Mijn zaterdagen zien er gewoonlijk redelijk voorspelbaar uit.
Ik sta om 5.00 uur op en ga dan eerst de was doen. Op donderdag en vrijdag was ik alles weg, wat er ligt en hang het op aan de rekjes op zolder. Op zaterdagochtend is alles droog en ik strijk en vouw rekje na rekje alles weg. Ergens rond half 8 ben ik daar helemaal mee klaar en liggen er allemaal keurige stapeltjes wasgoed op de tafel, om in de kasten te leggen.
Dan is het tijd voor het ontbijt. Ik ontbijt samen met Willem. Meestal eten we havermoutpap, of kwark met muesli. Ik maak het klaar en maak Willem wakker: ¨Room-service!¨ We ontbijten gezellig op bed.
Na het ontbijt neem ik een bad en kleed ik me aan voor een lange, volle dag. Willem en ik drinken nog even koffie. In de winter bij de kachel, in de zomer buiten. En dan vertrek ik met m´n sopemmertje en de stofzuiger naar boven. Ik begin daar met de badkamer. Die wordt alleen nog maar door Henk gebruikt en is dus niet heel rommelig of heel vies. Maar of zo´n badkamer nu door 1, of door 6 personen gebruikt wordt, je moet toch even alles soppen: het toilet, de douche, de wasbak en tenslotte stofzuig en mop ik de vloer.
Dan zijn er boven 3 slaapkamers, waarvan er nog maar één gebruikt wordt om te slapen. Daar verschoon ik het bed en daarna slinger ik de stofzuiger door de hele bovenverdieping. Eens in de zoveel tijd stofzuig ik ook de zolder en de zoldertrap. Er gaat hier en daar een doek door de kozijnen en over de kasten en als laatste stofzuig ik de gang en de trap naar beneden. Het is dan ergens rond twaalven en voor mijn gevoel zit ik dan altijd op de helft Dat is alleen niet zo, want de benedenverdieping is méér werk.
Eerst sop ik onze eigen badkamer. Daarna is onze slaapkamer aan de beurt. Dan volgen de gang, de woonkamer en tenslotte de keuken. Dan is het toch al wel een uur of drie en tijd voor de middag-koffie. Ik puf lekker even uit en geniet van het schone en opgeruimde huis. Maar klaar ben ik dan nog niet. Ik heb nog een uurtje de tijd om buiten iets te doen (in de zomer), of om nog even iets de bakken (voor de zaterdagavond/zondag), of om nog een klusje op te pakken of af te maken. En daarna sjees ik naar Sliedrecht voor de wekelijkse boodschappen.
Als ik thuiskom, zijn meestal de eerste kinderen/kleinkinderen gearriveerd. Die komen op de zaterdagse frieten af. Er komt bijna altijd wel iemand naar buiten gelopen, om even te helpen de zware tassen naar binnen te dragen :-). Willem staat dan al in de keuken en is bezig om pindasaus te maken. Ik sorteer de boodschappen in drie afdelingen: koelkast, vriezer, kelder en breng alles op z´n plaats. Dan neem ik ook m´n plaats in de keuken in. Ik maak een salade en snipper 1 of 2 uien. Er arriveren steeds meer kinderen en kleinkinderen en de tafel wordt gedekt. Er kunnen zo´n twaalf tot 14 mensen aan onze drie meter lange tafel. Soms is dat genoeg. Maar vaak niet. Dan wordt ook de salontafel gedekt. Daar kunnen ook nog gemakkelijk een stuk of tien personen eten. En ja, regelmatig zitten we met meer dan 20 man aan de patatten.
De kinderen spelen, de groten kletsen, het is een kakafonie van geluid. Dat duurt tot na de koffie om 20.00 uur. Na de koffie gaan de gezinnetjes weer één voor één op huis aan. ¨Vergeet je de fles niet? Heb je z´n knuffel bij je? Vergeet je mobiel niet!¨ Een groet, een zwaai, een knuffel en dan: oorverdovende stilte. Vaak zitten dan alleen Wilma en ik nog in de kamer en Willem verdwijnt nog even in z´n kantoortje. Wilma en ik breien en kletsen (ja, ja, praten en breien kunnen wij best tegelijk :-)) en drinken een wijntje. Totdat ook Wilma opstapt en ik nog even de bende opruim.
Dat is dus, hoe het gewóón gaat. Maar afgelopen zaterdag was alles anders. Nou ja, alleen het begín van de zaterdag was gewoon. Toen stond ik gewoon op zolder achter m´n strijkplank om de was weg te werken. Maar vanaf 9.00 uur was alles anders.
Willem en ik reden even na 9.00 uur weg naar Amersfoort. We gingen een bakkie doen bij onze Dirk. Dirk is de enige van de kinderen, die niet echt in de buurt woont. Hij komt wat minder vaak frieten eten en dan is het handig om soms eens gewoon af te spreken. Anders zie je elkaar niet zo vaak.
En als we dan toch naar Amersfoort gaan, dan rijden we meestal meteen even bij de Turkse supermarkt langs, om het één en ander in het groot in te slaan. We waren er al een tijd niet geweest en we zagen, dat op het plein voor de winkel intussen betaald parkeren ingevoerd was. Maar dat was nu niet meteen iets om van te schrikken. Willem voerde een parkeertijd in van 30 minuten en moest het exorbitante bedrag van 15 cent aftikken. Ha, ha, vooroorlogse prijzen, zeg!
We laadden onze winkelkar vol en vergaapten ons aan aparte producten. Ik hield me echter redelijk aan m´n boodschappenlijstje en al snel waren we rond en stonden we voorin de winkel bij de kassa´s. Daar is altijd een uitstalling met baklava. Nee, dat namen we vandaag niet mee. We hadden alleen lol om het bordje wat erbij hing:
 |
| Mag niet proeven OF ETEN |
We kletsten gezellig bij. Willem en Dirk gaan meestal over op Latijn (oftewel: ze praten over hun gezamenlijke vak, programmeren). Maar ik vermaakte me intussen wel met Error, de kat :-).
We gingen weer op huis aan. Want daar wachtte ons nog een heel programma. We waren net thuis, toen Hans aan kwam rijden. Hij was in de buurt aan het werk en nat en koud geworden. Hij kwam zich even opwarmen bij de kachel en zei langs zijn neus weg: ¨Oh, ja, straks komt Martin nog een paar ganzen brengen.¨ O, OK. Dat is natuurlijk reuze aardig. Maar ook wel een prak werk. Martin is jager en komt nog weleens wat afgeschoten ganzen brengen. Willem slacht die en dan hebben we prachtig, lokaal vlees, waar ik overigens niets van eet, want ik ben vegetariër. Maar dat terzijde.
Al snel kwam Martin. Willem ging naar de deur. Het regende pijpenstelen, dus ik zag alleen maar wat heen-en-weer gedraaf vanaf de auto naar het terras. Maar hé! Hó ff! Maar het was al gebeurd. Martin reed weg en daar lagen maar liefst 13 ganzen. Oef. Een streep door (vooral Willem z´n) planning. Want 13 ganzen slachten is echt een hele klus.
Willem pakte al snel z´n mes, bijl, aanzetstaal en hakblok en ging aan de slag. Intussen kreeg ik nog twee keer klanten en probeerde zo goed en zo kwaad dat ging nog een flinke slinger aan de huishouding te geven. Om half vijf wilde ik de boodschappen gaan doen, maar hoorde het alarm van de vriezer afgaan. Ik liep er naartoe om te kijken, of ik misschien per ongeluk de deur niet goed dicht gedaan had. Maar nee. Het was anders. Het alarm ging af, omdat de temperatuur in de vriezer te hoog opgelopen was. In plaats van op -18 stond hij op -8 en al snel daarna werd het -6. Ik had niet lang nodig om te constateren, dat het einde verhaal was met de vriezer. Na 21,5 jaar trouwe dienst! Oh no! Wat moet je dan, op zaterdagmiddag om half 5?
We belden met onze witgoed-leverancier, Molenaar in Alblasserdam. Hadden ze daar misschien niet een showroommodel ofzo staan, wat we konden ophalen. Maar, ha, ha, dat was natuurlijk wel erg simpel gedacht van mij :-). Maar gelukkig had de witgoedmeneer een snel en goed plan. We mochten de hele inhoud van de vriezer bij hem komen brengen. Hij had een leen-vriezer staan, die hij metéén aan zou zetten. Dan kon daar alles in en zouden we op maandag verder kijken voor een nieuwe vriezer. Poeh, wat een plotseling gedoe allemaal op deze toch al rare zaterdag!
Henk en William wilden wel even voor me naar Alblasserdam rijden. Ik grabbelde snel patat en snacks en wat vlees uit de vriezer. De rest ging in kratten en de kratten in de caddy. En ik moest daarna nog op een hol en een draf de booschappen gaan doen, natuurlijk. Dus griste ik een paar boodschappentassen uit de kelder en sprong in Willem z´n auto om naar Sliedrecht te tuffen.
Willem liet z´n ganzen voor wat ze waren en naam plaats op z´n zaterdagse post achter het aanrecht om pindasaus te maken. En niet veel later liep ons huis weer vol met kinderen en kleinkinderen. Wim en Geertje kwamen ook met de kinderen. Die waren een weekje op vakantie geweest en brachten, naast verhalen, ook nog wel lekkers mee. We waren weer met een mannetje of 20 en moesten het doen met wat ik uit de vriezer gegrabbeld had. Maar we kwamen niets te kort, hoor. Ik had namelijk ´s morgens ook nog 3 kilo kippenvleugeltjes bij de Turk vandaan meegenomen en die had ik lekker in de oven gebakken. Iedereen zat te smullen en we hadden het gezellig met elkaar.
Toen iedereen na de koffie weer vertrokken was, ging Willem het ganzen-slachten af maken. Ik denk, dat de gedachte aan het heerlijke wildbraad hem vleugels gaf :-). Hij klaarde de klus keurig en de koelkast lag vol vleespakketten. Te wachten op maandag ... Dan mocht ik (beginnen met alles te) gaan bakken en braden.
Tja. Soms heb je dat. Dan is alles even ´anders dan gewoon´.
