De Kerstdagen zijn weer voorbij. En ja, het was al met al (weer) een roerige en gedenkwaardig kerst.
Eerste Kerstdag was het hier bijzonder rustig. Waren we zaterdagavond nog met 17 personen én drie baby´s bij elkaar om Jan-Hendrik z´n verjaardag te vieren, zondag waren we maar met z´n drietjes! Het was wel prima zo, vonden we. We vierden onze zondag in alle rust en ons ´kerstdiner´ was een heerlijk opgebakken kliekje macaroni met vers gemaakte kipsaté. De macaroni had ik extra lekker gemaakt door een bakje champignons te bakken en die er doorheen te scheppen. En ik raspte restjes kaas in mijn raspmolentje en dat strooiden we royaal over onze porties macaroni. Als kerstdiner was het wellicht best apart, maar we hebben gesmuld. Wat wil je nog meer?
Tweede kerstdag zouden we al vroeg op pad gaan, omdat Vera werd gedoopt. Koos en Willemijn kerken in Klaaswaal en de dienst begon al om 9.30. We wilden ruim op tijd aanwezig zijn, want ik mocht Vera de kerk binnen dragen.
Maar voordat het zover was, had ik al uitgebreid app-contact gehad met Maaike. Die had ´s nachts op de HAP gezeten met extreme buikpijn. Nou, als Maaike zegt, dat ze pijn heeft, dan is dat serieus. De pijn in de buik was erger dan de pijn van de bevalling, zei ze. Ze was met morfine naar huis gestuurd en moest zich om 13.00 uur maar weer melden, als ze nog steeds pijn had. Behalve wat geduw op haar buik, was er niets onderzocht. Geen urinekweekje, geen bloedonderzoek, geen echo, niets. OK. Daar vond ik iets van en ik stelde voor, dat ik om 13.00 uur mee zou gaan. Sowieso zouden we na de kerkdienst bij Maaike en Jaap langsrijden, om daar een fondueset, vis en stokbrood op te halen, wat daar klaarlag voor het fonduefestijn wat voor ´s avonds op de planning stond.
Nou, eerst maar naar Klaaswaal. We haalden mijn vriendin op, die ook mee zou gaan. Vervolgens reden we naar Alblasserdam, om Maria op te halen. En daarna snel naar Klaaswaal, want het was stiekem toch later geworden, dan gewenst.
De koster bracht me naar het kamertje met de dopelingen. Er waren twee kindjes om te dopen. Willemijn gaf nog snel instructies voor de voeding en de kleding. En de koster kwam uitleggen, hoe alles in deze gemeente de gewoonte was.
Terwijl de dienst begon, gaf ik Vera nog een flesje borstvoeding en toen de dominee het doopformulier las, trok ik haar doopjurkje aan. De gemeente begon te zingen:
God zal Zijn waarheid nimmer krenken,
Maar eeuwig Zijn verbond gedenken.
Zijn woord wordt altoos trouw volbracht,
Tot in het duizendste geslacht.
't Verbond met Abraham, Zijn vrind,
Bevestigt Hij van kind tot kind.
Dat 's HEEREN zegen op u daal';
Zijn gunst uit Sion u bestraal';
Hij schiep 't heelal, Zijn naam ter eer;
Looft, looft dan aller heren HEER.
Na de doopsbediening droegen we de baby´s de kerk weer uit. Wat voelde ik me blij. En wat vond ik het mooi, dat ik Vera mocht dragen!
De rest van de dienst zat ik samen met Trijnie en Vesper in het kamertje. Vera was een beetje koud geworden van het water op haar hoofdje. Ik wikkelde haar lekker in haar dekentje en hield haar tegen me aan. Zo heeft ze lekker liggen slapen en wij konden fijn met de dienst meeluisteren. (over Jezus´ besnijdenis)
Zoals bedacht, reden we na de dienst naar Jaap en Maaike. Maaike had nog steeds pijn, alhoewel het minder intens was dan ´s nachts. Ze vond het een fijn plan, als ik met haar mee zou gaan naar de HAP. Dan kon Jaap gewoon met Naomi thuis blijven. Ze mocht Naomi niet voeden vanwege de morfine. Maar gelukkig was er borstvoeding van Maria in de vriezer en kon Naomi dat met de fles krijgen. Willem reed intussen zonder mij naar de Hofwegen voor koffie met lekkers met Henk, Hans, Thirza, Gerwin, Trijnie en Vesper.
Maaike maakte zich klaar om naar de HAP te gaan. Ze was, op aanwijzing van de nacht-arts, vanaf 8 uur nuchter, maar stopte snel een appel en een fles drinken voor mij in een tas. En Jaap was zo alert om de borstkolf in de tas te doen, voor het geval het langer zou duren dan verwacht.
Dat was een vooruitziende blik! Het was steendruk op de HAP. En nadat we al een uur hadden zitten wachten, vroeg ik me af, of we wel goed aangemeld waren. Bovendien werd het Maaike zo langzamerhand teveel: pijn, nuchter en nog geen drie weken geleden bevallen. Ik ging dus naar de balie, maar kreeg te horen, dat het allemaal erg druk was, flink uitliep en nog wel even kon duren. Ik legde uit, dat Maaike dat niet ging volhouden en dat ze bovendien zo langzamerhand moest gaan kolven. De assistent ging kijken, of we voorrang konden krijgen. En gelukkig waren we toen snel aan de beurt.
De dokter begon uiteraard weer in de zere buik te prikken en liet een vingerprikje doen om de ontstekingswaarden vast te stellen. Die bleken verhoogd en de dokter was vrij stellig: het was waarschijnlijk een blindedarmontsteking. Dat moest met een echo vastgesteld worden en dan zou Maaike meteen geopereerd worden. OEPS.
We moest naar de SEZ. Weer achter een loketje je aanmelden. Weer ID-kaart tonen. Weer wachten. We werden geroepen en dachten, dat die echo dan gedaan zou worden. Maar nee. Eerst werd er een infuusnaaldje geplaatst en werd er bloed afgenomen. Pas als er wéér verhoogde ontstekingswaarden te zien waren, werd er een echo gemaakt. Die bloeduitslag zou nog ongeveer een uur op zich laten wachten. Zucht. Oefening in geduld. Maar Maaike had nu wel de mogelijkheid om te kolven en dat was dan wel weer fijn.
Na een uur kwamen ze ons halen. Wij dachten, dat het voor de echo was. Maar nee, Maaike werd alleen maar verplaatst naar het observatorium en daar mocht ze verder wachten. Eindelijk werd ze gehaald. Het was inmiddels ongeveer half vijf en de chirurg die de echo deed, was al vanaf 8.00 uur keihard aan het werk. Ik zei het al: het was druk. Héél druk.
Er was geen ontstoken blinde darm te zien. De dokter vond, dat er maar een gynaecoloog moest meekijken. Volgende station. Maaike mocht weer naar het observatorium. Ze was dus intussen al vanaf 8.00 nuchter en gammel van de pijn en de narigheid.
Om een uur of vijf kwam Jaap z´n vader om het hoekje kijken. Hij was juist bij iemand op ziekenbezoek geweest. Hij bood aan, om het stokje van mij over te nemen. Prima. Hij is ook iemand, die zich niet zomaar met een kluitje in het riet laat sturen, dus ik kon met een gerust hart weggaan. Pa Twigt heeft zijn taak ook echt serieus genomen en bij de verpleging aan de bel getrokken met de vraag, of er zo langzamerhand geen vocht toegediend moest worden. En dat was inderdaad een goed plan!
Ik had intussen al wat instructies naar thuis afgegeven voor het dekken van de tafels enzo. We zouden met 15 man gaan fonduen. Nu met 13, want Maaike en Jaap vielen af. Hans en Thirza hadden overal voor gezorgd: schalen met vlees, schalen met groenten, schalen met vega-producten, sausjes en stokbroden. Toen ik thuiskwam, waren ze hard bezig in de keuken en ik sprong meteen bij in het team :-). We gingen chinees fonduen (in bouillon dus). De meesten van ons hadden dat nog nooit gedaan.
We zetten drie fonduesets op tafel: één met visbouillon, één met rundvleesbouillon en één met groentebouillon. Daaromheen kwamen de schalen met lekkers en konden we gaan smikkelen. Het was echt heel geslaagd en gezellig, maar -eerlijk is eerlijk- ik kon er niet voluit van genieten, omdat ik me zorgen maakte om Maaike.
Maaike werd pas om 19.00 uur door de gynaecoloog gezien. Lang verhaal kort: ook die vond niets afwijkends en ten lange leste is Maaike om 22.00 uur met pijnstilling naar huis gestuurd. Zodra ze pijn of koorts kreeg, kon ze terugkomen en gingen ze verder kijken. Beetje lastig en vaag, maar wel héél fijn, dat Maaike weer naar Naomi kon en lekker in haar eigen bedje kon kruipen!!
Nou, dat waren dan onze kerstdagen 2023. Het gaat toch echt altijd anders dan anders ;-).
En met Maaike ging het vandaag gelukkig best goed.
