Hadden we vorig jaar een heel eenvoudig huis (zonder warm stromend water en koken op een houtfornuis), ergens ver van de bewoonde wereld, dit jaar zou het heel iets anders worden.
Het vakantiehuis was in Jaun, goed 10 minuten lopen van het dorp vandaan, en er waren wel drie douches, een wasmachine, een vaatwasser en een oven.
De foto´s van de omgeving die Ellen meestuurde hadden voor ons zo ongeveer een sprookjesgehalte. Wat mooi!!
Van toen af begon de voorbereiding: sparen :-). Ik installeerde een grote glazen pot met een deksel met een gleuf en plakte het deksel stevig vast. Er kon alléén geld ín en er kon niets uit ;-). Had ik vorig jaar het geld voor de vakantie vooral bijeen gesprokkeld door met de kinderen een folderwijk te lopen, die jaar spaarde ik vooral doordat ik brood voor andere mensen bakte. Soms wel 30 broden in een week. En telkens als er een broodklant het brood kwam ophalen deed ik een deel van het geld in de vakantiepot en een ander deel in de meelpot. Daar kocht ik dan weer nieuw meel van als mijn voorraad op was. Ook maakte ik regelmatig het kantoortje van Dirk schoon en die stortte dan 10 euro in de pot. En verder ging gewoon elk klein meevallertje de pot in, want vele kleintjes maken een grote.
Doe dichterbij de vakantie kwam, hoe interessanter die pot voor iedereen werd. Hij werd regelmatig opgepakt, geschud, gewogen, er werd door de gleuf gespiekt, alles met de brandende vraag: Hoeveel zou er nu in zitten?? Ook de kinderen speurden naar meevallertjes en stopten triomfantelijk het geld in de pot. Vlak voordat de pot geopend zou worden deden de grote, zelf verdienende, kinderen hun bijdrage erin en eindelijk was het zover. Op de eerste maandag in juli ging de pot open. Het echte begin van de vakantie!
Er werden briefjes en muntjes bij elkaar geschoven, stapeltjes gemaakt, geteld en nog eens geteld. Wat een opwinding! Het leken wel een stelletje Dagobert Ducken, die kinderen grabbelend in de munten :-).
De euro´s werden omgewisseld in Franken. Zo doe ik dat altijd als we op vakantie gaan. Ik neem het vakantiegeld kontant mee en bepaal van te voren al hoeveel we per dag te besteden hebben. Elke dag gaat dat bedrag in de vakantieportemonnee en dat mag op. Doordat er altijd dagen zijn waarop je maar heel weinig uitgeef, spaar je zo voor een dag waarop je iets duurs kunt doen.
En toen begonnen de andere voorbereidingen: het huis netjes maken en inpakken!
Op de één of andere manier hoort dat huis netjes maken er ook helemaal bij. Ik vind het altijd een fijn gevoel als alles schoon en netjes is als we vertrekken. Bovendien wilde ik het ook netjes hebben voor de huisoppas, die hier voor de dieren en planten zou zorgen. Helaas ging dat kuisen dit jaar bepaald niet van een leien dakje. Vlak voordat we op vakantie gingen kregen 5 kinderen de mazelen, brak Jan zijn arm en was er zo nog het één en ander aan oponthoud. Zodoende kwam ik niet helemaal waar ik zijn wilde. Maar vooruit. Eer dat het 29 juli was en iedereen een handje meegeholpen had, was het toch wel naar mijn zin.
De punt op de ´i´ werd op zaterdag 27 juli gezet. Die dag zouden we alles helemaal klaarmaken voor vertrek, zodat we zondag onze rustdag konden hebben en zondag-op-maandagnacht ergens tussen 1 en 2 uur konden vertrekken.
Het was een drukte van belang! Voor iedereen had ik taken en de hele dag moest ik tussen het inpakken en regelen door werkjes van kinderen controleren en opnieuw taakjes opgeven. Trijnie zorgde voor haar eigen inpakkerij. De andere grote kinderen had ik een lijst gegeven en alles wat daarop stond moesten ze op hun bed klaar leggen. Ik kwam dan controleren en pakte daarna de tassen in. En voor de jongere kinderen moest ik uiteraard alles zelf doen. Dat was op zich niet zo heel veel werk, want ik was al twee weken bezig geweest om de was uitermate strak bij te houden, zodat alle kleding op keurige stapeltjes in de kasten lag. Ik hoefde enkel maar te pakken: twee keer kleding voor koud(er) weer, twee keer kleding voor warm weer, één net setje voor naar de kerk, extra warme trui, zwemspullen, pyjama, ondergoed, sokken, jas, schoeisel en persoonlijke verzorging. Daarnaast legde ik alvast voor elk kind een setje kleren klaar om bij vertrek aan te trekken. En dat in viervoud, plus de tassen voor Willem en mij.
Als dan de kleren ingepakt zijn, denk je dat je er zo´n beetje bent. Mis! Er was nog zoiets als een inpaklijst, waarvan nog maar heel weinig daadwerkelijk ingepakt was. Er stonden alleen wat dozen met luxe boodschappen klaar. Die had ik in de voorgaande weken stukje bij beetje uit allerlei aanbiedingen gehamsterd. Chips, koekjes, snoepjes, broodbeleg, dat soort dingen. Nu moest de rest in dozen: gewone boodschappen, schrijfgerei, zaklantaarns, laptops, fotospullen, en nog zoveel dingen meer. Langzaamaan werd de gang volgebouwd. En steevast komt dan het moment waarop Willem de dakkoffer en autokofferbakken moet gaan vullen en vertwijfeld uitroept: ¨Moet dat állemaal mee?¨ ¨Ja, dit moet écht állemaal mee!¨ :-)).
Het is weer gelukt hoor. Alles kwam ingepakt. We zouden met 3 auto´s gaan. Willem met vier kinderen, ik met vier kinderen en Trijnie&Gerwin. Er werden voor drie auto´s ontbijt- en lunchpakketten klaargemaakt en in de vriezer gedaan. Zo voor het grijpen.
 |
| nog twee nachtjes |
Ook kwamen er overlevingspakketten in de vorm van Donald Ducken, computerspelletjes en een bal. Die bal moest mee om tijdens de rustpauzes onderweg even wat beweging te krijgen. O ja, er was ook nog voor elke auto een bak met snoepjes en mueslirepen én een hele lading drinken.
Het was weer een hele klus, maar als iedereen meedoet is het gezellig en goed te doen. Zaterdagavond was alles kant-en-klaar en kwam mijn vriendin gezellig op visite. Die genoot alvast na van een eerste week fietsvakantie!
Zondag was het onze rustdag en gingen we zoals gewoonlijk naar de kerk. Wat deze dag anders was, was dat we alleen soep en brood aten. Dit om vooral geen overbodige rommel te maken en lekker snel klaar te zijn, zodat we vast goed konden vòòrrusten (ja, ja, dat is heel wat anders dan uítrusten ;-)).
We gingen zondagavond vroeg naar bed. Maar je gelooft toch niet dat er veel geslapen werd? De kinderen waren zó opgewonden! Ze telden bijna de minuten naar 12 uur.
Zelf heb ik toch echt nog wel even diep geslapen en dat was maar goed ook. Er wachtte een lange reis...
Om 0.00 uur liep mijn wekker af. Op hetzelfde moment hoorde ik Jan keihard schreeuwen: Het is vandaag!! Het is vandaag!! Het is vandaag!!
Van alle kanten kwamen er kinderen van hun kamers gelopen. Ik schoot in mijn kleren en begon als een directrice orders uit te delen. Aankleden, opruimen, bedden opmaken, tandenborstels inpakken, knuffels mee, voedselpakketten uit de vriezer halen, vleespakket uit de vriezer halen, koffer op de auto tillen, nog een laatste blik hierop en een laatste inspectie daarin en pffff om 12 minuten over 1 vertrokken we dan.
De laatste bak wasgoed mocht blijven liggen. Die zouden mijn moeder en zus komen ophalen en voor me wassen en strijken. Zij zouden ook nog het sanitair doen en alles nog een keer nakijken. Een fijn idee!
We reden in colonne. Willem voorop, daarna ik en tenslotte Trijnie & Gerwin. Later ben ik voorop gaan rijden, want mijn auto heeft de lichtste motor. Zo kon mijn auto de snelheid aangeven in heuvel- en bergachtige gebieden, waar ik vaak maar in z´n twee omhoog kroop.
Bovendien zat Dirk naast mij en die is een heel goede navigator (mbv de nodige apparatuur weliswaar).
We hadden tot na de grens met Zwitserland een heel fijne reis. Nergens oponthoud. Af een toe een plas- of rustpauze. Gezellig broodjes eten langs de snelweg. Enzovoorts.
Het venijn zat hem in de staart. Al vanaf België hadden we af en toe wat druppels gehad. Maar eenmaal in Zwitserland goot het bakken uit de hemel. Het was loodgrijs en je kon net de achterlichten van je voorganger onderscheiden. Zo hebben we nog wel zo´n anderhalf uur gereden en dat was behoorlijk pittig.
Eindelijk, eindelijk kwamen we in Jaun aan. Het plaatsje waar we op vakantie zouden gaan.
 |
| We zijn er bijna |
Gespannen volgden we Dirk z´n aanwijzingen op. Het was kruipdoor, sluipdoor, dat laatste stukje. Maar Dirk had het op Google Earth allemaal goed bestudeerd en wist ons naar het goede huis te navigeren. Daar was het dan!! We waren er!! Exact 12 minuten over 1. We hadden er 12 uur over gedaan. Wat heerlijk om Marco, Ellen en Svenja eindelijk weer te zien!! We moesten echt even uitgebreid knuffelen hoor.
Het huis was nog mooier dan op de foto´s. Zelfs in de regen :-). De bedden waren al opgemaakt. De maaltijd stond al klaar. Wat een ontvangst!
Uitpakken was zo gebeurd. Iedereen sleepte zijn eigen tas/doos naar het toegewezen bed. De dakkoffer werd in z´n geheel naar binnen gedragen. En de voorraad boodschappen kwam bij Ellen en Marco op de slaapkamer te staan, want daar was in de keuken geen plaats meer voor.
We tetterden en taterden, aten en sliepen. Wow! Vakantie!
