De week begon hier maandag bedrieglijk rustig. Ik wíst wel, dat er een heel drukke week voor me lag, maar ik besloot om me daar in elk geval die maandag niets van aan te trekken.
Vorige week ben ik maar weer eens begonnen met een opruimronde. Elke dag probeer ik wat uit huis te laten verdwijnen, hetzij in de container, hetzij naar de Kringloop of naar iemand die ik er blij mee kan maken. Zo ruimde ik maandagochtend de linnenkast op. En ach, eigenlijk was dat maar een fluitje van een cent. Plank na plank haalde ik leeg. De hele overloop lag vol stapeltjes en hoopjes, die ik kritisch bekeek.
Wat weg mocht haalde ik eruit, de rest werd keurig opgevouwen en strak in de kast gelegd. Omdat ik vorig jaar deze kast ook al zo'n behandeling had gegeven, was er niet heel veel wat er uit kon: een stapeltje oude, lelijke, versleten slopen ging in de textielcontainer, een mooi flanellen laken in een voor mij verkeerde maat ging naar mijn marktplaatswinkeltje, een boxkleed ging naar de Kringloop. Een paar nieuwe hand- en theedoeken gooide ik in de wasmand om uit te wassen. Die ga ik in gebruik nemen. Ziezo. Toch weer een kast verder in de strijd tegen de troep. Klaar zal ik hier wel nooit mee zijn, met dat rommel ruimen :-(.
's Middags ging ik naar de markt om groenten en fruit in te slaan. Ik had haast niets meer in huis. Ik sloeg een behoorlijke voorraad in. Deels ook om in mijn voedseldroger te verwerken. Dat kon ik niet laten, ondanks dat de week flink volgepland stond. De heerlijk zoete aardbeien smeekten me bijna om verwerkt te worden tot fruitleer. En dus kocht ik een kilo of acht. En de groentenman had een overschot aan kastanjechampignons (mijn lievelingspaddestoelen!) en gewone champignons. Ik kon ze voor een prikje kopen. Ook die nam in mee met grotendeels als bestemming de voedseldroger.
Verder gewoon een mooie voorraad groenten en een rijke voorraad fruit. Mmm, zo lekker!
Intussen deed ik m'n gewone maandagwerk met nog een schepje er bovenop. Dinsdag zou ik namelijk het grootste deel van de dag van huis zijn en dus moesten er wat extra wassen gedraaid en broden gebakken worden. Al met al werd het een fijne, productieve werkdag.
Dinsdag, amandelen knippen
Dinsdag begon mijn dag extra vroeg. Ik werd samen met Hans om 9.00 uur in het ziekenhuis verwacht. Hans z'n amandelen moesten geknipt worden. Iets waar we al een hele tijd tegenaan hikten, want zoiets valt niet mee als je al 16 jaar bent. Maar het moest. Om de paar weken keelontsteking en thuis zitten kan ook niet altijd doorgaan.
Ik zette om 5 uur nog maar weer een was aan, want ik wilde er twee aan de lijn hebben voordat ik naar het ziekenhuis zou vertrekken. Verder probeerde ik het dagelijkse werk nog wat in die paar vroege morgenuren te proppen, maar dat was maar gedeeltelijk te doen, natuurlijk.
Hans z'n tasje stond al klaar en voor mezelf pakte ik een overlevingstas in. Mijn haakwerk ging mee, m'n laptop, een salade voor de lunch, fruit voor tussendoor en ook voldoende drinken. Zo moest het wel gaan.
Zodra alle andere kinderen naar school en werk vertrokken waren stapte ik met Hans in de auto richting Zwijndrecht.
In het ziekenhuis liep het allemaal behoorlijk uit. Hans zat om half 10 al kant en klaar in zijn bed. Slaapmedicatie gehad, OK-jasje aan. Maar hij werd pas om kwart over 11 gehaald om naar de OK te gaan. De verpleging had gezegd dat het ongeveer anderhalf uur zou duren voordat hij terug op zaal zou zijn. Te kort om naar huis te gaan. Ik installeerde me beneden in de hal met mijn lunch en las op m'n gemakje een tijdschrift, beantwoordde m'n mail, haakte een toer en eindelijk waren de anderhalf uur om. Ik liep terug naar de afdeling, maar Hans was nog niet terug. Pas om kwart voor twee, na twee uur en een kwartier, werd hij de zaal opgereden. Het was allemaal goed gegaan en Hans was goed aanspreekbaar. De pijn viel hem mee, maar dat zou wel erger worden als de narcose uitgewerkt was...:-(.
Slokjes water en ijsjes. Dat was wat Hans elk kwartier naar binnen moest zien te krijgen, in afwachting van de controle van de dokter. De dokter kwam pas over vieren langs en sprak de verlossende woorden, dat Hans naar huis mocht. Nadat de zuster het infuusnaaldje verwijderd had en nog een heel regiment aan adviezen had gegeven, liepen we om half 5 de afdeling af. Poeh hé, wat een dag! Ik was gebroken van het hangen naast Hans z'n bed. En natuurlijk ook wel van de spanning of het allemaal goed zou gaan.
Thuis installeerde ik Hans lekker op de bank, onder een fleecedekentje van de meiden.
Hij werd met het half uur meer een ziek vogeltje :-(. En daarna was het eten koken geblazen. Na het eten kon ik geen pap meer zeggen en ik nam een time-out van een uur. Als een blok heb ik liggen slapen!
Woensdag, verplegen en ritten
Woensdag was ik de hele dag verpleegster. Ik heb vanaf 5 uur 's morgens de hele dag ervoor gezorgd dat Hans elk uur wat dronk, een ijsje at en z'n pijnstilling nam. Zoals was voorspeld had Hans veel pijn. Dat hoort er helaas bij.
's Middags mocht ik met Jan op stap. Hij moest voor controle naar de psychiater. Dat betekende een ritje naar Dordrecht. Met de nodige instructies voor Maria, die even de zorg voor Hans op zich zou nemen, vertrok ik om half 1. We hadden een half uur om bij de dokter te komen en die tijd hadden we hard nodig. Er bleek zomerkermis in Dordrecht te zijn en dat betekende de auto in een verder afgelegen parkeergarage parkeren en een stukje lopen. Goed dat we ruim op tijd vertrokken waren. Maar we hadden ons niet hoeven haasten. Het liep wat uit (zoals zo vaak). Dat zette m'n planning een beetje op z'n kop, want na het bezoekje aan de psychiater had ik bedacht om heel snel even langs de Kringloopwinkel te rijden. Kon ik mooi spullen lossen en meteen even op zoek naar een geschikt bord voor een gerecht wat ik in mijn hoofd had om deze week voor de kookrubriek van Terdege klaar te maken. Gehaast werkte ik dit voornemen uit. Daarna schoot ik de Jumbo in om er mosselen voor dat bewuste gerecht te kopen. Helaas waren die er niet. Ik liep inmiddels op hete kolen, omdat ik Maria niet zo lang alleen wilde laten in de zorg om Hans. Dus sjeesde ik snel naar huis om me daar te vergewissen dat alles goed ging en sprong daarna weer in de auto om mijn geluk bij Albert Heijn te beproeven. En ja, daar lagen mosselen. Gelukkig maar, want die moest ik vandáág koken om het recept vast op mijn gezin uit te proberen. Ja, het zijn hier regelmatig proefkonijnen ;-).
De middag was al een eind om voordat ik goed en wel weer thuis was. Ik had nog net tijd om wat achter de was aan te rennen, de boel aan kant te maken en de stofzuiger erdoor te slingeren. Ik kookte het gerecht met de mosselen en registreerde wat er nog aan verbeterd kon worden.
Daarna stond er Teunie-tijd op het programma. Samen met mijn vriendin toog ik naar ons gezamenlijke tante in Nieuw-Beijerland voor een gezellig brei-avondje. In mijn geval: haakavondje. Het was als vanouds erg gezellig en de avond vloog weer om. Heerlijk om er even helemaal uit te zijn!
Donderdag, oogarts
Het was een mooie opmars naar een drukke donderdag. Want alweer werd van me verwacht dat ik met een kind naar een dokter ging. Alweer zorgde ik dat er voor die tijd was gedraaid was en dat Hans verzorgd was. Alweer pakte ik m'n haakwerk, fruit en drinken in. Deze keer reed ik om kwart over 8 met Henk de straat uit richting de oogarts in Zwijndrecht. Henk zou gedruppeld moeten worden en al met al zou het bezoekje aan de oogarts anderhalf tot twee uur in beslag nemen. Goed dat ik dat van tevoren zo wist en daar rekening mee kon houden.
Inmiddels had ik m'n achterstandje aan het haken van twee Crochet-Along 2014 dekens helemaal weggewerkt. In plaats van haken stortte ik me nu maar op het instoppen van alle draadjes. Moet ook gebeuren.
Om een uur of half 11 wandelden Henk en ik het ziekenhuis weer uit. Een recept voor een brilletje in m'n tas. Dat moet DV volgende week maar gebeuren. Stel je voor dat ik me zou gaan vervelen ;-).
Omdat ik er toch bijna langs reed, deed ik even snel een boodschapje op het winkelcentrum in H.I.-Ambacht. Henk mocht in het snoepwinkeltje iets lekkers uitkiezen. En daar reden we maar weer naar huis. Naar de was en de vaat en de rommel...
Maar omdat het niet echt de moeite meer was om voor de lunch nog een huishoudklus ter hand te nemen, en omdat ik gaar was van het wachtkamergedoe, trok ik mijn imkerpak aan. Even lekker in de bijen aan het werk! Ik was superbenieuwd hoe het met mijn kleine buckfastvolk zou zijn. Dat is het volk waarvan ik een paar weken geleden vertelde, dat er een nieuwe koninginnetje geboren zou worden. Als dat allemaal goed gegaan zou zijn, zou ik vandaag gesloten broed moeten tegenkomen. Dat zijn larfjes in celletjes die met een dekseltje afgedekt zijn tot het moment van hun geboorte. En ja, ik sprong bijna een gat in de lucht. Ik vond twee ramen met dat gesloten broed! Ik was echt superblij. Daarna maakte ik de kast van het grote zwermvolk open. In dit volk had ik vorige week al gesloten broed ontdekt. Ik was benieuwd of het volk nog steeds zo voortvarend aan het werk was. En jawel! Ik vond wel 7 ramen gesloten broed, verdeeld over twee bakken. Ook was er volop honing en stuifmeel in de kast. Dit volk doet het perfect. Ik heb er een honingkamer op gezet en blijf er nu minstens twee weken vanaf. Daarna hoop ik dat het volk de honingkamer aan het vullen geslagen is. De grootste dracht is hier in de omgeving helaas voorbij. Het is dus nog een verrassing of er straks genoeg honing gehaald zal zijn om te slingeren. Nog maar even duimen dus!
Donderdagavond stond er weer iets heel leuks voor me op het programma. Wat een bofkont ben ik toch maar! Ik zou om half 7 door mijn lieve tante Maaike opgehaald worden om met haar uit eten te gaan. Terwijl Willem met de kinderen lekker buiten aan de picknicktafel van de door mij klaargemaakte stamppot rauwe andijvie zat te genieten, tufte ik met tante naar De kat in de wilg in Oud-Alblas. Na wat aarzeling of we binnen of buiten zouden gaan zitten (het was een beetje winderig en we zijn allebei een koukleum) kozen we toch voor buiten. Met het uitzicht op mijn geliefde polder streken we neer op het terras.
Behalve dat tante Maaike natuurlijk gewoon mijn tante is, het jongste zusje van mijn vader, bindt ons het bloggen. Tante Maaike blogt over haar leven van vroeger en nu op Mee op de wind. Het is geweldig om op deze manier ook iets te weten te komen over het leven van het gezin waaruit mijn vader komt in de tijd dat hij nog kind was. Zo schreef tante Maaike pas nog een leuk stukje over mijn vader van toen hij nog maar twaalf was.
Het leuke is, dat we behalve het bloggen, het schrijven en onze familie nog heel veel meer gemeen hebben. Zo eten wij ook allebei geen vlees. En dus bestelden we het aangeprezen vegetarische hoofdgerecht en begonnen we beide met de vegetarische tomatensoep. Oh, wat was díe lekker!! En zo gezellig opgediend in grote, warme soepkommen. Een luxe mandje met diverse soorten brood erbij en een keuzepalet van roomboter, kruidenboter, tapenade en olijfolie. Echt heerlijk!
We genoten. Van de soep. Van het babbelen. Van de zomeravond.
Het hoofdgerecht was ook heel bijzonder. We zouden een wrap krijgen met gegrilde groenten. Dan denk je, dat je een soort veredelde pannenkoek geserveerd zal krijgen. De werkelijkheid was, dat de wrap eigenlijk een soort grote kom van (ik denk) filodeeg was en dat daar in en daar om de heerlijkste groenten lagen. In één woord: verrukkelijk! We kregen er nog lekkere huisgemaakte frieten bij, geserveerd in een grote puntzak in een standaard. Echt helemaal af.
De porties waren zeer royaal. We hadden geen trek meer in een nagerecht. Maar voor tante een kopje thee en voor mij een kopje koffie was een mooie afsluiter. Toen ging de telefoon. Willem belde, lichtelijk in paniek, dat Hans bloed spuugde. Ik vroeg of het donker was, of helder. Het was helder. Ik vroeg nog even door en concludeerde dat er weliswaar geen acute nood was, maar dat ik toch maar beter snel naar huis kon gaan. Het was ook mooi geweest. Wat we wilden uitwisselen, hadden tante en ik uitgewisseld. We hadden genoten van deze bijzondere avond.
Thuisgekomen bleek mijn inschatting juist. Hans had hard moeten niezen en waarschijnlijk was daardoor de wond in zijn keel een beetje open gegaan. Maar er was gelukkig geen sprake van een nabloeding. Opluchting!
Vrijdag, de kookrubriek
En toen was het vrijdag. Tijd om de kookrubriek voor Terdege te maken. Iets waar ik toch meestal wel een ochtend voor nodig heb. Ik kookte het gerecht en maakte ondertussen foto's. Daarna schreef ik het recept uit en de bijbehorende column. Het was weer ochtendvullend. Voor ik het wist kwamen de kinderen uit school voor de lunch.
En zo gaat de week wel heel hard! Gisterenmiddag heb ik nog wat lopen redderen. Maar de middag werd gebroken door de dagelijkse rekenles die ik mijn neefje geef en een ritje heen-en-weer naar de celloles van Maaike in Nieuw-Lekkerland. Ik flanste een heerlijke pastamaaltijd in elkaar, met een saus, waarin o.a. een kilo champignons verdwenen. Op een kilo of 2 champignons na heb ik gedurende de week alle maandag gekochte paddestoelen gedroogd. De aardbeien zijn verwerkt tot het allerlekkerste fruitleer. Een paar lappen met puur aardbeien en een paar lappen met aardbeien met kaneel. Super!
Zaterdagochtend. Een rollercoaster...
Nu is het zaterdagochtend. Vandaag moeten de puntjes op de 'i' gezet worden. Jan moet naar de natuurclub heen-en-weer gebracht worden. Maria heeft een uitvoering van de turnclub die 105 jaar bestaat. En Henk wordt om 10 uur op een feestje verwacht. Aan mij de eer om het huis aan kant te krijgen, brood en koek voor het hele weekend te bakken, de laatste champignons te verwerken en de was bij te krijgen. Dat laatste zal wel niet helemaal lukken. We zien we waar we stranden. Het is gewoon net een rollercoaster deze week...
