Die besturing van God is iets, wat we regelmatig opmerken. Iemand die niet in God gelooft zou in zo'n geval dan wellicht zeggen: "Toevallig, zeg!'' Wij zeggen dan: "Bijzonder dit, zeg!"
Gisteren maakte ik zo'n bijzonderheid mee:
Al heel lang heb ik de wens om Hebreeuws te leren. In de tijd dat ik op de Middelbare School zat, werd er op onze school facultatief Hebreeuws gegeven. Je kon dat dus buiten het gewone lesprogramma om volgen. Ik meen me te herinneren, dat dat vanaf de derde of de vierde klas kon. Ik keek ernaar uit om Hebreeuws te leren. Latijn en Grieks volgde ik al tijdens de gewone lessen. Hebreeuws leek me een mooie, maar ook een logische, aanvulling. Helaas vertrok in het jaar, dat ik Hebreeuws erbij kon nemen, de docent. Hij werd predikant. Met zijn vertrek, verdween ook de mogelijkheid voor het volgen van Hebreeuwse les. Het verlangen om Hebreeuws te leren, bleef bij me sluimeren.
In september kwam het verlangen weer boven piepen. Ik zocht op internet naar een studiemogelijkheid voor Bijbels Hebreeuws en kwam een cursus tegen, die me wel wat leek. Er hing echter best een prijskaartje aan. Daarnaast hoorde er een behoorlijke studielast bij. En tenslotte zou ik er heel regelmatig een dag voor naar school (dus uit mijn huishouding) moeten. Ik heb er lang over nagedacht en besloot het tóch (nog) niet te doen. Vooral de studielast vond ik bezwaarlijk. Ik zou mijn tijd beter aan andere dingen kunnen besteden, was mijn conclusie.
Maar...
Nu het bijzondere!
Gisteren plofte er een dikke envelop op de deurmat. Daar kwam een heel bijzonder kado uit: een lesboek Bijbels Hebreeuws!
Zomaar een kado van een bloglezeres, die al langer op haar hart had om mij dit boek kado te doen. En nú was het de tijd. Ja, dat is voor mij toch echt niet toevallig, hoor, dat ik juist nú dat boek kreeg. Dat vind ik ronduit bijzonder. De bezwaren tegen de cursus die ik op internet vond, zijn ook direct verdwenen. De studielast is net zo zwaar als je dragen kunt. Ná dit boek, kun je gewoon verder, als je dat wil. Dit is een heel fijne kennismaking, die volgens de titel van het boek zes dagen zou duren. Maar dat duurt bij mij wellicht zes weken, of misschien wel zes maanden. Maar dat geeft niet.
Ik had gisteren geen tijd om in het boek te kijken. De planning stond strak, omdat we ' s avonds naar de kerk wilden. Ook vandaag had ik een erg strakke planning. Ik was van 9 uur tot 13.00 naar het ziekenhuis en vanmiddag van 15.00 uur tot 17.30 wéér. Toch vond ik gaatjes om even in het boek te neuzen. Wat ik er nu van gezien heb, maakt me heel enthousiast. Ik denk, dat ik hier echt blij van ga zijn. Wat is taal toch iets ontroerend moois.
Ook morgen ben ik minstens een halve dag kwijt aan ziekenhuisbezoek. Maar er zit twee uur wachttijd in. Vorige keer nam ik mijn laptop mee, om in het ziekenhuis wat werk te kunnen doen. Maar eergisteren sneuvelde mijn computer. Al typend, deden ineens de ''a'' en de ''s'' het niet meer. De laptop kan nu dus niet mee, maar mijn boek wel! Zo kom ik die twee uur wachttijd vast aangenaam door :-).
Ik heb mijn laptop (chromebook) ter reparatie aangeboden. Hij is weliswaar bijna 5 jaar oud en in feite dus bejaard. Maar ik heb nooit iets aan het ding gehad en hij werkte nog helemaal naar mijn zin. Ik hoop maar, dat hij nog te repareren is. Het opsturen naar de leverancier was trouwens een fluitje van een cent. Online kon ik een retourformulier aanvragen. Dat kon ik, samen met het verzendetiket, printen. De originele doos had ik bewaard. Dat doe ik eigenlijk met alle apparaten. De originele verpakkingen bewaar ik bovenop de stalen rolluikkasten in de garage. Het is ideaal, als er een apparaat kapot is, en je kunt het zó in de verpakking steken en naar de leverancier terugbrengen of sturen. Ik bewaar aankoopbonnen trouwens ook altijd in die lege dozen. Alles zó voor het grijpen.
Als nu ook de zóveelste verdwenen fiets in ons gezin weer terecht zou komen....zou ik helemáál blij zijn. Wat is het toch altijd balen, zulke dingen!! :-(
