Gisteren was ik jarig. Maar ik vier mijn verjaardag al jaren niet meer. Tenminste, niet op 2 januari. Dat is wel de meest suffe dag om jarig te zijn, geloof ik. Iedereen is het feesten en zitten en eten zó zat. Ik vier mijn verjaardag daarom altijd wat later, gelijk met die van Willem. Toch is het ook niet echt leuk als je verjaardag helemaal niet een speciale dag is. Er zijn jaren geweest, dat niemand eraan dacht, dat ik jarig was en dat er halverwege de dag ineens door een slimmerd geroepen werd: "O ja, je bent jarig, gefeliciteerd." De laatste jaren is 2 januari in onze familie toch een heel bijzondere dag geworden. We hebben 2 leuke tradities. De eerste is die van het Nieuwjaarsontbijt. Ieder jaar gaan we daarvoor op 2 januari met de hele familie naar mijn ouders. We zijn met ongeveer 35 man en dat past precies in de huiskamer. Mijn zus en haar man maken samen van tevoren luxe broodjes klaar. Er is koffie, thee, chocolademelk, fruit. Er zijn slaatjes. Heerlijk! Eerst wensen we elkaar een Gelukkig Nieuwjaar en dan word ik meteen door iedereen gefeliciteerd en krijg ik kadootjes. Als dat geen leuk begin van je verjaardag is! We ontbijten gezellig met elkaar en daarna gaan we nog een poosje Psalmen zingen. De schoolkinderen laten hun pas geleerde kerstliederen nog een keer horen. En bij het naar huis gaan is er voor ieder kleinkind (en het ene achterkleinkind) een Nieuwjaarsfooi.
We kwamen gisteren tegen elven thuis van het ontbijt. Willem is toen met de kinderen naar de gemeentewerf gegaan om vuurwerkresten in te leveren. Voor iedere zak vuurwerkresten krijg je een bon voor een hamburger van McDonalds. De kinderen hadden op Nieuwjaarsdag hard geveegd en geraapt in de buurt en hadden 12 zakken vol. Normaal zijn die bonnen een week geldig. Maar dit jaar waren ze maar tot 4 januari geldig. Dus hebben we vanavond de bonnen ingewisseld en lekker hamburgers gesmikkeld bij de zaterdagse frieten.
De tweede leuke traditie is op 2 januari 's avonds. Al sinds 5 jaar hebben we met broer, zussen, zwagers, en schoonzus een gezamenlijke rekening, waarop we 10 euro per stel per maand storten. Op 2 januari gaan we daarvan met z'n achten uit eten. Ieder jaar op een andere locatie. Gisteren gingen we naar Grand Café Restaurant Boekmans in Dordrecht. Een echte aanrader! De locatie is erg gezellig. Alle wanden en alle mogelijke en onmogelijke plaatsen zijn gevuld met boeken. De stoelen zaten heerlijk. Het eten was perfect. Het leuke vond ik, dat er ook ruimte was voor speciale verzoeken. Er stond gegrillde Tournedos op de kaart. Maar ik vind gebakken veel lekkerder. Dat was geen enkel punt. Ik kreeg gebakken Tournedos. En Willem ook, die deed gezellig met me mee. Bovendien kregen we er (ook op ons verzoek) gewone jus bij en geen saus, die je normaal gesproken krijgt. Dat vind ik toch altijd zó zonde, om zoiets lekkers te gaan verknoeien met saus. Ik houd erg van pure smaken. We hebben dus echt lekker gegeten, maar vooral ook gezellig gepraat en gelachen met elkaar. Wat een rijkdom!
Willem en ik geven elkaar normaal gesproken geen kado's voor onze verjaardag, maar vaak kopen we iets waar we samen plezier van hebben. Vorig jaar wilden we elkaar een lamp voor boven de eettafel kado doen. Maar op de één of andere manier is er niets van gekomen, er één te kopen. Dit jaar begaf juist ons digitale fotocameraatje het. Het was al lang onze wens om een echt goede camera aan te schaffen. En dus vonden we dat een heel geschikt verjaarskado. We hebben aan de broers en zussen ook geld voor onze verjaardag gevraagd (doe ik normaal niet, want ik vind dat geen leuk kado om te vragen). Verder hadden we al een beginnetje opgespaard. Al met al genoeg om de investering te doen. En dus is Willem hard gaan speuren op Marktplaats. Hij had zich al eerder georiënteerd en wist dus wat hij zocht. Gisterenmiddag kon hij met iemand een deal sluiten en nu zijn we de trotse eigenaar van een mooie digitale Canon camera.
Willem kon zich vandaag volledig uitleven. Wat een fotogenieke dag was het! Vanmorgen vroeg ging ik al door de polder om Leendert naar de zorgboerderij te brengen. De zon brak juist door de ochtendmist. Alles was zó mooi wit berijpt. Het licht was zó speciaal. Ik zag onderweg al verschillende fotografen met statief en indrukwekkende lenzen in de weer. Ook de eerste schaatsers waren al gearriveerd. De hele dag was het een drukte van belang op het ijs. De grotere kinderen hebben op de Alblas geschaatst. De kleintjes voor ons huis op de (brede) sloot. Mijn zus stond op het ijs met koek en zopie. Ik denk, dat dat wel 10 jaar geleden is! Al met al was het een prachtige winterdag, wat plaatjes opleverde, die we ons alleen nog maar van jaren her konden herinneren: