's Morgens hadden we al contact gehad met onze vrienden Ellen en Marco. Zij hadden ook wel zin in een dagje strand. We hadden uitgelegd waar we altijd zitten en zij zouden zich daar vast installeren. Toen zij daar halverwege de ochtend kwamen bleek het er heel druk en ze konden geen parkeerplaats vinden. Daarom streken ze een stuk verderop neer. Geeft niet. We zouden elkaar wel vinden.
Willem hoefde zich enkel maar om te kleden, want verder stond alles klaar om in de auto gelegd te worden. Een grote teil met pastasalade als avondeten. Normaal gaat de skottelbraai mee, maar die was in gebruik bij Leendert en Hans op de camping. Pastasalade is ook lekker. Verder natuurlijk weer veel drinken, scheppen, visnetjes, kleden, strandlakens en de hele mikmak. Er ging een vriendje van Jan mee en we moesten ook nog even langs mijn broer en schoonzus om daar Maria en nichtje Noah op te halen. Bovendien ging Noah's hond Guusje mee. Wat fijn dat we een grote auto hebben!
Eindelijk kwamen we in Ouddorp aan. We hadden al wat appjes heen en weer gestuurd naar Ellen om uit te vogelen waar Marco en zij nu precies waren neergestreken. We hadden een hele beschrijving gehad, inclusief coördinaten. Volgens Willem was het in de buurt van Ellemeet. Maar daarna appte Ellen dat haar telefoon bijna leeg was en verdween het contact. Geen nood, dachten wij. We installeren ons gewoon op ons oude, vertrouwde plekje. Daar hoef je namelijk niet ver met je spullen te slepen. En daarna zou Willem op zoek gaan naar Ellen en Marco en ze bij 'ons' plekje brengen. Zo gezegd, zo gedaan. Alleen...Ellen en Marco waren niet te vinden. Samen met Maaike heeft Willem goed op de aangewezen plek rondgekeken. Maar helaas. We bleven dus met z'n achten.
Het was weer als vanouds genieten. Alleen was het een stuk kouder dan vorige keer. Dat was voor niemand een probleem (ze liepen totdat we om een uur of half 9 weer naar huis gingen gewoon in hun zwembroek/badpad), alleen voor mij. Ik ben een enorme koukleum en was vergeten iets warms mee te nemen om aan te trekken. Gelukkig lag er nog een vest van Willem in de auto. Dankbaar trok ik het mij mijlen te grote vest aan. De kinderen lachten zich naar om hoe ik eruit zag. Maar mij kon het niet schelen. Op den duur kreeg ik het zelfs met vest koud en heb ik nog een tijdje in de auto gezeten. Nooit meer mijn warme vest vergeten dus!! Ik heb besloten om nu echt eens een 'wij gaan naar het strand-checklist' te maken. Dan hoef ik nooit meer na te denken over wat er al dan niet mee moet!
Kijk, en dit waren de 'stoelen' die Marco alvast voor ons gegraven had. Maar die hebben we dus alleen maar op onze telefoons gezien, helaas..
