Vorige week maandag hadden we een actie in de webshop om de geboorte van Lukas te vieren. We hadden eigenlijk nog nooit zoiets gedaan en wisten dan ook totaal niet wat we konden verwachten. Nou, het heeft onze stoutste verwachtingen overtroffen.
Het was natuurlijk echt heel leuk, al die orders, die binnenrolden. Maar het was tegelijk ook heel veel werk en spannend, of we wel uit zouden komen met onze voorraden.
Tijd om er veel over na te denken hadden we niet en we zijn dus maar gewoon aan de klus begonnen. Om te beginnen hebben Maaike, Maria en ik op maandagochtend met z´n drieën alvast een voorraadje van het één en ander ingepakt. Maaike komt altijd de eerste maandagochtend van de maand helpen. En hoewel het Bevrijdingsdag was en ik Maria eigenlijk vrijaf gegeven had, hebben we toch maar even met z´n drieën de handen uit de mouwen gestoken. De eerste klap is immers een daalder waard.
Op de oprit werd ook hard gewerkt. Wim stond daar aan de caddy te sleutelen. Hij dacht dat hij hem met een uurtje wel weer aan de praat zou hebben. Dat viel jammergenoeg tegen. Want toen het kapotte onderdeel er eindelijk ingezet was, was er weer een ander onderdeel kapot. Jammer. Dat moest dan maar enkele dagen wachten, totdat Wim het onderdeel binnen had en tijd had voor de tweede poging.
Dat was natuurlijk veel en veel teveel voor Maria en mij om in één dag op de post te krijgen. Maar we besloten om er in elk geval alles aan te doen om de hele stapel uiterlijk vrijdag weggewerkt te hebben. Dit omdat er vast ook kado´s voor Moederdag bij zouden zitten.
Zo zijn we maar gewoon bovenaan begonnen. En aan het einde van de dag stond de eerste stapel pakketten klaar. Super pech, dat de caddy nog kapot stond. Nu moest het allemaal in Willem z´n auto. Maar we hadden óók een gelukje: we zijn in de afgelopen tijd langzaamaan veranderd van inleverpunt van de pakketten. Reden we eerst elke dag naar PostNL in Sliedrecht, nu zijn we overgestapt naar Monta Packing in Molenaarsgraaf. Dat is veel dichterbij en bovendien hoeven we daar niet per se om 16.45 alles afgeleverd te hebben. We kunnen daar zelfs ook ´s avonds terecht. Dat kwam nu heel goed uit, want Willem is meestal pas ergens rond 17.30 thuis uit zijn werk. Nu kon hij dus nog makkelijk de pakketten weg gaan brengen.
Ik smeerde intussen een paar krentenbolllen en maakte iets te eten klaar voor Henk. Willem en ik reden namelijk meteen om 18.00 weg om naar het verpleeghuis te gaan, waar onze broer/zwager nu is. Dinsdagavond is onze vaste bezoekavond en dan slaan we de warme maaltijd maar een keer over. Anders lukt het niet, want het is een uur rijden.
De volgende dag, woensdag, gingen Maria en ik weer verder, waar we gebleven waren. Soms kwamen we erachter, dat een product (bijna) uitverkocht was en dan deden we een haastige bestelling bij één van onze leveranciers. Gelukkig hebben we met de meeste leveranciers hele korte lijntjes en hebben we onze bestelling de volgende dag al in huis. We buffelden en buffelden. Er zijn stapels dozen en rollen tape doorgedraaid!
´s Avonds hadden we catechisatie. Ik heb na het eten even 20 minuten mijn ogen dicht gedaan, anders was ik bang, dat ik tijdens de catechisatie in slaap zou rollen. Ik sliep direct en toen na 20 minuten mijn wekker afging, wist ik even helemaal niet welke dag het was en of het nu ochtend of middag of avond was. Ik had zó diep geslapen. Héérlijk!
Donderdagochtend had ik de fotograaf van Terdege. Drie keer in het jaar komt ze foto´s maken van gerechten, waarvan ik de recepten schrijf voor Terdege. Het kwam deze week uiteraard vet ongelegen. Maar ja, we maken die afspraken meteen voor een heel jaar tegelijk, dus dan moet je wel echt een uitzonderlijk goede reden hebben, om zoiets af te zeggen. Ik vond dus, dat het gewoon door moest gaan. Ik had al het één en ander klaargemaakt en boodschappen in huis gehaald, zodat Willemiene, de fotograaf, direct aan de slag kon. Willemiene kwam rond koffietijd binnen. En met een bakkie koffie erbij namen we de gerechtjes door en bespraken we, hoe de foto er ongeveer uit moest komen te zien. Terwijl Willemiene op de workshopzolder met het eerste gerechtje aan de slag ging, sloeg ik in de keuken aan het kokkerellen. Ik maakte o.a. aardappelsticks
Er kwamen kinderen en kleinkinderen, die me verwenden voor Moederdag. Ik kreeg een mooi boek (¨Eva in ballingschap¨), een botervloot en eierrekje van boerenbont, een uitnodiging om te komen eten, een lekker taartje met marsepein, een mooie plantenhanger en een smulpakket met kaas en noten enzo. Lieve kaarten, lieve woorden. Wat wil een mama nog meer? En dan kwam er ook nog een lief moederdagkadootje van een knul wiens moeder ik níet ben, maar voor wie ik toch een beetje een moederfiguur mag zijn. Ik ben een rijk gezegend mens.
