Vrijdagochtend is er een lief, klein kleinkindje geboren: Lukas! Zoontje van Leendert en Thea en broertje van Eva. En als ik schrijf ´klein´, dan is dat ook écht klein. Lukas woog bij zijn geboorte 1640 gram.
Hij is geboren na een heel spannende zwangerschap. Het is een groot wonder, dat hij nog zo lang in de buik van mama heeft gezeten en dat hij dit gewicht ´gehaald´ heeft.
We wisten, dat Lukas vrijdag geboren zou worden. Maar dat hij zó snel zou komen, was een verrassing. Wat waren we blij, toen al rond koffietijd het verlossende telefoontje kwam!
´s Middags mochten we komen kijken in het ziekenhuis. Mama Thea moest het hele gebeuren nog erg verwerken en het was fijn, dat ze in alle rust het hele verhaal (weer) kon doen. Papa Leendert en opa Willem waren intussen naar de neonatologie gelopen, om naar Lukas te gaan kijken. Zo konden wij vrouwen ongestoord het bevalverhaal bepraten. Bij mijzelf zijn de afgelopen maanden ook weer allerlei dingen teruggekomen. Ik had ook altijd ingewikkelde zwangerschappen en soms ook net zulke kleine kindjes als Lukas. Veel herkenning dus!
Leendert en Willem kwamen onverrichter zake terug, want de dokter en verpleegkundigen waren juist met Lukas bezig. Hij kreeg een lange lijn (infuus) ingebracht, omdat het infuusje in zijn arm al gesneuveld was. Het was handiger om nu een lange lijn te plaatsen met het oog op het weekend, als er niet altijd iemand zou zijn om een gesneuveld infuus opnieuw te prikken.
Later zijn de mannen nog een keer gaan kijken, maar ze waren nog steeds bezig. Er moest meteen ook onderzoek gedaan worden naar de hersentjes op eventuele schade door de vacuümpomp.
Uiteindelijk werd het voor Thea tijd, dat we weer zouden opstappen. Jammer dat we Lukas niet hadden gezien, maar dat kwam vast nog wel. Het belangrijkste was, dat het goed ging met moeder en kind.
Zaterdagochtend gingen we een tweede poging wagen. En nu troffen we het beter. Thea appte, dat we meteen door konden lopen naar de kinderafdeling. Daar zat Leendert met Lukas te buidelen. We mochten er om de beurt bij. Eerst ging Willem. Die is niet zo heel lang gebleven. Er kwam ook bij hem weer zoveel terug. Zo´n klein kindje en al die apparatuur enzo.
Daarna mocht ik gaan kijken. Ach wat een heerlijk, klein schatje!
Om in de armen te nemen en nooit meer los te laten. Ik aaide hem voorzichtig over z´n gezichtje en schoof z´n mutsje een beetje omhoog om naar z´n haartjes te kijken. Toen Leendert hem op zijn borst verschoof, begon hij even te huilen. Dat klonk toch echt als muziek!
Ik zag een dagboekje liggen. Dat deden ze 35 jaar geleden ook al, zo´n dagboekje bijhouden. Dat vond ik altijd zo leuk. Sommige zusters maakten er een heel creatief gebeuren van. Vooral in de nachtdienst was daar regelmatig tijd voor. Als ik dan ´s morgens bij m´n kindje kwam, was dat dagboekje een kadootje. Ouders en bezoek mochten er ook in schrijven. Ik zag dat er in Lukas z´n boekje nog niets geschreven was. Er lagen al wel twee mooie fotootjes in. Ik diepte een pen op uit m´n tas en heb de vrijheid genomen om het eerste dagboekstukje te schrijven.
Na een poosje wilde Leendert naar Thea. Maar hij wist niet goed hoe hij Lukas weer in de couveuse moest leggen en hoe alles aangesloten moest worden. Bovendien kwam hij erachter, dat zijn t-shirt bij Thea op de kamer was. Dus besloot hij even een zuster te roepen. ¨Geef mij Lukas maar even,¨ zei ik. En daar kreeg ik dat kleine mannetje zo in mijn armen. Dat was eigenlijk illegaal, want alleen de ouders mogen hem nog maar vasthouden. Ik heb geloof ik nog nooit zó genoten van iets illegaals. Haha.
De verpleegkundige kwam Lukas terug installeren en alles aansluiten. We hadden nog even een fijn gesprekje. Zij was al 30 jaar werkzaam in de neonatologie en samen hadden we het erover hoe er zoveel veranderd was. Dat er vroeger van die couveuses waren, die een hard geluid maakten, als je ze dicht deed. Hoe die babietjes daarvan schrokken. En dat er altijd fel licht was enzo. En schapenvachtjes, die op den duur heel hard werden. Ja, er is echt enorm veel verbeterd!
We liepen nog even naar Thea. Die zag er heel wat beter uit, dan de dag ervoor. Wat fijn, dat het zo goed gaat. Na nog weer een praatje liepen we dan weer naar beneden, om de rest van ons dagprogramma op te gaan pakken.
In de hal liep een groepje mensen. Ik had daar geen erg in, maar Willem wel. Hij keek nog eens even goed en riep toen: ¨Nou, kijk nu eens, wie we dáár hebben?!!¨ Ik keek ook en op hetzelfde moment hoorde ik heel verrast: ¨Teunie!!!¨ en stond ik oog en oog met mijn (al lang gepensioneerde) gynaecoloog! Nou, zoiets verzin je toch niet! Dr. Lievaart. ¨O,¨ zei ze toelichtend tegen de mensen, die bij haar waren, ¨zij was mijn trouwste klant.¨ Nou, inderdaad! Dr. Lievaart heeft maar liefst 10 van de 16 zwangerschappen begeleid. Toen ging ze met pensioen. En die zwangerschappen waren niet zomaar controles en op het eind een bevalling, maar ik heb zo´n beetje het hele verloskundeboek doorgelopen, zoals een verpleegkundige ooit opmerkte. Ooit lag ik zelfs bijna 3 maanden aaneengesloten in het ziekenhuis en ik hoorde daar op den duur soort van bij het meubilair. We haalden herinneringen op en verbaasden ons erover, hoeveel er veranderd was. En we gingen even op de foto. Zo speciaal dit!
We hadden op deze manier wel een heel speciale zaterdag!
