Vegetarisch koken

Ik ben een slagersdochter en opgegroeid met dagelijks een portie vlees bij de warme maaltijd. Toch ben ik niet zo´n geweldige vleeseter. Ik lust graag een stukje vlees, maar het hoeft niet persé een grote lap te zijn. Willem daarentegen is een echte liefhebber. Die eet de pan graag leeg, mocht er een restje over zijn. En een stukje koud vlees op zijn brood is voor hem ook een echte traktatie.
In ons gezin wordt relatief gezien niet zoveel vlees gegeten. Niet bij de maaltijd en niet op de boterham. Het Voedingscentrum schrijft tegenwoordig 100 tot 125 gram vlees per persoon per dag voor. Dat vind ik overdreven. Wij zouden dan met z´n elven dagelijks 1100 gram tot 1375 gram vlees moeten eten. Behalve dat dat veel (huishoud)geld kost, kost de productie van vlees zeer veel water en veel plantaardig voedsel zoals graan en maïs. Als je dan bedenkt hoeveel mensen snakken naar schoon water en/of hoeveel mensen er honger moeten lijden, vind ik ongebreideld vlees eten niet kunnen. Het is daarom dat ik onze vleesconsumptie beperk tot hooguit 75 gram per persoon per dag. Helemaal zonder vlees koken wordt hier (vooral door Willem) niet echt gewaardeerd. Maar ik vind het wel een goed idee, om elke week ten minste één vegetarisch menu op tafel te brengen. En dan liefst zó, dat het amper opvalt, dat er geen vlees in de maaltijd verwerkt is. Ik wil niet mijn toevlucht nemen tot zogenaamde vleesvervangers, die zoveel mogelijk op vlees lijken, maar het niet zijn. Ik houd niet van nep. Ook niet als het over vlees gaat. Bovendien vind ik dat nepvlees erg duur. Ik wil gewoon koken met eenvoudige, pure ingrediënten, zoals ik dat mét vlees ook altijd doe. Geen ´rare´ ingrediënten waarvoor ik weer speciaal naar de Natuurvoedingwinkel moet, ofzo. Dat vegetarisch koken is zo voor mij nog een hele uitdaging. De ene keer lukt het beter dan de andere keer. Gisteren viel mijn veggie-brouwsel goed in de smaak en daarom zal ik het recept delen. Wie weet zijn er nog meer van die veggie-stumpers zoals ik ;-).

Ik kookte stamppot snijsla en dat ging zo:

Ik schilde een pan vol bloemige aardappels en bracht die met wat zout aan de kook. Intussen liep ik naar mijn moesdak en sneed daar alle snijsla die er nog stond en dat was een flinke hoeveelheid. Ik spoelde de snijsla en sneed die in reepjes. Intussen zat Maaike al ijverig een schaaltje walnoten te kraken. Terwijl de sla stond uit te druipen bakte ik een grote, grofgesneden ui en een paar gehakte teentjes knoflook in een beetje olijfolie glazig. De gaargekookte aardappels goot ik af en met een flinke scheut warme melk en een kluit roomboter stampte ik ze tot een fijne puree. Ik schepte er de snijsla, de gebakken ui/knoflook en het schaaltje grof gehakte walnoten door. Als laatste ging er een stuk in blokjes gesneden gorgonzola door. Deze stamppot snijsla had door de ui, knoflook en gorgonzola genoeg pittigs en door de walnoten wat ´bite´. Iedereen vond het heerlijk. ¨Maar....¨, zei Willem, ¨ik had er liever een stuk rundvlees bij gehad.¨ Zucht ;-)

Vandaag kwam hij trouwens weer aan zijn trekken. Er stond hachee op het menu. Met rundvlees :-).


Overigens is het een goed plan om, áls je dan vlees koopt, erop te letten dat het vlees biologisch is. Of dat je weet, dat de dieren een goed leven hebben gehad. Daar hoeft dan voor mij niet persé het etiket ´biologisch´ aan te hangen, want dat is voor veel goedbedoelende vleesproducenten soms op een haar na niet haalbaar. Dat was ook het geval bij één van onze oude adverteerders www.scharrelkoeien.nl en bij onze huidige adverteerder Limovlees.nl Het vlees van Limovlees is van Limousinrunderen van het bedrijf Cowporation. Vorige week, tijdens de nationale keuring van limousinvee in Putten zijn er weer heel wat prijzen door Cowporation in de wacht gesleept. Ik kreeg er wat mooie foto´s van in mijn mailbox.

Een koekje van eigen deeg

De herfstvakantie kabbelt heerlijk voort. Ik kan niet elke dag met de kinderen op stap, maar ze vermaken zich zelf ook prima. Ze computeren wat, logeren, hebben logeetjes, we drinken wat uitgebreider koffie, er is met vriendinnetjes bij de Hema voor een eurootje ontbeten, we aten poffertjes, kortom allerlei kleine geneugten die de vakantie zo leuk maken.

Voor mezelf is het deze week toch vooral heel veel opruimen. Ik doe in de herfstvakantie altijd de kledingwissel. Ik doe het niet in één keer achter elkaar, maar elke dag een beetje. Maandag deed ik de jassen. Alle winterjassen zijn gepast en gesorteerd. De jassen hangen deze week nog door elkaar aan de kapstok, maar DV volgende week vis ik alle zomerjassen eruit. Ze moeten allemaal gewassen, nagekeken/gerepareerd, en opgeslagen of weggedaan worden.
Dinsdag stortte ik me op de garderobe van Jan. Die is helemaal klaar. Hij hoeft alleen nog een nette (zondagse) jas en een nette witte blouse erbij te hebben.
Gisteren was het Koos zijn beurt. Met ongeduld en gemopper werden alle broeken, truien en blousen gepast. Er zat beneden al een vriend op hem te wachten, dus het kon hem niet snel genoeg gaan. Koos heeft alleen nog een paar nette schoenen nodig en wat t-shirts voor onder truien en blousen.
Vanmorgen mocht Henk aantreden. En tegen mijn verwachting in, ging dat zonder gemopper! Alleen klaagde hij op het laatst, dat zijn benen zeer deden van het lange staan ;-). Het enige wat ik voor hem hoef te kopen: wat shirtjes voor onder truien/blousen en wat sokken.

Het werk vlot lekker, maar ik moet niet denken aan wat er allemaal nog moet gebeuren, voordat ik hier echt helemaal klaar mee ben. Maar goed, ik trek er ook altijd drie weken voor uit en daarvan zijn er pas vier dagen om.

De kasten gaan er wel met de dag netter uit zien. Het is echt genieten, al die keurige stapeltjes. Het zomergoed wordt meteen uitgesorteerd. Er kunnen dingen in de container, dingen naar mijn vriendin, dingen naar de Kringloop, dingen de kast in voor een ander jaar en er ligt een stapeltje kleding om ´gestript´ te worden. Daar haal ik de bruikbare dingen vanaf voordat ze in de vuilnisbak verdwijnen.

Ook het meidenkamer-project ligt niet stil. Elke dag zoek ik samen met Maria spullen uit. Ze worden verdeeld over ´bewaren´, ´Kringloop´, ´vuilnisbak´. We vorderen gestaag. Ik denk dat we alles deze week wel af krijgen. Het ruimt fantastisch op. Ik heb net zelf een half uurtje aan de boekenkast op hun kamer gewerkt. Die puilde uit en er kon best wat verdwijnen. Al met al heb ik het gevoel dat ik de hele dag alleen maar stapeltjes aan het verschuiven ben. Stapeltjes kleding, stapeltjes boeken, stapeltjes spulletjes. Maar terwijl je dénkt, dat er niets gebeurt, gebeurt er toch van alles. Mijn gang staat tenminste weer vol met spullen, die afgevoerd kunnen worden. Ziezo!

Maria heeft een logeetje. Zij wilden vanmorgen gaan koekjes bakken. Goed plan. Ze zijn wel anderhalf uur lekker aan het bakken geweest. Vooral het versieren van de koekjes nam de nodige tijd in beslag :-). Toen de koekjes klaar waren en de meisjes de rommel hadden opgeruimd kwam S. naar me toe: ¨Moeder van Maria, bedankt voor het logeren en dit is voor u.¨ Geweldig! Ik kreeg letterlijk een koekje van eigen deeg :-). Met kleurige lettertjes stond er ´bedankt´ op. Leuk hè.

Zo, en nu dan maar aan de was....

Vakantie!

Wat hadden we een heerlijke vakantiedag, vandaag! Ook al was het maandag en lag er zat werk, ik had besloten om het er vanmiddag eens even van te nemen met de kinderen die vrij waren. Ik wilde met ze gaan wandelen in de Biesbosch om van de prachtige kleuren te genieten.

Vanmorgen deed ik met een sneltreinvaart het allernoodzakelijkste werk. De ochtend was maar kort, want ik moest om kwart voor 12 bij de tandarts zijn. Vrijdagavond brak er een stuk van mijn voortand. Althans, er scheurde een stukje af en dat bleef gelukkig zitten, zodat ik niet vreselijk voor gek liep. Twee dagen lang heb ik nergens op/in durven bijten, uit angst dat dat stukje uit mijn tand viel. Ik leek wel zo´n hamster: ik stopte al m´n eten in mijn wang :-).

Bij de tandarts bleek het allemaal erg mee te vallen. Hij haalde het stukje los (het was een oude vulling), maakte het ontstane gat een beetje ruw en deed er een nieuwe vulling in. Binnen een kwartier was ik weer thuis.

Ik vroeg Maaike om een picknickmand klaar te maken, hing nog snel een was op, zorgde dat Jan, Henk en neefje Henk jassen en schoenen aan hadden en daar gingen we. 

In de Biesbosch liepen we eerst richting de speelplaats. Daar staan picknickbanken en daar installeerden we ons voor de lunch. Wat was het heerlijk in het zonnetje! Op de warmste 22 oktober-dag ooit gemeten!

De drie jongens speelden na het eten op de schommels, de glijbaan, de wip en natuurlijk ook op de kabelbaan. Na een uurtje pakte ik de lunchmand weer in, want ik wilde nog een flinke wandeling gaan maken. Jan gooide echter roet in het eten. Hij zag kans om met de kabelbaan in het water te belanden en haalde een natte broek tot aan zijn knieën. We trokken zijn laarzen uit en kiepten die leeg. Daarna deden we zijn natte sokken in een plastic tas en op zijn blote voeten in zijn natte laarzen moest Jan verder. Het leek me niet verstandig om zo een flinke wandeling te gaan maken. Dat zou vast en zeker zere voeten en misschien wel blaren opleveren. We wandelden daarom naar de auto terug, wat evengoed nog een flinke tippel was. 

Omdat we er toch in de buurt waren en ik de middag leuk wilde afsluiten, reed ik naar de Kringloopwinkel. Ik haalde eerst een mooie spijkerbroek voor Jan uit het rek. Hij kon hem meteen aandoen en voelde zich stukken beter dan in de natte broek, die hij aan had. En voor 3,50 hoef je toch niet te tobben.

Het was best druk in de Kringloopwinkel. Ik snuffelde op mijn gemakje bij de boeken en nam er twee mee. Een boek van Herman de Man en één van Maria Oomkes. Ook kocht ik een setje bierglazen, want ik had er nog maar twee. Zes stuks voor maar 1,50. Dan hoef je geen hartzeer te hebben als je er één breekt.

Een spel voor in de kadootjeskast en nog een verrassing voor één van de gezinsleden maakte mijn shoprondje compleet. Maaike zocht nog naar wat leuks voor op haar kamer, maar kwam niets naar haar zin tegen.

De kinderen hadden zich intussen in de speelhoek vermaakt. Ik trakteerde ze op iets te drinken en een plakje cake. Wat een feest.

Thuis gekomen was het hoogtijd om te gaan eten koken. Eén voor één kwamen degenen die vandaag moesten werken thuis. Raar hoor, om zo half vakantie te vieren en half in het werkritme te zitten als gezin.

Advertorial

De banner draait alweer een poosje mee. Hoogtijd om onze nieuwe adverteerder aan jullie voor te stellen. Het gaat om Baretteke!

De vrouw achter Baretteke is Annemarie van Nederpelt. Zij is een schippersvrouw en heeft drie kinderen. Haar grote hobby is naaien. En dat ze dat heel goed kan zie je meteen als je in haar webshop rondkijkt. Al die mooie, leuke, romantische baretjes, dopjes en andere hoofddeksels heeft Annemarie zelf gemaakt!

Je kunt haar creaties online via haar webshop kopen, maar ze liggen ook in diverse kinderkledingwinkels. Bestellen in de shop gaat heel eenvoudig: je kiest een model, meet de hoofdomtrek op van degene voor wie de baret is bestemd, kiest eventueel een kleur of garnering en je plaatst de bestelling. Op de site zie je de creaties allemaal in kinderformaat, maar het is ook mogelijk om ze voor volwassenen te bestellen.

Op dit moment is er een leuke actie: bij aankoop van een baret krijg je een parelarmbandje met strikje en bedeltje kado.

Behalve baretten, dopjes en bontmutsjes verkoopt Annemarie ook allerlei accessoires, zoals sierraden en haarbanden.

Neem gerust eens een kijkje!

Laat ik ook een ´gouwe ouwe´ nog even noemen. De tijd van (kerst)kaarten komt er weer aan. Wil je voordelig je assortiment wenskaarten aanvullen, kies dan iets uit het ruime aanbod van Keeskaart.nl

Bijna vakantie

Hè, hè, wat was het dit jaar een ruk, van de zomervakantie tot de herfstvakantie. Negen weken lang werd het ritme in Huize Luijkensteijn voor een groot deel bepaald door schooltijden en huiswerk. Ik verheug me erop, dat dat komende week even anders ligt. Niet dat er dan niets uitgevoerd zal worden. Er moet hard gewerkt worden. Sowieso werken Willem, Trijnie, Dirk, Leendert, Hans en Maaike allemaal vijf dagen. Daarnaast moeten er ook nog wel extraatjes voor school gedaan worden, zoals boeken lezen en een spreekbeurt voorbereiden enzo. Maar dat hoeft allemaal niet precies op voorgeschreven tijden en dat geeft een gevoel van vrijheid.
Voor mezelf zal het ritme niet veel anders liggen dan anders. Maar ik hoef in elk geval niet heen en weer naar school te fietsen. En ´s morgens heb ik het wat langer rustig om me heen, want degenen die niet naar school hoeven, zullen echt niet om half 7 beneden komen om te ontbijten (zoals dat normaal het geval is).

In de herfstvakantie doe ik altijd de kledingwissel. Het is niet mijn favoriete klus, maar het moet nu eenmaal gebeuren. Zaterdag heeft Willem de bananendozen met winterjassen al bij mijn ouders opgehaald. Die parkeer ik daar altijd, omdat ik er de ruimte niet voor heb. De kinderen die lang moeten fietsen hebben er hun winterjas al uitgevist. De rest komt volgende week. Meestal hoef ik niet zoveel bij te kopen. Het hele jaar door krijg ik van alle kanten zakken kleding toegeschoven. Ik kijk dan altijd meteen wat er bij zit waar we iets aan hebben, of binnen een jaar of twee wat aan zouden kunnen hebben. Soms heb je mazzel en kan er een hele vuilniszak, op een paar stukjes na, zó de kast in. Andere keren krijg je zakken vol kleding in maten die hier niemand heeft of ooit zal krijgen. Ook dat is geen probleem. Ik kijk de kleding na en als het nog goede kleding is schuif ik het gewoon door naar iemand die er mogelijk wél in past. Kleding die verwassen of erg gedateerd is geef ik niet meer door. Die gaat de (kleding)container in. De laatste tijd kijk ik nog wel met andere ogen naar deze kleding. Ik kijk of er mooie stoffen bij zitten, waar ik nog iets mee kan. Mijn doel is, om elke maand minimaal 1 recykleer-projectje te doen. (Iets nieuws maken van oud/gebruikt textiel.) Nu moet ik wel oppassen, dat ik straks niet bergen kleding heb liggen, waar ik mogelijk/ooit iets van kan maken. Ik heb al bedacht om dat soort kledingstukken maar meteen te strippen en in mooie stukken/lappen te knippen. Dan neemt het vast minder ruimte in.

Aan het einde van de herfstvakantie hoop ik mijn lijstje af te hebben met kleding (en wanten, mutsen, ondergoed, sokken, maillots etc) die nog bijgekocht moet worden. Hopelijk is dat lijstje niet lang, want mijn portemonnee is op het moment erg dun. Meestal ga ik met mijn lijstje een ochtendje naar het Zuidplein en koop dan alles wat nodig is. Maar nu Maaike ouder wordt en een eigen smaak ontwikkelt (ze is 13 nu) vind ik het ook wel leuk, om speciaal met haar een avondje te shoppen. De rest van de kinderen boeit het niet zo, wat ik voor ze meeneem. Die moeten alleen mee om schoenen te kopen en dat vinden ze al erg genoeg ;-).

Deze week had ik, behalve een tandartsafspraak met Jan, nu eens helemaal geen afspraken buiten de deur. En, o, wat is dat heerlijk! Je ziet het meteen in huis. De boel is fijn aan kant en de was/strijk lekker bij. Daar kan ik erg blij van worden. Ik ga nu even een sopdoek door het kantoortje van Dirk slingeren en daarna de boel hier thuis in orde maken. Ik hoef vandaag geen brood te bakken, maar wil wel een voorraadje koekjes bakken. Gisteren had ik een klant die een appeltaart bestelde en omdat ik toch bezig was, bakte ik er meteen twee. Ik wilde hem eigenlijk voor het weekend bewaren, maar ik heb er gisterenmiddag maar feest mee gevierd. De kinderen hadden vrij (woensdagmiddag), Geertje en kleine Willem waren er, Jan was een beetje zielig, want hij was bij de tandarts geweest en Leendert was ziekerig. Voor iedereen een kop warme chocolademelk en een punt appeltaart doet dan wonderen :-). Maar gisterenavond zaten we weer gewoontjes met een kaakje bij de koffie. Voor onszelf prima, maar als er bezoek is, vind ik dat toch karig staan. Maar even aan de bak dus vanmiddag.

Beddengoed en bietenstamp

Beddengoed en bietenstamp. Het heeft niet direct iets met elkaar te maken, alleen allitereert het wel lekker met die b´s :-).

Het beddengoed waarover ik het heb zijn de nieuwe dekbedhoezen met bijpassende slopen op de bedden van de meisjes. Het is prachtig beddengoed, wat ik bij www.bellebien.nl bestelde. De gezellige en frisse rode ruitjes staan zo mooi bij het wit en grijsblauw op de muren! Ik ben minimaal zo blij als de meisjes. Met de vorige dekbedhoezen hebben Maaike en Maria 8 jaar gedaan. Als het goed is gaan de nieuwe hoezen ook zo lang mee. Wat dekbedhoezen betreft ga ik toch echt voor kwaliteit in plaats van de dunne, kreukerige gevalletjes uit de bakken bij de supermarkt of iets dergelijks.

En die bietenstamp? Die aten we vanavond. En lekker dat het was! Ik had nog twee bakken snijbiet op mijn moesdak staan, die nodig geoogst moest worden. Precies genoeg om rauw in een stamppot te verwerken. Ik maakte eerst een grote pan aardappelpuree en roerde er de in reepjes gesneden snijbiet én blokjes komijnenkaas erdoor. Een snuf nootmuskaat maakte de stamp af. Ik had er balletjes kip/kalkoengehakt bij. Voor het toetje deed ik de laatste vijf overrijpe bananen in de blender en roerde de bananenmoes door een liter volle yoghurt. Ik deed er nog een klein beetje suiker bij en strooide er een laagje Nesquick over. Het was erg lekker en als het deze week inderdaad zulk lekker weer wordt als er nu wordt voorspeld, dan ga ik nog maar een paar bakken snijbiet zaaien. Het is misschien kinderachtig, maar ik word zó blij van zelfgekweekte groenten :-).

Nog een paar dagen en dan begint hier eindelijk de herfstvakantie. We zijn er allemaal aan toe. We hebben geen bijzondere plannen. Alleen heb ik beloofd, dat ik een keer poffertjes bak. Hans en Maaike gaan de hele vakantie werken.

Herfstgebak

Vandaag kwam er herfstgebak uit mijn oven. Het ruikt hier nu naar taart, kaneel, appel. Naar herfst! Mmm.

Ik maakte een perentaart met walnoten en chocolade. Het recept is een variatie op de ¨Appelcake à la mama¨ uit het boekje Herfstkruiden, op de thee bij Daniëlle Houbrechts.

 Van de week kwam hij al een keer zonder chocolade als toetje op tafel en hij viel bij iedereen erg in de smaak. Nu mag hij morgen ons zondagse bakkie koffie opluisteren. Misschien doe ik er nog een toef slagroom op, maar eigenlijk hoeft dat niet.

Ik bakte ook appelbollen. Simpel van bladerdeeg uit de vriezer. Klein appeltje schillen, klokhuis eruit boren, suiker en kaneel erover strooien, in het bladerdeeg verpakken en nog wat suiker en kaneel er bovenop. Een klein half uur in de oven en klaar ben je.

Het hoeft trouwens niet altijd koek of gebak zijn om te smullen, hoor. Ik geniet evenveel van een eenvoudige bruine sesamboterham. Vooral met een likje roomboter erop, of gedoopt in olijfolie. Lekker!

Bananen

¨Maham, wanneer maakt u weer eens bananenjam,¨ vroeg vorige week vrijdag één van de kinderen. ¨Nou, als ik weer eens een partijtje bananen tegenkom,¨ was m´n antwoord. En ja, we werden op onze wenken bediend. Toen ik één dag later inkopen deed bij van Os in Papendrecht, zag ik een doos bananen met daarop een papier: Rijpe bananen, 0,50 per kilo. Ik laadde de doos in mijn kar en het bananenfeest kon beginnen. Iedereen is hier dol op bananen. Ik moest ze listig verstoppen, want anders zou ik niet genoeg hebben om ´s maandags jam van te koken.
Op maandag maakte ik jam van 2 1/2 kilo bananen. Dat leverde 11 potjes jam op. Mmm, lekker, met een vleugje kaneel. Ik heb ze alleen moeten verstoppen, want ze presteerden het om tijdens één maaltijd een heel potje uit te smeren en dat twee dagen achter elkaar. Nu moeten ze het doen met aardbeienjam. Zielig hè ;-).

De rest van de bananen verdween als sneeuw voor de zon in de Luijkenmondjes. Vanmorgen lagen er nog een paar, die niet meer aangekeken werden, omdat ze te bruin naar de zin waren.
Precies op het juiste moment las ik tijdens m´n blogrondje het recept voor bananencake bij Monique. Goed plan! En omdat ik de houtkachel aan had dacht ik dat het dan mooi in de houtkacheloven kon. Ik porde het vuur eens goed op en vulde het stookgat goed bij. Toen de ingrediënten voor de bananencake in de vorm zaten, was de oven precies op temperatuur.

De geur van de bananencake vermengde zich met die van de broden die ik aan het bakken was. Wat krijg je dan een trek, zeg!
De cake ziet er heerlijk uit. Als hij smaakt zoals hij eruit ziet (en ruikt), dan hebben wij vanavond een feestelijk vrijdagavond-bakkie!

Het is hier inmiddels wel bloedheet. De rest van de dag hoef ik niet meer te stoken. Pffff.

Herfst op m´n moesdak

Er is allang niet dagelijks meer iets te beleven op mijn moesdak. De herfst heeft duidelijk zijn (haar?) intrede gedaan. Langzaam, heel langzaam, gaat het groeiproces door. Ik ben erg benieuwd wat mijn experiment om zo lang mogelijk op mijn moesdak te blijven tuinieren gaat opleveren.

Voor vandaag was er de pepertjes-oogst. Het heeft echt héél lang geduurd voordat er iets van m´n pepertjes te oogsten viel. Maar het is wèl gelukt! Dat was vorig jaar anders. Toen heb ik geen enkel peperzaadje tot een volwassen plant kunnen opkweken. Tuinieren is dan ook (voor mij dan) steeds maar blijven uitproberen. Dat is meteen het leuke. Het is elk jaar anders en elk jaar leer je nieuwe dingen.

Ik zaaide m´n pepertjes in februari. Ik had drie soorten uitgekozen. Alledrie met een zo kort mogelijke cyclus van zaadje tot vrucht. Dat deed ik, omdat ik geen kas(je) heb en dus de pepers buiten ging proberen op te kweken. De zaadjes groeiden maar heel langzaam op tot plantjes en al even langzaam zag ik bloemetjes en later pepertjes verschijnen. En voordat die rood werden! Je raadt het al: dat ging heel langzaam. Het zomerweer werkte dan ook totaal niet mee. Pepers verlangen zon en warmte. 

Ik had niet meer gedacht nog aan een fatsoenlijke oogst te komen. Maar dat valt alles mee. Vandaag heb ik van twee planten de mooiste rode pepers geoogst. Wat nog niet (helemaal) rood is, mag nog heel even hangen. Maar als het kouder en natter wordt, dan haal ik ze eraf. Dan kijk ik wel of ze binnen nog wat rijpen/kleuren en anders consumeren we ze groen.

De Early Japaleno en de Cayenne Red Thick

De derde soort die ik zaaide (Prairie Fire) is nog niet zo ver. Daar zijn pas de eerste rode pepertje zichtbaar. Ik laat ze nog even staan. Misschien zet ik de bakken anders in hun geheel wel binnen. Zonde om die pepers zomaar verloren te laten gaan.

Ik heb de zaadjes destijds gekocht bij Diana  van www.mooiemoestuin.nl. Diana maakt van haar pepers pepperflakes met behulp van een droogapparaat. Ik moet nog eens even uitvogelen of navragen hoe dat in zijn werk gaat. Het lijkt me een handige manier van pepers bewaren.

Hoe dan ook: pepers kweken is me gelukt en ik vind het leuk! Ik bewaar wat zaadjes van elke soort zodat we bij leven en welzijn volgend jaar februari weer van voren af aan kunnen beginnen.

Een schaaltje vers geoogste pepers en de allerlaatste tomaten

Er valt verder nog wel het één en ander te beleven op mijn herfstmoesdak. Maar geduld is toch echt het sleutelwoord nu. De boerenkolen en de rode kool groeien uitstekend. Er staan ook nog twee bakken pluksla, die ik in september zaaide en deze week geoogst kan worden. En de eveneens in september gezaaide snijbiet is oogstklaar voor een lekkere pan snijbietstamppot. Ik ga er een herfstig gerecht mee maken met walnoten en komijnenkaas of zoiets. Lijkt me lekker.

Ik zaaide nog andijvie en kropsla. De andijvie staat met twee plantjes in één bak. Die ga ik verpotten, want de kroppen hebben zo te weinig ruimte. Ze groeien anders nog prima. Hopelijk kan ik daar binnenkort ook een lekkere stamppot mee maken. 

De kropsla doet het ook goed. Dit zijn planten van gewoon zaad. Ik heb ook speciaal zaad voor wintersla. Die had ik eigenlijk al moeten zaaien, maar daar is nog niet van gekomen. Ik ben een beetje een luie tuinierster. Maar tuinieren hoef je echt niet altijd precies volgens het boekje te doen, hoor. Ik zie soms mensen met een volkstuin die zo ongeveer een slaaf van hun tuin zijn vanwege alles wat zo nodig ´moet´. Tuinieren is voor mij een vorm van ontspanning en dat wil ik graag zo houden ;-).

Het enige wat niet lukt is om nu nog mooie Rucola te kweken. Die geeft er echt de brui aan. Het staat er zo pierig bij nu. Jammer hoor, want we zijn juist zo dol op Rucola. En eigenlijk had ik gedacht dat het een plant was die best tegen een stootje kan. 

Pierige Rucola

Haken

Een paar maanden geleden heb ik het haken helemaal herontdekt. Ik had het in geen jaren meer gedaan. Eigenlijk dateert het laatste serieuze haakproject nog van vòòr ons huwelijk. In onze verkeringstijd heb ik een 2-persoonssprei gehaakt. Jarenlang heeft hij over ons bed gelegen, totdat het verschrikkelijk antiek eruit zag, zo´n gehaakte sprei. Toch heb ik hem nooit weg gedaan en nu ben ik daar blij om. Gehaakte spullen zijn weer helemaal in. Ik wil binnenkort eens de trapleer bij mijn zolderkast zetten en die sprei opsnorren. Dan mag die weer terug op ons bed :-). Terug over de dekens die we inmiddels ook alweer meer dan 25 jaar hebben. Ook dat is (nog) helemaal uit. Ik denk dat misschien wel 90% van de mensen in Nederland onder een dekbed slapen. Ik begrijp dat niet. Wij vinden dekens héérlijk. ´s Winters warm en ´s zomers koel. Zomer en winter slaap ik gewoon onder 3 (dunnere) dekens. En als je dan fris gewassen lakens op je bed hebt liggen en daar ´s avonds onder kruipt...o, heerlijk is dat!

Maar goed, ik ging het hebben over haken. Een paar maanden geleden stapte ik min of meer ongepland een handwerkzaak in Dordrecht binnen om er haakkatoen te halen. Ik had inmiddels zóveel leuks op internet gezien, dat mijn handen jeukten om te gaan haken. Ik had bedacht om kussentjes voor op de eetkamerstoelen te gaan haken en zocht leuke kleuren uit.
Het is een aardig klusje en af en toe ligt dat haakwerk even stil. Dan komen er projectjes tussendoor. Zo ben ik intussen ook aan de slag gegaan met Zpagetti-garen. Ik heb met dat garen een matraskussen gehaakt voor op een steigerhouten bankje dat Leendert heeft getimmerd. We hebben het kado gedaan aan de vriendin van Trijnie die woensdag is getrouwd. Trijnie was daar daggast en wilde een speciaal kado aan haar vriendin geven. Ineens kreeg ze een ingeving: zo´n bankje! En meteen kreeg ik het idee voor het kussen erop, dat wij dan met de rest van het gezin konden geven. We waren namelijk met het hele gezin voor ´s avonds op de receptie uitgenodigd en dat vonden wij best heel bijzonder! Het bankje viel gelukkig echt in de smaak.

Haken met Zpagetti is wel leuk, maar niet meteen een werkje wat je eens gezellig ´s avonds op de bank gaat zitten doen. Het is bijna mannenwerk, dat grove spul! Het lijkt wel of je een tapijt aan het knopen bent, als je met die haakpook aan de slag gaat.
Toch wil ik nog weleens opnieuw gaan Zpagetti haken en dan eerst garen maken van oude shirts. Nu had ik garen gekocht op Marktplaats, maar ook daar is dat nog best prijzig. En in het kader van recykleren is het geen gek idee om eens wat shirts te verknippen om te haken.
En intussen ben ik stiekem (want het is een kado) aan nóg een haakwerkje bezig. Afwisseling genoeg dus. Met de knusse winteravonden in het vooruitzicht echt iets om me op te verheugen.

Brood

Brood bakken hoort hier zo´n beetje bij de dagelijkse routine. Ooit begon ik ermee om er geld mee uit te sparen. Nog steeds vind ik het zinvol om brood zelf te bakken en op die manier te bezuinigen. Zelf gebakken brood is echt voordeliger. Daar moet ik wel bij opmerken, dat je dan je ingrediënten voordelig moet inkopen. Als je van die broodbakmixen in de winkel koopt, is het economisch voordeel zo ongeveer nihil. Ik bak mijn brood dan ook van simpel en eenvoudig volkoren meel van de molen. En daarbij gaat dan een deel bloem, gist, (bakkers)zout, zonnebloemolie en water. Juist met deze simpele ingrediënten bak je het allerlekkerste brood ter wereld. Dit brood is vele malen voedzamer dan brood van de bakker of uit de supermarkt. En als je dan mooie, iets dikkere, sneetjes snijdt, heb je maar een paar sneden nodig om verzadigd te raken. Op die manier spaar je heel wat beleg (en dus geld) uit.

Zo langzaam maar zeker zijn er wat mensen in mijn omgeving die graag mijn brood kopen. Dat zijn mijn ´broodklantjes´ zoals we die hier noemen.

Vanmorgen kwam een broodklant en die vertelde dat ze over het nieuws had gehoord dat broodverbeteraar onder andere uit paardenhaar bestaat. ¨En,¨ zei ze, ¨bij jou zit er toch géén broodverbeteraar in het brood?¨ Nee hoor, al jaren niet meer. Ik vermijd e-nummers zoveel als mogelijk is.

Ik ging net eens aan het googlen om te zien of ik iets kon terug vinden over dat paardenhaar. Nou, het blijkt nog gekker. Ze gebruiken vaak (eiwit uit) VARKENShaar! Op die manier krijgen Joden en Moslims en iedereen die vanuit welke overtuiging dan ook geen varken eet, het via z´n brood gewoon binnen. Ik wist al wel, dat het vet uit goedkoop winkelbrood vaak varkensvet is. Dat is namelijk het goedkoopst. Maar nu blijkt dan ook broodverbeteraar varken te bevatten. Dit is de tekst die ik vond op www.dieetvandaag.nl

Veel van onze voeding is bewerkt. Er is bijna geen product meer te koop waar geen suiker aan is toegevoegd of welke niet genetisch is gemanipuleerd. Ook de lijst met e-nummers wordt langer en langer. Niet alleen is dit hartstikke ongezond voor de mens, kijk naar de toename aan obesitas en vele gezondheidsproblemen, maar men weet ook niet meer wat die eet. Brood is bijvoorbeeld heerlijk en wordt bijna dagelijks gegeten, maar weet men eigenlijk wel wat er in zit?

Broodverbeteraars
Broodverbeteraars worden onder andere gebruikt voor het langer houdbaar houden van het brood en voor het geven van glans, kleur, geur, structuur en smaak aan brood. Dat is op zich prima, al is er niks mis met een heerlijk vers brood zonder toevoegingen. Het probleem zit hem in de ingrediënten van een broodverbetermiddel.

Wat zit er in?
Van veel e-nummers weet men niet wat het eigenlijk is. Of het dierlijk of plantaardig is. Gefabriceerd of natuurlijk, veel mensen hebben geen idee wat ze eten. Broodverbetermiddelen bevatten vaak het e-nummer 920, dit is een eiwit gewonnen uit haar. In de meeste gevallen uit het haar van varkens. Voor vegetariërs is dit een probleem, maar ook moslims en joden krijgen zo bijvoorbeeld onbewust toch varken binnen.

Maar de ingrediënten staan toch op de verpakking?
Het is niet wettelijk verplicht om de ingrediënten van een broodverbetermiddel op de verpakking te vermelden. Wees daarom uitermate voorzichtig wanneer er als ingrediënt een broodverbeteraar wordt vermeld op een verpakking zonder dat er precies wordt beschreven wat de ingrediënten van het broodverbetermiddel zelf zijn!

Wie wil er nu eigenlijk nog langer zo bedot worden?!

Als je al van plan was om zelf te gaan bakken en je had nog een duwtje in de rug nodig, dan is dit het misschien wel. En heus, brood bakken is echt niet zo heel moeilijk. Ik heb er in 2008 al eens heel uitgebreid over geschreven. Lees het maar eens na en ga dan lekker aan de slag!
Als je nóg gezonder en nóg puurder wilt, kan je ook mijn recept voor zuurdesembrood eens uitproberen.
Ik zou zeggen: eet gezond en smakelijk!

In rustiger vaarwater

Na een bijzonder roerig weekje ben ik nu in rustiger vaarwater beland. En ja, dat is óók goed. Vooral voor m´n huishouding dan :-).
Wat het vorige week tot zo´n roerig weekje maakte? Nou, dat ik zómaar twéé héle dágen van huis ben geweest! En dan niet voor gesprekken of onderzoeken of andere verplichtingen van dien aard, maar gewoon, zomaar, voor de fun!
Oorspronkelijk was het niet zo de bedoeling, hoor. Maar door een samenloop van omstandigheden vonden dit jaar de (schoon)zussendag én het jaarlijkse uitstapje met mijn vriendin Wilma op twee aaneengesloten dagen plaats. En zowel het één als het ander was niet eenvoudig te verzetten en dus maakte ik mijn borst maar nat om alles voor mijn uithuizigheid geregeld te krijgen.

Om te beginnen had ik bedacht toch vooral geen enkele buiten-normale activiteit in deze week te stoppen. Dat voornemen sneuvelde al op de vroege maandagmorgen. Al om een uur of 9 belde de schilder, of hij de klus kon komen opnemen. De slaapkamer van Maaike en Maria was dringend aan een opknapbeurt toe. Toen wij hier 8 jaar geleden kwamen wonen hebben we niets aan die kamer gedaan. Vloerbedekking, gordijnen, behang, alles zat er nog zoals we het destijds aantroffen. En ja, kleine meisjes worden groot. Toentertijd waren de meiden 5 jaar en 2 jaar en het zou ze een worst geweest zijn welk behang er op de muren zat of in welke kleur de kozijnen geschilderd waren. Maar nu de meisjes zijn opgegroeid tot tieners van 13 en bijna 11 jaar ontwikkelt ook hun smaak. Ze wilden heel graag een andere kamer en dan in de kleuren grijs/wit/rood. Prima! Het plan werd gemaakt en Trijnie en ik zouden samen de verfkwast gaan hanteren. Maar toen puntje bij paaltje kwam was er steeds geen tijd. Ik moet ook zeggen, dat ik niet erg handig ben als het om dat soort activiteiten gaat en dat ik er tegenop zag om wekenlang in de rommel te zitten. Eigenlijk heeft mijn moeder de knoop doorgehakt. Zij wist een voordelige schilder en dan zou het allemaal zó gepiept zijn. En natuurlijk had zij daarin volkomen gelijk. Daar komt bij dat Trijnie op dit moment in een heel drukke fase zit. Ze is pas van baan veranderd en kreeg ook nog eens dikke verkering. Ik was overstag. De schilder moest het maar doen. En met een voorspelde natte week had de schilder bedacht dat het beter was om maar binnenwerk te gaan doen en belde hij dus om de boel te komen opnemen.
Nog geen uur later was de schilder langs geweest, waren de wensen besproken en had ik mezelf horen zeggen, dat het prima was, als hij dinsdag om 9 uur op de stoep zou staan.
O help! Nu moest er dus stante pede een slaapkamer worden leeggehaald. En niet zomaar een slaapkamer, nee, een MEIDENslaapkamer. Je weet wel, vol poppen en prullen en boeken en tekenspullen en weet ik wat niet al.
Ik heb m´n verstand direct op nul gezet, heb het hoogstnoodzakelijke in de huishouding gedaan en ben ´s middags begonnen met sjouwen. Alles moest naar de overloop op de tweede verdieping worden gebracht. Tijd om alles eerst rustig uit te zoeken was er niet en dus heb ik alles maar gewoon ingepakt en weggebracht. Het uitzoeken moet dan maar gebeuren als de slaapkamer weer wordt ingeruimd.
Zodra de meisjes uit school kwamen konden ze en handje meehelpen. ´s Avonds hebben de mannen geholpen om het stapelbed uit elkaar te halen en de matrassen naar beneden te sjouwen. De meisjes moesten voorlopig hun bivak in het kantoortje opslaan. De kledingkast werd op wieltjes gezet en dat was dat.
Dinsdag verliep uiteraard ook verre van ´normaal´. Al was het alleen maar dat de schilder bezig was en van koffie moest worden voorzien ;-). Ik heb nog een poosje geholpen met behang stomen en had daardoor mijn middag hard nodig voor het huishoudelijke programma van deze rare week.

Woensdag was de (schoon)zussendag. Die is twee jaar geleden in het leven geroepen door een zus van Willem en inmiddels uitgegroeid tot een mooie traditie. Willem komt uit een gezin met 10 kinderen. Negen kinderen hebben een partner, een broer woont nog thuis. Als we allemaal naar de (schoon)zussendag komen zijn we dus met z´n negenen. Dat was vorig jaar zo. Dit jaar zouden we met z´n zevenen zijn. Elk jaar organiseert één van de meiden het programma en dat vindt dan in de omgeving van de organisatie plaats. We wonen nogal verspreid over het hele land en soms gaat het dus om een thuiswedstrijd, terwijl we andere keren ver(der) moeten reizen.
De (schoon)zussendag was dit jaar in en om Reeuwijk. Helaas hadden we op het laatste moment nog een afzegger, maar met z´n zessen waren we nog een leuk groepje. We dronken eerst koffie bij de gastvrouwschoonzus en klepten natuurlijk meteen honderduit. Zo heel vaak zien we elkaar niet. Het lukt lang niet altijd meer om verjaardagen bij te houden. We hebben allemaal grote(re), opgroeiende gezinnen en dan wordt het steeds lastiger om ´s avonds van huis te gaan. Zeker als er nog een langere reistijd aan verbonden is. Maar als dat nu opgevangen wordt door zo´n dag waarop we de tijd hebben om álle nieuwtjes van een heel jaar uit te wisselen, dan valt er prima mee te leven. En het geld wat je normaal aan kadootjes besteedt, besteed je nu gewoon aan de (schoon)zussendag. Dan is het financieel ook nog verantwoord ;-).
Na de koffie liepen we naar het atelier van een viltster. We gingen een bloem vilten. Hoe leuk!! Dat was iets wat ik altijd nog eens wilde leren. En zie, nu kwam het mooi op mijn pad. Het was een workshop van 2 1/2 uur en in die tijd waren we heerlijk bezig. Haast therapeutisch, al dat gewrijf en gekneed en gesop met water en zeep! En het was werk waarbij je natuurlijk ook weer lekker kon kletsen ;-).

Het was een late lunch die we ´s middags weer bij de gastvrouw nuttigden. Echt gezellig zo met zes vrouwen bij elkaar en een tafel met vers brood en lekker beleg.
Na de lunch was het tijd voor een wandeling rond de surfplas in Reeuwijk. Het weer werkte fantastisch mee. De weersvoorspelling klopte gelukkig weer eens voor geen meter. Met het zonnetje op onze ruggen en de wind door onze haren liepen we langs het water. Vooral het laatste stukje van de wandeling was ronduit schilderachtig.

Wat kom je dan heerlijk uitgewaaid van zo´n wandeling terug!

Er wachtte ons nog één leuk onderdeel van het programma: we gingen de dag afsluiten in een pizzeria in Bodengraven. En ja, dat was leuk, dat was lekker, dat was warm, dat was gezellig, dat was puberaal lachen, dat was serieus praten, kortom: de perfecte afsluiter en een belofte voor DV een volgende keer.

Omdat ik er alles aan deed om het werk thuis toch een beetje voortgang te laten vinden, waren de dagen lang en de nachten kort. Steeds probeerde ik om in elk geval iedere dag twee wassen te doen (alleen wassen en drogen) en ook het bakken voor onszelf en voor wat bakklantjes ging gewoon door. En in de vroege morgen van donderdag maakte ik ook nog een vis-ovenschotel klaar, zodat de thuisblijvers die tegen etenstijd alleen maar in de oven hoefden te schuiven. En ja, ik ging niet weg, voordat ik met de schilder had koffie gedronken. Ongelofelijk, wat een rare week!

Het was donderdag de dag van het jaarlijkse uitstapje met mijn vriendin. De vriendschap van Wilma en mij is al oud. Al meer dan 30 jaar! Maar de traditie van het uitstapje is jong. Net als de (schoon)zussendag was het dit jaar de derde keer.

Dit jaar gingen we naar Garderen, naar de http://www.debeeldentuin.nl. Wilma had daar bij De Rozentuin een High Tea gereserveerd. Ze hebben daar een leuk concept bedacht. Voor een High Tea reserveren ze gedurende 3 uur een tafel voor je. Je hoeft echter niet al die tijd aan tafel te blijven zitten. Je kunt intussen heerlijk gaan rondkijken in de beeldentuin (tuindecoraties) of in het woonwinkelgedeelte. Daar kwamen we niet snel uitgekeken. Behalve tijdens het theedrinken, schuifelden we ook ervòòr en erná langs al het moois en leuks. En ja, die High Tea was natuurlijk pure verwennerij. Warme hapjes, hartige hapjes, een toren van zoetigheid en als afsluiter een stuk frisse citroentaart. Intussen konden we theedrinken zoveel we wilden en hadden daarbij de keuze uit een buffet vol smakelijke theeën. We hebben samen zó genoten van alles! Het was echt puur ontspannen.

Na afloop hadden we een eenvoudige wens met een ingewikkelde uitvoering. We wilden op ons gemakje richting het Noorden rijden en daar ergens aan het water een simpel frietje eten. We bestudeerden de kaart en kozen Spakenburg als eindbestemming. Vlak voordat we daar waren was er een wegomlegging en daar begon het gedwaal. We werden de rijksweg opgestuurd en kwamen in de drukke spits terecht. We misten een afslag en moesten terug. We bestudeerden nog eens de kaart en deden een nieuwe poging om in Spakenburg te geraken. We hadden weinig trek in filerijden en kozen een andere route. Helaas, ook nu vergisten we ons in een afslag en opnieuw reden we een heel stuk om, om weer op onze ´schreden´ terug te keren. Bij de derde poging wilden we de rijksweg al helemaal vermijden, maar onze kaart bleek niet helemaal (meer) te kloppen. De weg die we erop aangegeven vonden was nergens te bekennen. Steeds stuitten we op doodlopende wegen en toen we het eindelijk dachten gevonden te hebben, bleek dat toch niet zo te zijn.
Maar vooruit, onze wens was nog steeds eenvoudig en we gooiden het roer om. We besloten om op de borden naar Almere-Haven te rijden. Dat was meteen een stukje richting huis. Het was nog wel een flinke rit, maar zo rijdend door de polder had dat ook wel wat. We hoefden in elk geval niet meer in de file te staan.
Nadat we ook in Almere-Haven het nog voor elkaar kregen om aan het dwalen te gaan, stonden we dan eindelijk rond half 8 aan de waterkant met een lekker frietje in onze handen :-). Al smikkelend en genietend zagen we vanaf ons bankje de avond vallen. Tijd om eens op huis aan te gaan. Wat hadden we toch weer een fijne dag met elkaar gehad!

En toen dacht ik op vrijdag een gewone thuiswerkdag te hebben. Een hele dag om alle huishoudachterstand weg te werken. Maar nee, de week was nog niet raar genoeg :-).
Bloglezeres R., helemaal uit Niger, mailde me. We hadden al eerder mailcontact gehad naar aanleiding van mijn logje over de solarcooker. R. reageerde toen heel enthousiast, dat zij zelf wel twee solarcookers heeft en het grootste deel van het jaar daar in kookt en bakt. We wisselden het een en ander aan ervaringen uit en R. beloofde me spontaan, dat wanneer ze met verlof in Nederland zou zijn, ze me wat sorghummeel en gierstmeel zou bezorgen. En nu was dat zover. R. had het niet vergeten en speciaal voor mij een paar kilo meel de halve aardbol over gesjouwd en vandaag zou ze dat komen brengen. Voor zoiets speciaals maak ik natuurlijk maar al te graag tijd! Ik beloofde haar om 10 uur de koffie bruin te hebben. In een sneltreinvaart bakte ik een boterkoek, omdat ik niets lekkers meer in huis had en ja, even over tienen was R. er. Veel te snel vloog het koffieuurtje om. Ik had nog veel meer willen vragen en veel meer willen weten, maar de kinderen kwamen uit school. En ´s middags moest ik dan toch heus als een haas in huis aan de slag. Zowel vrijdagmiddag als de hele zaterdag heb ik gedraafd. Wassen, strijken, rommel opruimen, boodschappen doen, poetsen, ik was niet te stuiten. Ik wilde persé dat m´n huis voor de zondag weer helemaal aan kant was. Nou ja....aan kant. Dat toch niet helemaal. Want hoewel de schilder inmiddels klaar is kon de meisjesslaapkamer nog niet heringericht worden. Er moet nog een laminaatvloer gelegd worden en dat is Willem zijn portie. De meisjes hebben wel al hun matrassen daar neergelegd, zodat ze in elk geval niet meer in het kantoor hoeven te slapen. Maar verder staan hun spullen nog hoog opgestapeld op de overloop. Hopelijk lukt het deze week de vloer erin te leggen. Dan kunnen we de boel weer op z´n plek zetten. Ik ben benieuwd hoe het eruit ziet als alles weer ingericht is. Het is in elk geval erg fris geworden met dat wit en grijs.
En deze week? Ik kan één ding zeggen: hoewel de rare week vooral een heel leuke week was, ben ik nu toch blij dat ik in wat rustiger vaarwater zit. Eens kijken hoelang dat duurt..;-)