Annemiek zat daar net prinsheerlijk onder haar afdakje van een paar zonnestralen te genieten. En, o, hoe leuk! Alles wat ik zag, herkende ik van de foto's. De potten met ontluikende groentenplantjes, de poes, de sla-ladder, alles was precies zoals ik dacht.
We gaven elkaar een knuffel en Annemiek ging meteen aan de slag met koffie zetten. ¨Doe alsof je thuis bent,¨ zei ze. En zo bijzonder: ik vóelde me ook meteen bij haar thuis! Dat ging helemaal vanzelf. Alsof ik bij m'n grote zus op bezoek was :-).
We dronken koffie met Annemiek's beroemde cake met vlierbesjam en slagroom. Mmm! Gespreksstof was er genoeg. Annemiek gaf me een rondleiding door haar hofje. Ze wees me de kippenren die al helemaal in gereedheid was voor de komst van drie krielen. Ze wees me de sla, de tuinbonen, de kruiden. Achter, opzij en voor. Haar zo prachtige tuin, in afwachting van weer een jaarrond zelfvoorzienend leven.
Er was nóg iets waar ik een rondleiding kreeg. Iets wat ik ook dolgraag wilde bekijken: Het Consuminderhuis! Een prachtig concept, helemaal door Annemiek uitgedacht. Waar hulp is voor iedereen die in onze maatschappij nèt buiten de boot dreigt te vallen. Bijvoorbeeld voor mensen die acuut de steun van een Voedselbank nodig hebben om te overleven, maar waar een wachtlijst is van een week of 12....Deze mensen kunnen voor noodhulp bij het Consuminderhuis terecht. Met maar één voorwaarde: voor wat, hoort wat. Iedereen kan hulp krijgen, maar iedereen gaat ook meteen aan de slag, om het Consuminderhuis draaiend te houden. Bijvoorbeeld door kleding te sorteren of iets dergelijks. Hoe moeilijk je leven op dat moment ook is, hoe je psychische gesteldheid ook is, maakt niet uit: er wordt meteen een karweitje opgezocht wat bij je past en wat je aankunt. Goed voor iemand's eigenwaarde. Goed om iemand in beweging te krijgen of te houden. Een andere verplichting is: deelnemen aan een Consuminderkring. Daar wordt geleerd, hoe je je financiële leven weer op de rails kunt krijgen. Door te budgetteren, door te koken met basisingrediënten en noem maar op. Allemaal stapjes die nodig zijn om er voor eens en voorgoed weer bovenop te komen.
Ik ben erg onder de indruk van het Consuminderhuis. Dat wás ik al, maar nu ik alles met eigen ogen heb gezien, ben ik het nog meer!
Toen we weer terug waren van het Consuminderhuis toverde Annemiek een heerlijke maaltijd te voorschijn. Ze had lekkere maaltijdsalade gemaakt. Op de haar zo kenmerkende manier maakte ze twee prachtige borden op. Met de allereerste sla van het seizoen uit eigen tuin. Met de salade. Met tomaat, eieren en perzik. Echt genieten!
Ik had een zelfgebakken brood voor Annemiek meegenomen en ze wilde daar wel graag van proeven. Dus sneed ik een paar sneden voor ons af. Nog een pot verse koffie, een mooi gedekte tafel, het was helemaal af. We smulden en praatten, praatten en smulden. Gelukkig hoefde ik geen haast te maken, want Willem was nog lang niet klaar met z'n werk :-).
Na het eten streken we nog even neer in de gemakkelijke stoelen. Nog een laatste bak koffie. Annemiek schonk mij haar laatst geschreven boek: Eten uit de eerlijke moestuin. Ze schreef er iets liefs voorin. Een voor mij kostbaar geschenk!
En toen was het toch zo langzamerhand tijd om terug te gaan naar Geleen. Een nieuwe vriendschap is geboren. Een vriendschap tussen twee vrouwen, heel verschillend van elkaar, maar toch ook met verrassend veel overeenkomsten. Wat mooi.
In Geleen heb ik nog wel een poosje op Willem moeten wachten. Maar dat was niet erg. Ik las het boek van Annemiek en genoot van de foto's.
Om een uur of half 10 kwam Willem naar buiten. We hadden toen nog een reis van zo'n 170 kilometer voor de boeg. We stopten even bij hotel de Gouden Bogen, omdat Willem nog niet gegeten had.
En daarna naar huis. Wat een mooie dag is het geweest. Een dag met een gouden rand.
