast ziet.
Bezoekers lopen overal over tapijt.

In het midden van de galerij, hangt de ´trouwfoto´ 
van Willem en Mary. Hij 14, zij nog maar 9 jaar...

We lopen verder en komen langs twee bedkamers van Mary. De eerste is rood. Heel gaaf. Ze heeft er echter nooit gebruik van gemaakt, want ze overleed kort na hun kroning tot koning en koningin in  Londen aan de pokken. Ze was toen nog maar 32 jaar.

De andere bedkamer heeft ze wel gebruikt. Daar werd ze bijvoorbeeld voorgelezen door hofdames (ze had zelf slechte ogen). Of ze ontving er bezoek. Dan zat ze in de stoel voor het bed en het bezoek bleef staan. In het beste geval kregen ze een ´krukje´ (nou ja, een tabouret dan) toegewezen. Hoe ongemakkelijk ;-). Als je trouwens niet belangrijk genoeg was, kwam je al helemaal niet in de bedkamer. Dan kwam je niet verder dan de anti-chambre.

We liepen door de grootste zaal van het paleis en zochten ons suf naar de letter W&M op de schoorsteen. Wij zagen ze niet. Maar wel indrukwekkend groot, die zaal. En zó enorm rijk gedecoreerd. Alleen al het verhoogde plafond!

We passeerden nog het kabinet van Koning Willem. En dat is dan wel weer knus. Vooral met die open haard. 

Via een groot trappenhuis met enorme trappen liepen we weer naar beneden. In het trappenhuis was het druk. Daar komen twee verschillende tours uit, merkten we later. Toch is het heel stil. Maar dat komt omdat het gros van de mensen dus met zo´n hoofdtelefoon rondloopt, of oortjes in heeft. De rest gaat van de weeromstuit zachtjes praten. 

Maaike en ik begonnen aan de volgende tour: Het Huis van Wilhelmina (19e en 20e eeuw). Dat ademt een heel andere sfeer. Hoe nieuwer hoe minder ´versierd´. Het ziet er allemaal een stuk praktischer en gerieflijker uit. 

Het begint met de werkkamer van koningin Wilhelmina.

Daarna de zit-/slaapkamer van prinses Juliana. Daar heb ik echt wel even mijn ogen uitgekeken. Ik vond deze kamer echt práchtig!

De zitkamer van prins Hendrik
Met allerlei souvenirs van zijn reis naar India.
Die beer op de vloer moest even naar de familie geappt worden.

Een bizar souvenir vonden wij toch wel de
wandlamp, gemaakt van een olifantenslurf :-(

De kamer van prins Bernard ziet er bijna vrolijk uit.
Een platenspeler, telefoon, foto´s, makkelijke stoelen.
O ja, en als verlichting prefereerde hij tl-verlichting.
Wel heel mooi weggewerkt langs de randen van de kamer.

En de badkamer van Wilhelmina ziet er toch echt
comfortabel uit, als je bedenkt, dat die in 1901 is aangelegd.
Ook wel bijzonder, dat er zo zuinig mee omgegaan werd.
Tegenwoordig moet iedereen om de zoveel tijd een nieuwe badkamer.
Deze werd bijna 50 jaar later gewoon wat uitgebreid (met toilet en bidet).

De speelkamer van Wilhelmina (enig kind).
De triestheid, als je bedenkt, dat ze ná haar tiende niet meer
mocht spelen. Ze was toen in naam koningin
en moest zich voorbereiden op haar toekomst.

Deze lamp hangt in een gang.
We vonden het net alsof hij van zuurstokken gemaakt was.
Heel gaaf!
Het viel me op, dat bij alle kroonluchters de ketting
´bekleed´ is met stof.

Nou, na twee tours hadden we het binnen wel gezien. Het prachtige weer lokte ons naar buiten, naar de Paleistuinen. We konden eventueel ook nog een kijkje nemen vanaf het dak van het paleis. Maar Maaike heeft enorme hoogtevrees, dus dat hebben we maar laten gaan. We hebben heel erg op ons gemak door de tuin gedwaald. Genoten van de planten en bloemen. Ons verbaasd over de groene en paarse boerenkool, die dan weer gewoon in de perken tussen de bloemen stond. We keken naar de prachtige, oude bomen aan de randen van de tuin. Stonden bij de fonteinen. Keken hoe een legertje tuinmannen de gazons stofzuigde. Het was geweldig allemaal.

Terug in het paleis liepen we nog even naar het keukenkeldertje van Mary. Ik denk, dat dat (nog) niet in de tour is opgenomen, want daar was niemand te zien. Het is nog niet lang geleden gerestaureerd. Vlak daarbij was ook een ruimte, die ´schelpengrot´ heet. Een ruimte, helemaal bekleed met schelpen en met stromend water. Hier was/is het lekker koel op warme dagen.

We liepen terug naar de hal voor mijn jas en onze tassen. Er was daar ook weer een winkeltje. Nou ja, winkel. Hij was best groot. Maaike en ik liepen er heerlijk rond te snuffelen. Ook letterlijk, want er lagen ook allerlei handgemaakte zepen in de vorm van het paleis. We roken aan verschillende stukken en constateerden, dat we lavendel/rozemarijn het lekkerst vonden. Vlak voordat we de winkel uitliepen, pakte Maaike twee van die heerlijke stukken zeep en rekende ze af. ¨Hier, ma, voor allebei één, dan kunnen we allebei nog lang na-geuren.¨ Wat een fijne herinnering!

We liepen naar het restaurantje. Daar moesten we wachten op een tafeltje, want het was echt heel druk. Maar na een minuut of 10 kwam er een tafeltje vrij. We hebben genoten van heerlijke tomatensoep en gemberthee met sinaasappel. Lekker! Ik warmde er heerlijk van op.

Op ons gemakje liepen we terug naar de parkeerplaats. Eerst nog even langs het winkeltje bij de kassa´s. Daar kocht ik een schattig bloempotje van Claire&Eef voor mijn buurvrouw. En ook nog een zakje Zinnia-zaad. Mijn buurvrouw heeft een grote pluktuin/voedselbosje in aanleg. De tuin grenst gedeeltelijk aan onze tuin en we kunnen er dan ook elke dag van meegenieten. Juist ´s morgens had mijn buuf gezegd, dat ik bloemen mocht komen plukken, zoveel als ik wilde, omdat het weer ging omslaan en het einde van het plukseizoen in zicht is.

Maaike en ik begonnen aan de terugreis. Maar dat werd wel een beetje een monstertocht door de vele files. We hebben er uiteindelijk twee uur en twintig minuten over gedaan, voordat we thuis waren. Intussen had Maaike naar Willem gebeld, of die vast de kinderen wilde gaan ophalen bij de opvang in Ridderkerk. Nou, dat wilde opa wel, hoor! En zo kwamen we allemaal tegelijk aan. En omdat ik het eten al zo´n beetje klaar had staan, bleven Maaike en de kinderen nog gezellig meeëten. Maar voordat ik in de keuken aan de slag ging, liepen we nog even naar de buurtuin voor bloemen. Dat werd een mooie afsluiter van een mooie dag!

Wat een dag met een gouden rand!