Wat het vorige week tot zo´n roerig weekje maakte? Nou, dat ik zómaar twéé héle dágen van huis ben geweest! En dan niet voor gesprekken of onderzoeken of andere verplichtingen van dien aard, maar gewoon, zomaar, voor de fun!
Oorspronkelijk was het niet zo de bedoeling, hoor. Maar door een samenloop van omstandigheden vonden dit jaar de (schoon)zussendag én het jaarlijkse uitstapje met mijn vriendin Wilma op twee aaneengesloten dagen plaats. En zowel het één als het ander was niet eenvoudig te verzetten en dus maakte ik mijn borst maar nat om alles voor mijn uithuizigheid geregeld te krijgen.
Om te beginnen had ik bedacht toch vooral geen enkele buiten-normale activiteit in deze week te stoppen. Dat voornemen sneuvelde al op de vroege maandagmorgen. Al om een uur of 9 belde de schilder, of hij de klus kon komen opnemen. De slaapkamer van Maaike en Maria was dringend aan een opknapbeurt toe. Toen wij hier 8 jaar geleden kwamen wonen hebben we niets aan die kamer gedaan. Vloerbedekking, gordijnen, behang, alles zat er nog zoals we het destijds aantroffen. En ja, kleine meisjes worden groot. Toentertijd waren de meiden 5 jaar en 2 jaar en het zou ze een worst geweest zijn welk behang er op de muren zat of in welke kleur de kozijnen geschilderd waren. Maar nu de meisjes zijn opgegroeid tot tieners van 13 en bijna 11 jaar ontwikkelt ook hun smaak. Ze wilden heel graag een andere kamer en dan in de kleuren grijs/wit/rood. Prima! Het plan werd gemaakt en Trijnie en ik zouden samen de verfkwast gaan hanteren. Maar toen puntje bij paaltje kwam was er steeds geen tijd. Ik moet ook zeggen, dat ik niet erg handig ben als het om dat soort activiteiten gaat en dat ik er tegenop zag om wekenlang in de rommel te zitten. Eigenlijk heeft mijn moeder de knoop doorgehakt. Zij wist een voordelige schilder en dan zou het allemaal zó gepiept zijn. En natuurlijk had zij daarin volkomen gelijk. Daar komt bij dat Trijnie op dit moment in een heel drukke fase zit. Ze is pas van baan veranderd en kreeg ook nog eens dikke verkering. Ik was overstag. De schilder moest het maar doen. En met een voorspelde natte week had de schilder bedacht dat het beter was om maar binnenwerk te gaan doen en belde hij dus om de boel te komen opnemen.
Nog geen uur later was de schilder langs geweest, waren de wensen besproken en had ik mezelf horen zeggen, dat het prima was, als hij dinsdag om 9 uur op de stoep zou staan.
O help! Nu moest er dus stante pede een slaapkamer worden leeggehaald. En niet zomaar een slaapkamer, nee, een MEIDENslaapkamer. Je weet wel, vol poppen en prullen en boeken en tekenspullen en weet ik wat niet al.
Ik heb m´n verstand direct op nul gezet, heb het hoogstnoodzakelijke in de huishouding gedaan en ben ´s middags begonnen met sjouwen. Alles moest naar de overloop op de tweede verdieping worden gebracht. Tijd om alles eerst rustig uit te zoeken was er niet en dus heb ik alles maar gewoon ingepakt en weggebracht. Het uitzoeken moet dan maar gebeuren als de slaapkamer weer wordt ingeruimd.
Zodra de meisjes uit school kwamen konden ze en handje meehelpen. ´s Avonds hebben de mannen geholpen om het stapelbed uit elkaar te halen en de matrassen naar beneden te sjouwen. De meisjes moesten voorlopig hun bivak in het kantoortje opslaan. De kledingkast werd op wieltjes gezet en dat was dat.
Dinsdag verliep uiteraard ook verre van ´normaal´. Al was het alleen maar dat de schilder bezig was en van koffie moest worden voorzien ;-). Ik heb nog een poosje geholpen met behang stomen en had daardoor mijn middag hard nodig voor het huishoudelijke programma van deze rare week.
Woensdag was de (schoon)zussendag. Die is twee jaar geleden in het leven geroepen door een zus van Willem en inmiddels uitgegroeid tot een mooie traditie. Willem komt uit een gezin met 10 kinderen. Negen kinderen hebben een partner, een broer woont nog thuis. Als we allemaal naar de (schoon)zussendag komen zijn we dus met z´n negenen. Dat was vorig jaar zo. Dit jaar zouden we met z´n zevenen zijn. Elk jaar organiseert één van de meiden het programma en dat vindt dan in de omgeving van de organisatie plaats. We wonen nogal verspreid over het hele land en soms gaat het dus om een thuiswedstrijd, terwijl we andere keren ver(der) moeten reizen.
De (schoon)zussendag was dit jaar in en om Reeuwijk. Helaas hadden we op het laatste moment nog een afzegger, maar met z´n zessen waren we nog een leuk groepje. We dronken eerst koffie bij de gastvrouwschoonzus en klepten natuurlijk meteen honderduit. Zo heel vaak zien we elkaar niet. Het lukt lang niet altijd meer om verjaardagen bij te houden. We hebben allemaal grote(re), opgroeiende gezinnen en dan wordt het steeds lastiger om ´s avonds van huis te gaan. Zeker als er nog een langere reistijd aan verbonden is. Maar als dat nu opgevangen wordt door zo´n dag waarop we de tijd hebben om álle nieuwtjes van een heel jaar uit te wisselen, dan valt er prima mee te leven. En het geld wat je normaal aan kadootjes besteedt, besteed je nu gewoon aan de (schoon)zussendag. Dan is het financieel ook nog verantwoord ;-).
Na de koffie liepen we naar het atelier van een viltster. We gingen een bloem vilten. Hoe leuk!! Dat was iets wat ik altijd nog eens wilde leren. En zie, nu kwam het mooi op mijn pad. Het was een workshop van 2 1/2 uur en in die tijd waren we heerlijk bezig. Haast therapeutisch, al dat gewrijf en gekneed en gesop met water en zeep! En het was werk waarbij je natuurlijk ook weer lekker kon kletsen ;-).
Het was een late lunch die we ´s middags weer bij de gastvrouw nuttigden. Echt gezellig zo met zes vrouwen bij elkaar en een tafel met vers brood en lekker beleg.
Na de lunch was het tijd voor een wandeling rond de surfplas in Reeuwijk. Het weer werkte fantastisch mee. De weersvoorspelling klopte gelukkig weer eens voor geen meter. Met het zonnetje op onze ruggen en de wind door onze haren liepen we langs het water. Vooral het laatste stukje van de wandeling was ronduit schilderachtig.
Wat kom je dan heerlijk uitgewaaid van zo´n wandeling terug!
Er wachtte ons nog één leuk onderdeel van het programma: we gingen de dag afsluiten in een pizzeria in Bodengraven. En ja, dat was leuk, dat was lekker, dat was warm, dat was gezellig, dat was puberaal lachen, dat was serieus praten, kortom: de perfecte afsluiter en een belofte voor DV een volgende keer.
Omdat ik er alles aan deed om het werk thuis toch een beetje voortgang te laten vinden, waren de dagen lang en de nachten kort. Steeds probeerde ik om in elk geval iedere dag twee wassen te doen (alleen wassen en drogen) en ook het bakken voor onszelf en voor wat bakklantjes ging gewoon door. En in de vroege morgen van donderdag maakte ik ook nog een vis-ovenschotel klaar, zodat de thuisblijvers die tegen etenstijd alleen maar in de oven hoefden te schuiven. En ja, ik ging niet weg, voordat ik met de schilder had koffie gedronken. Ongelofelijk, wat een rare week!
Het was donderdag de dag van het jaarlijkse uitstapje met mijn vriendin. De vriendschap van Wilma en mij is al oud. Al meer dan 30 jaar! Maar de traditie van het uitstapje is jong. Net als de (schoon)zussendag was het dit jaar de derde keer.
Dit jaar gingen we naar Garderen, naar de http://www.debeeldentuin.nl. Wilma had daar bij De Rozentuin een High Tea gereserveerd. Ze hebben daar een leuk concept bedacht. Voor een High Tea reserveren ze gedurende 3 uur een tafel voor je. Je hoeft echter niet al die tijd aan tafel te blijven zitten. Je kunt intussen heerlijk gaan rondkijken in de beeldentuin (tuindecoraties) of in het woonwinkelgedeelte. Daar kwamen we niet snel uitgekeken. Behalve tijdens het theedrinken, schuifelden we ook ervòòr en erná langs al het moois en leuks. En ja, die High Tea was natuurlijk pure verwennerij. Warme hapjes, hartige hapjes, een toren van zoetigheid en als afsluiter een stuk frisse citroentaart. Intussen konden we theedrinken zoveel we wilden en hadden daarbij de keuze uit een buffet vol smakelijke theeën. We hebben samen zó genoten van alles! Het was echt puur ontspannen.
Na afloop hadden we een eenvoudige wens met een ingewikkelde uitvoering. We wilden op ons gemakje richting het Noorden rijden en daar ergens aan het water een simpel frietje eten. We bestudeerden de kaart en kozen Spakenburg als eindbestemming. Vlak voordat we daar waren was er een wegomlegging en daar begon het gedwaal. We werden de rijksweg opgestuurd en kwamen in de drukke spits terecht. We misten een afslag en moesten terug. We bestudeerden nog eens de kaart en deden een nieuwe poging om in Spakenburg te geraken. We hadden weinig trek in filerijden en kozen een andere route. Helaas, ook nu vergisten we ons in een afslag en opnieuw reden we een heel stuk om, om weer op onze ´schreden´ terug te keren. Bij de derde poging wilden we de rijksweg al helemaal vermijden, maar onze kaart bleek niet helemaal (meer) te kloppen. De weg die we erop aangegeven vonden was nergens te bekennen. Steeds stuitten we op doodlopende wegen en toen we het eindelijk dachten gevonden te hebben, bleek dat toch niet zo te zijn.
Maar vooruit, onze wens was nog steeds eenvoudig en we gooiden het roer om. We besloten om op de borden naar Almere-Haven te rijden. Dat was meteen een stukje richting huis. Het was nog wel een flinke rit, maar zo rijdend door de polder had dat ook wel wat. We hoefden in elk geval niet meer in de file te staan.
Nadat we ook in Almere-Haven het nog voor elkaar kregen om aan het dwalen te gaan, stonden we dan eindelijk rond half 8 aan de waterkant met een lekker frietje in onze handen :-). Al smikkelend en genietend zagen we vanaf ons bankje de avond vallen. Tijd om eens op huis aan te gaan. Wat hadden we toch weer een fijne dag met elkaar gehad!
En toen dacht ik op vrijdag een gewone thuiswerkdag te hebben. Een hele dag om alle huishoudachterstand weg te werken. Maar nee, de week was nog niet raar genoeg :-).
Bloglezeres R., helemaal uit Niger, mailde me. We hadden al eerder mailcontact gehad naar aanleiding van mijn logje over de solarcooker. R. reageerde toen heel enthousiast, dat zij zelf wel twee solarcookers heeft en het grootste deel van het jaar daar in kookt en bakt. We wisselden het een en ander aan ervaringen uit en R. beloofde me spontaan, dat wanneer ze met verlof in Nederland zou zijn, ze me wat sorghummeel en gierstmeel zou bezorgen. En nu was dat zover. R. had het niet vergeten en speciaal voor mij een paar kilo meel de halve aardbol over gesjouwd en vandaag zou ze dat komen brengen. Voor zoiets speciaals maak ik natuurlijk maar al te graag tijd! Ik beloofde haar om 10 uur de koffie bruin te hebben. In een sneltreinvaart bakte ik een boterkoek, omdat ik niets lekkers meer in huis had en ja, even over tienen was R. er. Veel te snel vloog het koffieuurtje om. Ik had nog veel meer willen vragen en veel meer willen weten, maar de kinderen kwamen uit school. En ´s middags moest ik dan toch heus als een haas in huis aan de slag. Zowel vrijdagmiddag als de hele zaterdag heb ik gedraafd. Wassen, strijken, rommel opruimen, boodschappen doen, poetsen, ik was niet te stuiten. Ik wilde persé dat m´n huis voor de zondag weer helemaal aan kant was. Nou ja....aan kant. Dat toch niet helemaal. Want hoewel de schilder inmiddels klaar is kon de meisjesslaapkamer nog niet heringericht worden. Er moet nog een laminaatvloer gelegd worden en dat is Willem zijn portie. De meisjes hebben wel al hun matrassen daar neergelegd, zodat ze in elk geval niet meer in het kantoor hoeven te slapen. Maar verder staan hun spullen nog hoog opgestapeld op de overloop. Hopelijk lukt het deze week de vloer erin te leggen. Dan kunnen we de boel weer op z´n plek zetten. Ik ben benieuwd hoe het eruit ziet als alles weer ingericht is. Het is in elk geval erg fris geworden met dat wit en grijs.
En deze week? Ik kan één ding zeggen: hoewel de rare week vooral een heel leuke week was, ben ik nu toch blij dat ik in wat rustiger vaarwater zit. Eens kijken hoelang dat duurt..;-)
