Om half 8 zou de CV-onderhoudsmonteur op de stoep staan. Onze CV-ketel hangt in een kast, die wij de CV-ketel-kast noemen. Het is een ruime kast en hij heeft vele functies. Behalve dat de ketel er hangt, staat er een hoge kast op wieltjes in, waarin kleding, ondergoed, pyjama's etc van Willem en mij ligt. Er hangt ook een kledingroede in, waaraan wat hangkleding van mij hangt. En daarachter is dan nog ruimte voor een stapel dozen, waarin allerlei herinneringen liggen opgeslagen. O ja, ik heb er ook nog mijn wolvoorraad liggen en er ligt een driepersoonstentje. In een hoek staan drie vlaggen en bovenop de kledingroede staat, leunend tegen de muur, de familiewieg. Echt fijn, zo'n kast, waar zoveel in past. Behalve dus als de CV-monteur komt en je er alles uit moet halen :-(.
De beste man was allang vertrokken, toen ik nog moed aan het verzamelen was voor mijn maandagse huishouden. Toen ik die moed nergens kon vinden, ben ik maar zonder moed aan de slag gegaan. Nu die CV-ketel-kast leeg was, vond ik, dat ik die nu ein-de-lijk meteen maar moest stofzuigen en opruimen.
Het bleek een goed plan. Ik kwam enorm veel kleding tegen, die ik al meer dan twee jaar niet gedragen heb. Dat kon allemaal weg. Daarna ging ik, samen met Maria, door mijn wolletjesvoorraad. Daar kon ook een deel van weg.
Ik kreeg er bijna plezier in, ware het niet, dat ik me realiseerde waarom ik dit soort klussen (te) lang uitstel:
1) je bent er een hele ochtend mee bezig, maar het is werk, wat niemand ziet (een taart bakken wordt méér gewaardeerd, zeg maar ;-))
2) je vindt op zulke plaatsen altijd emo-spul en daar moet je op dat moment maar tegen komen. Zo stond ik toch heus even met een rozenvestje in mijn handen en "hoorde" mijn vader zeggen, dat het me zo goed stond. Ook deed ik het herinneringendoosje open van Theo, ons jongste kindje, die maar een paar uurtjes heeft geleefd. Ik zag er het spaanplaten doosje in liggen met het voetafdrukje, wat ze in het ziekenhuis maakten en wat ik op mijn nachtkastje kreeg, toen ik heel ziek en ellendig op de intensive care lag. Ach...
De kast is toch klaar nu. Er is weer overzicht. Alle herinneringendozen liggen weer ver weg opgestapeld. Voor als ik ooit moed genoeg heb om daar eens doorheen te gaan. Nu nog niet.
Ik ben tegen vieren met Maria de pakketjes naar de post gaan brengen. We gingen meteen even langs de groentenboer op de markt. Willem en ik gaan 7 dagen sapvasten (morgen beginnen) en ik had daarvoor fruit en groenten nodig. De groentenboer had niet heel veel, maar toch een prima portie. Bijna vergat ik citroenen, maar Maria dacht er net op tijd aan. Ik maak sinds 1 februari weer elke dag een liter Kefir. Nu eens geen melkkefir, maar waterkefir. En daar heb ik graag citroen in.
We liepen nog snel even door de Lidl voor kwark. Ik nam ook een bak vanilleijs mee. Dat was om samen met een restje zondagse amandelgriesmeelpudding een lekker toetje van te maken.
Ik kookte, zoals bijna altijd op maandag, aardappels, groenten en vlees. Bloemkool schafte vandaag de pot. Met witte saus (waar ik voor het lekker een theelepel kruidenboterkruiden door roerde). We zaten maar met z'n zessen aan tafel. Koos is op bivak, Maaike was op haar werk en Willem kwam later thuis. Ik moet er aan wennen, om kleinere hoeveelheden te koken. De aardappels tel ik tegenwoordig maar, anders houd ik steeds zoveel over. Op zich niet erg, want we hebben regelmatig een kliekjesdag. Opgebakken aardappels vindt hier niemand een bezwaar ;-).
Ik heb mijn laptop nog niet terug, maar kreeg vandaag bericht, dat hij naar de fabrikant gestuurd was. Wat zal ik blij zijn, als ik weer gewoon m'n eigen apparaatje heb! De leverancier nam er trouwens vast een voorschotje op, dat hij niet meer gemaakt zou kunnen worden. Ik heb een best boze mail gestuurd, waarin ik duidelijk heb uitgelegd, dat ik de laptop na de reparatie kapot heb terug gekregen. Het kwartje lijkt nu gevallen. Ze hebben voorgesteld om de eventuele kosten van de reparatie van de accu voor hun rekening te nemen. Alleen niet, als die kosten de waarde van de computer te boven gaan. In dat geval krijg ik een kortingsbon ter waarde van het reparatiebedrag wat ik heb betaald voor het nieuwe toetsenbord. Afwachten nu maar.
Zaterdagmiddag zijn we er met z'n vieren even tussenuit gegaan. Het was zulk prachtig, stralend, weer, dat Willem vroeg: "Wie gaat er mee naar Scheveningen?" Eerst dacht ik, dat ik 100 redenen had om niet mee te gaan. Maar later dacht ik: "Werk blijft er altijd! Ga toch lekker even er tussenuit!" En zo geschiedde. Maria en Henk gingen ook mee. Het was een beetje jammer, dat het aan de kust helemaal bewolkt was. Maar toch hebben we wel genoten en in elk geval een heel frisse neus gehaald op het strand in de ijzige wind :-).
We reden nog even langs de haven, langs de visafslag.
En oude tijden herleefden, toen Willem met Henk een bakje kibbeling ging kopen bij het Vispaleis.
Waar is de tijd gebleven, dat we hier regelmatig kwamen?! De auto volgeladen met kleine kinderen. We hadden zo'n ingebouwd achterbankje en konden zodoende met 6 kinderen in de auto op stap. En op zaterdagmiddag naar Scheveningen was één van onze lievelingsuitjes. Het is best wel even rijden, maar dat was nooit een probleem. Gewoon de zee zien, horen, ruiken. En altijd langs het Vispaleis, wat in die tijd nog een eenvoudig keetje aan een verder lege kade was. Nu is die kade volgebouwd met allerhande restaurants. En het keetje heeft plaatsgemaakt voor iets moderners. We reden altijd een auto van de zaak en de benzine kwam dus niet uit de huishoudportemonnee. Het enige wat we uitgaven was iets aan patat en vis. Drinken namen we van thuis mee. Een pot mayonaise behoorde ook tot de standaarduitrusting. En niet te vergeten: natte washanden in een bakje. We hadden nooit veel te makken, maar dat maakt vindingrijk, nietwaar? Geen 50 cent voor een klodder mayonaise, maar voor dat geld een hele pot meenemen :-). En snoetenpoetsers, billendoekjes en weet-ik-al-wat-niet- meer heb ik nooit gekocht. Natte washanden kosten niets en volstaan prima. Althans, ik heb er toch 10 kinderen mee schoon gepoetst :-))
