De maand is nog niet om. Maar ik ben er uit. Ik ga verder! Weliswaar in een gewijzigde vorm, maar mijn berichtjes blijf ik toch de wereld in sturen. Ik ben blij en opgelucht dat ik mijn besluit heb genomen. Toen ik pas gestopt was met bloggen had ik vooral het idee, dat het om een pauze ging. Later ging ik twijfelen. Zou ik toch maar niet helemaal gaan stoppen? De lol was er eigenlijk wel vanaf. De afgelopen dagen voelde ik de druk van de mensen die roepen: je moet doorgaan! Dat is natuurlijk leuk om te horen, maar als ik bij het schrijven die druk voel, zal de spontaniteit weg zijn. Ik twijfelde eraan of ik nog wel zou kunnen schrijven zoals ik tot nu toe deed. Toch ben ik nu om.
Het begon gisteren met een lief briefje van een al wat oudere mevrouw. Het was zo´n heerlijk ´recht-uit-haar-hart-briefje´ van een oudere moeder met ook 10 kinderen en net zo´n polderliefhebster als ik. Daarna kwam gisterenavond op de projectavond de vraag van een collega-schrijfster: ¨Hoe is het nu, zonder schrijven?" En ik hoorde mezelf zeggen: ¨Ik mis het! Het kriebelt bij me en ik heb mijn draai zonder schrijven nog echt niet gevonden.¨ Nog weer later die avond sprak een meneer me aan. ¨Teunie,¨ zei hij, ¨jouw blog is belangrijk als een getuigenis¨ en hij wenste me wijsheid in mijn beslissing.
Toen ik gisterenavond thuiskwam van de projectavond heb ik toegegeven aan mijn schrijfkriebels en fijn een logje geschreven. Het voelde ineens goed. Helemaal zoals het altijd was geweest.
Als een bevestiging vond ik vanmorgen een mailtje van een lezeres in mijn mailbox. Ze schreef me hoe ze vroeger kerkelijk is opgevoed, maar hoe ze later de kerk de rug had toegekeerd. Ze wist niet meer hoe ze ooit op mijn blog was gekomen, maar wel dat het haar zo raakte, dat ze ging terug verlangen. Ze is haar Bijbel weer gaan lezen en gaat weer naar de kerk. God gebruikt eenvoudige en soms tegenstrijdige middelen. Denk aan het slijk dat Jezus op de ogen van de blinde streek en waarmee hij hem genas.
Ik ga verder. Maar wel met een aanpassing. Ik houd de mogelijkheid tot reageren (nog) uit en haal ook mijn e-mailadres weg. Als ik simpelweg mijn berichtjes de wereld instuur is het genoeg. De tijd die stilletjesaan in het beantwoorden van mailtjes ging zitten en ook in het bijhouden van de contacten die uit mijn blog voortkwamen steek ik in andere zaken. Zo komt er meer tijd, aandacht en concentratie voor het houden van stille tijd, voor het wel en wee van Willem en de kinderen en voor het bestieren van mijn huishouding. Zo is het goed. De blogpauze heeft me goed gedaan en me nieuwe inzichten gegeven. Al met al ben ik er blij om.
