We beleven hier roerige tijden. We rollen echt van het één in het ander. Ik moet al m'n werk maar tussen neus en lippen doen. Er valt niet zoveel te plannen. Dat is sowieso al moeilijk, als je met een club bent. Er komt al snel iets tussen, zodat je je planning niet meer kunt volgen. Ik heb me daar al tijden geleden bij neergelegd en werk niet zo vaak meer met planningen. Zo'n eetplan als waar ik vorige keer over schreef, is niet iets, wat ik altijd doe, hoor. Ik moet er niet aan denken, om zo stijf in het harnas te zitten. Maar nu heb ik het gedaan, om ervoor te zorgen, dat er niets wordt weggegooid. Ook mijn dagelijkse werkzaamheden zijn niet tot in detail gepland. Ik heb enkele basiswerkzaamheden, die gewoon altijd moeten doorgaan. De rest pas ik aan, aan de omstandigheden. Moet ik vaak buiten de deur zijn (meestal vanwege afspraken met artsen, scholen, enzo over de kinderen), dan wordt er gewoon minder gepoetst. Heb ik wat méér tijd voor het huishouden, dan wordt er eens een kast uitgeruimd ofzo. En baal ik echt van de rommel, dan maak ik voor één dag een strakke planning, en ga daar dan helemaal voor. Een lijstje, waarvan je zo lekker kunt afstrepen, weet je wel. Dan kan je op één dag echt veel werk verzetten. Toch is het mijn style niet, op die manier. De spontaniteit in de omgang met de kinderen en de mensen en dingen, die op je pad komen, is dan ver te zoeken.
Vandaag was het zomaar een dag met spanningen. Mijn vader was gisterenavond weer opgenomen in het ziekenhuis. Hij had erge pijn tussen z'n schouderbladen. Na allerlei onderzoeken is de conclusie: ontsteking aan de luchtwegen. Aan het eind van de middag mocht hij gelukkig weer naar huis. En nu hopen we maar, dat we DV dinsdag het 50-jarig huwelijk van mijn ouders zullen kunnen vieren.
Verder zitten we al sinds november met een lekkage hier in huis. Nadat ik er achtereenvolgens een dakbedekkersbedrijf en een loodgieter bij had gehad, was de conclusie: een scheur in een voeg in de douche. Ik moest maar een aannemer laten komen om de vloer eruit te laten halen en er een nieuwe in te laten leggen. Een collega van Willem zag die klus wel zitten. We haalden opgelucht adem, toen we na enkele weken de douche weer konden gebruiken en het gedruppel over was.
Helaas is het dinsdag weer gaan druppelen. En niet zo zuinig ook. Het druppelt in de garage, in de gang, langs het trapgat, in de meterkast, in mijn ingebouwde linnenkast. Het is afschuwelijk. Vandaag is mijn zwager langs geweest om het eens uitgebreid te bekijken. Hij kwam tot de conclusie, dat het lek op het dakterras moet zitten. Nu moeten we maandagochtend zo snel mogelijk weer een dakbedekker zien te vinden, die het eventuele lek moet traceren. Het is zó vervelend, zoiets. We zitten uiteraard ook meteen met flinke kosten. Die nieuwe douchevloer was al diep in de zak tasten. Maar misschien zal daar nog wel een nulletje achter komen, voordat alles gerepareerd is en de muren weer hersteld en gewit zijn. Het is niet anders. Ik probeer het te relativeren door te denken aan de miljoenen mensen in Haïti, die dakloos zijn geworden.
We hadden vandaag visite en die is juist vertrokken. Ik ga nog snel een wasje aanzetten. Vanmiddag heeft Henk overgegeven. Die vieze troep kan ik niet laten liggen. Nog even aan de slag, voordat het weer rustdag is!
