Vanmorgen ben ik weer aan het werk gegaan, na twee lange, emotionele en verdrietige weken. Vreemd om nu een logje te tikken en te weten, dat één van mijn trouwste lezers het niet meer leest...
Zaterdag was de begrafenis van onze (schoon)vader en opa. Dat was precies 15 dagen, nadat hij was opgenomen in het ziekenhuis. Daar leek het aanvankelijk mee te vallen. Maar na enkele dagen ging het bergafwaarts en werd pa al zieker en zieker. Totdat er vorige week zondag slaapmedicatie toegediend moest worden en we wisten, dat hij niet meer wakker zou worden. Het heeft toen nog ruim twee dagen geduurd. Dinsdagmiddag is pa overleden.
Nu is er rouw. En ook nog de hele nasleep, die wacht. Zoals het leeghalen van pa z´n huisje enzo. Maar dat mag best eventjes wachten. Pa woonde gelukkig niet in een verpleeghuis, waar alles in een week weg moet zijn, omdat de volgende bewoner klaarstaat.
Vandaag wachtte ook het gewone werk weer. Willem is hard aan het leren voor een examen, wat hij binnenkort moet doen voor zijn werk. En ik ben druk in de webshop. December is onze drukste maand. Gelukken hadden we al heel veel voorgewerkt, zodat we vorige week toch zo´n beetje alle bestellingen de deur uit hebben kunnen doen.
Mijn dag begon met het gewone ritme: de was, ontbijt, een warm bad, de hond uitlaten, koffie. Het is een oud en vertrouwd riedeltje, maar het was minstens een maand geleden, dat ik het ochtendritueel zo kon uitvoeren. Eerst die rugpijn, die een longembolie bleek te zijn. Daarna herstellen. En nog voordat ik goed hersteld was, belandde schoonpa in het ziekenhuis. Het is goed om, zodra dat kan, in je ritme te komen. Over dingen die nu eenmaal gedaan moeten worden, kun je het beste niet teveel nadenken. En als het routines zijn, gaat het ook ongeveer vanzelf. Dus zonder nadenken.
Kijk, die hond moet uitgelaten worden. Als ik eerst ga bedenken, dat het eigenlijk best koud is, dan werp ik voor mezelf allemaal drempels op. Maar als ik gewoon om half 9 de hond ga doen, omdat het half 9 is, dan gaat het vanzelf. Muts op, jas aan, handschoenen aan en gaan. En dan onderweg niet vergeten te genieten van het buiten zijn.
Het was guur en grauw. De kleuren zijn schuchter. Kijk maar:
En net als je bedenkt, dat het er best somber uitziet, zie je een dapper boterbloemetje, wat in die saaie somberte haar helgele kopje omhoog heft. Mooi he!
Toen ik thuiskwam, had Maria de boel al netjes aan kant en dronken we een lekker bakkie koffie met een plakje cake.
Na de koffie zijn Maria en ik in de shop aan de slag gegaan. Er moesten bestellingen ingepakt worden voor verzending. Maar ook was het inkoop-ochtend. Ik plaatste bij maar liefst vijf leveranciers bestellingen en was daar pas met de lunch klaar mee.
Na de lunch slingerde ik een was aan en maakte drie brooddegen. Lekker weer zelfgebakken brood! Vorige week heb ik de hele week brood in de winkel gekocht. Maar wij vinden het gewoon drie keer niets, dat machinaal gebakken brood. Bleh! Dus, hup! Aan de bak!
De hele middag was ik verder nog aan het pakketten klaarmaken, totdat ik om half 5 naar de post vertrok. Het was weer een mooie portie en gelukkig was er voldoende containerruimte bij de post. Alles kon fijn vanmiddag mee.
Ik kookte stamppot rode kool met appel. Een lekker winterkostje!
En vanavond was ik gezellig even in Alblasserdam. Willem en ik brachten samen Henk naar de catechisatie. En in het uurtje wat we moesten wachten, spiekten we eerst even bij Maria en Jan-Hendrik, die druk aan het klussen waren in hun huisje. Nog elf weken tot de bruiloft. Poeh, wat gaat dat snel! We kwamen als geroepen, want ze hadden een probleem. Maria was een muur aan het witten, maar er droop water uit een stopcontact! Ze vroegen zich af, waar dat ooit vandaan kon komen. Ik opperde, dat wellicht de dakgoot verstopt zou zitten. We liepen naar boven en keken uit het raam in de dakgoot. Ja hoor. Die was verre van schoon. Jan-Hendrik ging met een stok uit het raam proberen de goot leeg te scheppen. Hopelijk is dan het probleem opgelost. Water en elektra is nu niet direct een fijne combi :-(. En waterstrepen op je pas gewitte muur zijn ook niet leuk.
Na het bezoekje aan Maria en JH was er nog tijd over en stelde ik voor om bij Dirk een bakkie te gaan doen. Ik belde, of het uitkwam. Ja hoor! Gezellig. Lekker daar even een bakkie gedronken en mooie muziek geluisterd. Amarantha was daar. Die is bij Jan in Zwitseland geweest en had een tas lekkers bij ons. Een enorme zak ´hondenbrokken´. Dat zijn soort hazelnootkoekjes, die we zo noemen. Heel lekker zijn ze! Ik zal morgen er een foto van maken. Dan zul je zien, dat het echt net hondenbrokken zijn :-).
En toen was het alweer tijd om Henk uit de catechisatie te gaan halen.
Een heel gewone maandag dus eigenlijk. Maar na al het ongewone is het gewone toch weer heel bijzonder!
