Wel let ik er streng op, dat ik aan mijn ontspanning kom. Die is niet eens zozeer nodig vanwege de drukke werkzaamheden, maar meer vanwege de spanningen rond de ziekte van Maria. En dus creëer ik elke dag rustmomenten. In de ochtend vind ik de rust in ons nog stille huis. Elke ochtend sta ik om 5 uur op. Dan vind ik het fijn om wat te mediteren, bijbelstudie te doen, of een preek te beluisteren. En 's avonds, na de koffie, als er huiswerk overhoord is, dan pak ik mijn handwerk.
De poncho, die ik voor Maria aan het maken was, wordt inmiddels fijn door haar gedragen. Hij is warm, praktisch en de kleur staat haar goed. Echt om blij van te worden.
Inmiddels heb ik een nieuw handwerkje opgezet. Ik probeer sokken te breien van teen tot boord (toe-up). Precies andersom dan zoals ik het geleerd heb. Ik moet zeggen, dat ik een poos heb zitten klungelen, voordat ik door had, hoe ik die teen moest maken. Daar kwam bij, dat ik even erg moest wennen aan breien op naaldjes 2 1/2. Dat is even wat anders, dat die poken (dikte 5), waarmee ik de poncho breide. Dat was grote stappen, gauw thuis. Maar nu is het friemelen. Toch is het me na tig keer beginnen, uithalen, opnieuw beginnen gelukt. En nu ik het weet, is het simpel :-). Ha, ha, zoals altijd, natuurlijk. Nu nog zien, of straks de hiel me gaat lukken.
We hebben deze week weer flink aan de shop gewerkt. Sowieso moet m'n sjoppie steeds netjes opgeruimd zijn, als er een workshop is. We hebben niet zo heel veel ruimte en dus kan ik ook niet veel voorraad houden. Elke week rijd ik daarom naar molen De Driekleur in Rotterdam voor meel, bloem en aanverwante zaken. En steeds weer ben ik blij, dat m'n auto het gewicht houdt, van wat we allemaal vervoeren.
Inpakken doen we zo'n beetje met z'n allen. Jan pakt op zaterdag vooral meel en zaden in. Tussendoor pakken Maaike, Maria en ik kruiden enzo in. Zo lukt het om de voorraad netjes op peil te houden.
Als ik een workshop heb, ben ik de dag ervòòr druk met bakken. Ik wil de deelnemers van alles laten zien, proeven en meegeven. Daar ben ik dan toch wel een hele middag en halve avond zoet mee.
Intussen was het ook Valentijnsdag. Willem en ik doen daar niet aan. Maar de kinderen krijgen weleens post, bloemen of wat dan ook. Deze keer lag er een kaart in de bus voor de hele familie. Ik vond dat zó leuk! Want ik had al hier en daar gelezen, dat je je post kon verzenden met een afdruk van je lippen, in plaats van met een postzegel. Veel aandacht had ik daar niet aan geschonken, want ik dacht dat dat nepnieuws was. Maar nix hoor. Wij kregen een leuke Valentijnskaart, mét kus :-).
Maaike was die dag een beetje zenuwachtig. Haar Jaap had gezegd, dat ze die dag vrij moest houden en had allerlei andere stiekeme ballonnetjes opgelaten. En nee, ze moest er vooral niet teveel van verwachten, want het was verder maar gewoon iets kleins.
Ja, ja.....
Daar stond meneer op de stoep! Alle stiekeme ballonetjes werden in Maaikes kamer losgelaten!! En daar stonden dan maar liefst 100 rozen op haar te wachten!!! En daarnaast nog een heerlijk Rituals pakket...
De kaart, die wij ontvingen, was om ons een hart onder de riem te steken. Dat kunnen we goed gebruiken. We zijn druk met en maken ons druk over Maria's gezondheid. Daar hoorde ook weer een ritje naar het ziekenhuis bij. Als het meezit, doen we er drie kwartier over om van huis tot op de polikliniek te komen. Maar het zit ook regelmatig tegen. Dan is bijvoorbeeld de parkeergarage vol en ben je een kwartier bezig om je auto ergens te stallen. Of er is file. Deze week hadden we file op de terugweg. Niet zo verwonderlijk, want we reden in de avondspits naar huis. Toch was het niet zo erg, om zo vanuit de lekker warme auto de avond te zien vallen.
Ook vandaag genoten we van het mooie weer. Vanmiddag vlogen van één kast de bijen. Genieten!!
Bij de twee andere kasten was geen teken van leven te bespeuren. Ik was bang, dat die volken de winter niet overleefd hadden. Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet langer bedwingen en gluurde bij één stille kast onder het deksel. Warempel! Een mooi nestje levende bijen. Snel deed ik het deksel er weer op. Sssst. Niet storen. De kasten waar niets te beleven was, stonden niet in de zon. Dat zal de verklaring zijn.
Overigens was het niet enkel genieten met die bijen! Willem had nèt z'n auto gewassen en de meiden hadden hem uitgezogen. En wat denk je? Maaike ging even later nog de kofferbak uitzuigen en zag allemaal vlekjes op de auto. Ik wist wel wat dat was: bijenpoep!! Bijen zijn heel propere beestjes. Die poepen niet in hun nest. Ze houden gewoon de hele winter hun poep op. Als ze dan op een mooie dag weer voor het eerst gaan vliegen, houden ze hun zogenaamde reinigingsvlucht. Het gevolg: overal poep. Mag ik nog van geluk spreken, dat ik geen was had buiten hangen ;-).
Zo. En nu naar bed. Morgen hoopt Hans zijn 20ste verjaardag te vieren en heb ik het druk met taarten bakken enzo.
