Stukje bij beetje organiseer ik de boel weer. Ik kocht een nieuwe agenda en een nieuwe portemonnee. Gisteren kwamen gelukkig de nieuwe bankpassen binnen. Vanmiddag ga ik maar eens op stap voor een nieuwe tas. En tussendoor ben ik allerlei telefoontjes aan het doen, om datums voor afspraken weer boven water te krijgen.
Er zat gisteren ook een brief van Slachtofferhulp bij de post. Ze hadden al naar ons gebeld, maar we namen de telefoon niet op. Dat kan kloppen. Zowel maandagmiddag als de hele dinsdagmorgen was ik met Maria in het ziekenhuis. Wat gaat daar toch altijd veel tijd in zitten! Maar nu kregen we dus een brief met het aanbod voor hulp. Fijn dat dat kan! Ook al maken we er geen gebruik van. Wij zijn niet zo'n praat-familie en verwerken de hele toestand wel op onze eigen manier met elkaar.
Dinsdagmiddag kreeg ik hulp van een vrouw uit onze kerk. Ze mailde me dinsdagochtend, of ik 's middags hulp kon gebruiken. Graag!! Behalve door het gedoe na de inbraak en de ziekenhuisbezoekjes, was ik ook niet echt aan werken toe gekomen vanwege het gebrek aan focus. Overal was het rommelig en kon je je naam schrijven. Ik was dan ook heel blij, dan N. me kwam helpen. Samen hebben we de begane grond glad getrokken, gestoft, gezogen. Wat kan je dan blij zijn!
Ook kookte ik voor het eerst sinds zaterdag weer eens een normale maaltijd. En 's avonds had ik zin om iets voor mezelf te doen. "Haken, of spinnen?", vroeg ik hardop. "Spinnen!", werd er geroepen. En later, toen ik achter m'n snorrende wiel zat: "Hè, gezellig!" En zo is dat :-).
We worden van alle kanten geholpen en gesteund. We krijgen e-mailtjes, post, bloemen, telefoontjes. Mensen maken iets over of gooien iets in de brievenbus. Het is zó hartverwarmend, dit! Ik schreef net al aan iemand:
Wat blijft: de warmte die we om ons heen ervaren. De mensen die rondom ons staan, zelfs al kennen we velen alleen maar van naam en niet irl. Dat is iets ongelofelijk moois en mag al die lelijke dingen in mijn hoofd nu mooi gaan verdringen.
Dus gaan we toch zo zachtjes aan weer over tot de orde van de dag. Het is bijna vakantie. Fijn wat uitrusten! Willem gaat weer twee dagen Pieterpad lopen. Het is nog de vraag of Jan mee kan. Hij kampt met de nasleep van Pfeiffer en is heel moe. Maar Maria hoopt deze keer sowieso mee te gaan.
Zelf hoop ik op donderdag samen met Maaike een vriendin te gaan helpen. We gaan met een ploegje vrouwen lekker soppen en hebben er al helemaal zin in.
Verder geloof ik niet, dat er veel op de to-do lijst staat. Is ook een beetje lastig nakijken, nu, zo zonder agenda ;-). Ach, misschien is dat gewoon ook weleens makkelijk.
Vanmiddag eten we op Dirk z'n verzoek Lasagne. Het wordt Dirk z'n galgenmaal. Vanaf morgen gaat hij in zijn eigen huisje wonen. Weliswaar heel dichtbij. Maar toch...Er gaat weer een vogeltje uitvliegen. Onze derde! Ik moet nog erg aan het idee wennen en kan het beslist nog niet leuk vinden :-(.
