Vorige week woensdag werd ik wakker met een heel zere arm. Net alsof ik in een rare houding had gelegen. Nou ja, zoiets gebeurt wel vaker en dan is het met een half uurtje wel weer ok. Maar helaas. Na een half uur was er nog niets verbeterd. M'n arm deed echt heel zeer en ik kon hem nauwelijks bewegen. Na een uur was het tijd om de ontbijttafel te gaan dekken, maar ik zag het niet zitten. Ik riep Willem, of hij mijn taak kon overnemen, zodat ik in een warm bad kon. Tegelijk nam ik twee stuks Voltaren in.
Dat was het begin van een hele dag pijn, pillen, warmte, rusten, werk afzeggen (Terdege) enzovoorts. Er werd in mijn omgeving al snel geroepen, dat het vast een slijmbeursontsteking zou zijn. Daar ben je mooi mee! Echt ont-armd dus!
Donderdag bracht aanvankelijk verbetering. Gelukkig maar, want nu kon ik in elk geval mijn aflevering voor Terdege maken. Het ging trager dan traag, maar het werd uiteindelijk wel naar mijn zin.
Later op de dag kwam de pijn toch weer terug. En nog steeds kreeg ik mijn arm niet omhoog. Lekker handig als je was moet ophangen, of je haar wilt kammen :-(. Mijn huishoudelijk werk kon ik wel vergeten. Ik deed alleen het hoognodige in slow motion. Gelukkig stak iedereen een handje uit, zodat de boel niet helemaal in het honderd liep.
Stilzitten is echter niet mijn hobby. Tenzij ik een mooi boek heb. En dan nog: ga eens een boek zitten lezen met iedereen om je heen en achterstallig werk wat zich ophoopt in het zicht. Haken en breien leek me met die arm geen goed idee. Maar spinnen bleek een heerlijk therapeutisch werkje. De beweging die je daarvoor moet maken lukte prima zonder pijn. Dus spon ik en spon ik.
Wat ook wel redelijk lukte: onkruid wieden. Daar hoef je immers je arm niet voor omhoog te doen. En aan onkruid geen gebrek, hoor. Emmers haalde ik uit die postzegel. Het knapte lekker op.
Vrijdag was tot mijn grote opluchting de pijn weg! Wat kan je dan blij zijn!! Ik kon mijn arm weer goed bewegen. Ik had er alleen minder kracht in.
Aan alle kant werd me aangeraden om toch vooral m'n rust te blijven nemen. Overbelasting is snel gebeurd en dan ben je terug bij af. Ik heb die raad goed in mijn oren geknoopt. Ook op vrijdag deed ik dus alleen maar het allernoodzakelijkst werk.
Het was feest. Want 's middags om kwart over 3 begon voor de schoolgaande kinderen de vakantie. Maria en Hans wilden wel poffertjes bakken. Heel goed plan, want dan hoefde ik niet te koken :-). En zo luidden we de vakantie in met poffertjes, aardbeien en slagroom.
En vandaag was het dan de eerste officiële vakantiedag. Een dag waarop ik van alles wilde doen. En ook wel gedaan héb, als ik erover nadenk: een maaltje asperges gekookt voor mijn vader en later op de dag voor de hele meute hier. Heel veel aan de achterstallige was gewerkt. Een uur met Koos aan z'n schoolwerk gezeten (nog even 10 weken alles op alles zetten, anders blijft hij zitten). Naar Sliedrecht gereden om een boek voor Koos op te halen (marktplaats). Naar Papendrecht gereden voor geraniums van 59 ct. per stuk, die erg mooi zijn. (Koos heeft ze voor me in de bakken gezet). Stokken gekocht bij de bouwmarkt en die bij mijn zwartebessen-op-stam gezet (een klusje wat allaaaaaaang wachtte). Afijn. Het lijkt bij elkaar nog aardig wat, maar zelf vond ik het te weinig. En dus klapte ik vanavond toch nog maar even de strijkplank uit. Het strijken ging niet lekker. Mijn strijkstation heeft kuren. Na een half uur klooien was ik het zat. Ik plantte mijn strijkstation op het aanrecht en liet er zachtjes de druk uit ontsnappen. Ik was echter ongeduldig en draaide het drukventiel steeds een stukje verder open. Totdat...ik te ver draaide en het resterende water en stoom eruit spoot. Lekker over mijn arm heen :-((. Ik heb m'n arm meteen lang en secuur gekoeld. Daarna heb ik mijn hele onderarm ingesmeerd met brandwondenzalf, wat ik gelukkig nog in huis had van een vorig ongelukje. En daar zit ik dan. Alweer ont-armd. Door mijn eigen oenige schuld. Ik ben benieuwd hoe die arm er morgen uitziet. De pijn is, ondanks dikke lagen zalf, niet helemaal weg. We gaan het zien...
