Om drie minuten over acht stuurde ik een appje: Was je op tijd?
Vijf over acht kwam er een appje terug: Ja, boarding. Zit in de plane. D´r was nog een dikke ontploffing oid.
Henk en ik stuurden vervolgens nog een audiofragmentje: LOVE YOU....
Henk vertrok naar school en intussen appte ik naar mijn vriendin Ellen in Zwitserland: nou, Willem zit in het vliegtuig hoor. Maar hij had nog een flinke knal gehoord. We gniffelden er een beetje om, want Willem vindt het stijgen en landen altijd maar niets en wij dachten, dat hij daarom iets flink uitvergrootte.
Maar het gniffelen verging ons rap. Al om 8.21 u. stuurde Willem een tweet van VRT door: Explosie in vertrekhal Brussel Airport.
WAAAATTT???
Zo snel als de wind kwamen de nieuwsberichten daarna over elkaar heen getuimeld. Een grote aanslag! Wat angstig! Willem liet weten, dat het vliegtuig aan de grond bleef staan. De passagiers hadden nota bene hun riemen al om! Op een gegeven moment mochten de riemen af en mocht men ook naar het toilet. Het ging ernaar uit zien, dat ze niet zomaar weg zouden kunnen.
Bijna twee uur lang zat Willem in het vliegtuig. Daarna mocht iedereen eruit en werden ze in bussen weggebracht.
Eerst konden ze het terrein nog niet af.
Maar op een gegeven moment waren Willem en z´n collega´s dan toch buiten het gebied. Ze zijn gaan lopen naar een café, waarvandaan een vriend van de Belgische collega ze heeft opgehaald. Die wist sluiproutes om daar te komen. De grote wegen waren allemaal allang afgezet.
Ze zijn naar BIS België in Mechelen gegaan. Daar werden ze goed opgevangen. Ze mochten eerst eens lekker pizza gaan eten. En daarna werd er een auto voor ze geregeld, waarmee ze naar huis konden rijden. Want van de eigen auto´s uit de garage halen was (is) nog lang geen sprake.
En zo kwam het, dat Willem rond half vier weer veilig en wel thuis was. Zijn leven is gespaard. Nog geen twintig minuten voor de aanslag was Willem op de plek, waar het gebeurde. Dat is behoorlijk indrukwekkend, als je daarbij stilstaat. Zoveel mensen in rouw...Zoveel pijn...Onbegrijpelijk.
Intussen heb ik een onmogelijk intensieve dag gehad. Om 10 uur reed ik al met mijn vader naar mijn moeder in het ziekenhuis. En ik was pas om half twee thuis. Terwijl ik in het ziekenhuis was, zat ik steeds met een half oog op mijn mobiel, om te kijken of er nieuws van Willem was. Thuisgekomen wachtten mij de nodige bestellingen, de kinderen werden van uur tot uur op de hoogte gehouden van de toestand van Willem, ik belde de school van Jan om die vast te laten weten, dat papa veilig was, familie belde of appte. Het was één grote mallemolen, die eigenlijk nog maar een uurtje geleden wat tot stilstand kwam. Nu het stof gezakt is, ben ik hard aan brood bakken voor de workshop van morgen. En Willem en ik houden niet op, tegen elkaar te zeggen: WAT een dag!!
 |
| Thuis!! |
