Drie jaar was het geleden! Dríe jaar! Dat we onze Zwitserse vrienden in levende lijve zagen! In die tijd waren er verschillende keren reisjes gepland en zelfs al geboekt. Maar steeds gooide corona roet in het eten. Maar nu was het dan eindelijk zover!
Vrijdag 27 januari arriveerden Ellen en Marco op Rotterdam CS, waar Willem en ik hen afhaalden. Blij en opgetogen reden we in de vallende schemering naar huis.
Dat was het begin van een gezellige en leuk-drukke week. We hadden om te beginnen héél veel bij te praten. De laatste keer, dat Ellen en Marco er waren, waren we nèt verhuisd. Ons huis was toen nog lang niet klaar. Om van buitenom maar niet te spreken. Ook hadden we toen nog zes kinderen thuis wonen en nu nog maar twee. Al die veranderingen waren alleen maar op afstand meebeleefd. En natuurlijk moesten ze ook nog kennismaken met alle pasgeboren kleinkinderen :-).
Zaterdag zijn we gezellig met z´n vieren op pad geweest. Het leuke is, dat we zo´n beetje dezelfde dingen leuk vinden. Gewoon over de Afrikaandermarkt slenteren, was dus echt een feestje. Lekker typisch Nederlandse dingen eten was de hele week wel echt een thema. Dus werd er op de markt een lekkerbekkie gesnoept.
We liepen van de markt naar de kringloopwinkel. Altijd leuk, om daar even rond te kijken. Ik scoorde een wit tafellaken, een kookboek en een oud nummer van Seasons. Terwijl we aan de lange tafel een bekertje koffie/thee dronken, zag ik ineens een grappig houten loopfietsje. Hé, dat is een leuk ding voor de kleinkinderen! En terwijl ik een spit second nadacht over de tien euro, die het fietsje moest opbrengen, liep Marco al naar de kassa. Ik kreeg het fietsje van hem kado. Hoe lief.
Natúúrlijk werden er zaterdagavond frieten gegeten. Met frikandellen :-). En natúúrlijk was er de nodige aanloop. Kijk, Vesper en Vera waren ook van de partij.
Willem en ik moesten vorig week gewoon werken, dus we konden niet elke dag met z´n vieren optrekken. Maar Marco en Ellen hadden genoeg te doen. Een fijn familiedagje, een shopdagje met Trijnie, een bankdagje om uit te rusten. En toen was het ineens al donderdag. Willem had deze dag vrij genomen en we bezochten Corpus in Oegstgeest. Daar waren we een tijdje geleden met Henk naartoe geweest en dat vonden we zó leuk, dat we nu met Ellen en Marco gingen.
Na de reis door het menselijk lichaam dronken we in het restaurant op de bovenste verdieping koffie/chocolademelk met een dikke punt taart. Mmmm. Het uitzicht was prachtig, ondanks dat het een erg grijze dag was.
Verdieping na verdieping zakten we weer naar beneden, terwijl we op ons gemakje alles bekeken.
Op de terugweg namen we de toeristische route, door ´vermijd snelwegen´ op de navigatie aan te zetten. Je rijdt dan dwars door de polders. Prachtig!
Zelfs wachten voor een brug is dan leuk :-).
Vrijdagavond hadden we bonte avond. Marco en Ellen hadden allerlei tapas en andere heerlijkheden gekocht. Natuurlijk was er chocolademelk en cassis (de lievelingsdrankjes van onze gasten, als ze in Nederland zijn). Marco had een link met maar liefst 1700 foto´s met ´luijkjes´ erop. Foto´s die in de loop van de 13 jaar, dat we elkaar kennen, genomen zijn. Van vakanties in Zwitserland. Van logeerpartijen. Enzovoorts. Het bracht een hoop gezwijmel en heel veel herinneringen.
Maar uiteindelijk was het toch bedtijd. De volgende morgen zouden we half 7 aan het ontbijt gaan, om om 7 uur weg te rijden. We brachten onze vrienden naar Utrecht CS in plaats van naar Rotterdam CS, zodat ze een overstap minder hoefden te maken. Ruim op tijd waren we in Utrecht. Nog één keer een selfie met z´n vieren dan.
En daar gingen ze weer ...
En nu maar hopen, dat het geen drie jaar hoeft te duren, voordat we elkaar weer in levende lijve zien!
