Op dat moment ging de telefoon. Als op dat tijdstip de telefoon gaat, spitsen hier vijf kinderen hun oren. Meestal wordt er dan via de telefoonboom van school gebeld, om door te geven, dat er een klas vrijaf heeft, vanwege ziekte (en geen vervanging) van de juf. Ook deze keer was dat het geval. Maar...het was Maaikes klas die vrij bleek te zijn! Ach, dat arme meidje. Haar feestelijk stemming sloeg om als een blad aan een boom en er vloeiden toch echt traantjes. Hè, wat vond ik het sneu voor haar! Ik beloofde haar van alles en nog wat, maar het echte feestgevoel kwam niet zomaar meer terug. Ik heb een stuk of 15 flappen in de vriezer gestoken. De rest zouden we 's middags met de verjaardagsvisite opeten en ik beloofde nieuwe te bakken. Maaike speelde wat met Henk, maar de ochtend leek zó lang. Ze vroeg, of ik iets leuks wist. Ik stelde voor, om samen met Henk eendjes te voeren. Henk had geen zin, maar Maaike vond het wel leuk. Met een zak brood vertrok ze richting eenden. Ik was boven aan het werk, toen ik haar beneden wanhopig om me hoorde roepen. Ik rende naar beneden, waar Maaike stond te snikken. Toen ze de eenden een broodkorst toewierp, was haar nieuwe armband, die ze van Trijnie voor haar verjaardag had gekregen, afgeschoten. Ach, wat een pech! Ik ben nog, gewapend met een hark, met haar meegegaan, om te dreggen. Maar nee, die armband was natuurlijk onvindbaar. Wat een ongelofelijke pechdag voor Maaike!
Gelukkig werd 's middag alles toch nog gezellig. Er kwam veel visite, Maaike kreeg veel kadootjes en de appelflappen smaakten prima. Om het feest compleet te maken, bakte ik lekker pannenkoeken.
Zo kon Maaike uiteindelijk toch de dag met een blij gevoel afsluiten.
Vanmorgen was het alwéér vroeg dag. Er moesten nog weer 30 appelflappen gebakken worden. En deze keer vertrok Maaike dan toch met haar traktatie naar school. Daar had ze een fijne verjaardag en alles is dus goed gekomen :-).
