Eindelijk!

Hè, hè, eindelijk heb ik de tijd en de rust om m´n blog eens bij te werken. Wat heb ik een enorm intensieve tijd achter de rug! 

Het begon eigenlijk al vorige week zondag, toen onze dominee afscheid preekte. Wat had ik aangehikt tegen dat moment! Wat vind ik het erg, dat hij weggegaan is. Dat moet nog echt een plekje krijgen. Hoewel we al zo´n beetje een half jaar wisten, dat hij weg zou gaan, ben ik nog totaal niet aan de gedachte gewend.

Toen kwam maandag. De dag dat m´n kookboek bezorgd zou worden. Het was de eerste dag, dat ik zonder Maria werkte, want die was de vrijdag ervoor officieel met zwangerschapsverlof gegaan. 

Dapper begon ik al vroeg aan de rommel in huis, de rommel in de shop en het klaarzetten van de bestellingen. Ik wilde zo vér mogelijk komen, want op dinsdag, woensdag en donderdag zou ik van huis zijn. Ik zou kookdemo´s geven op de Familiedagen in Gorinchem in de stand van boekhandel Ritmeester.

Er was enorm veel om uit te pakken. En alsof dat nog niet genoeg was, werden er al vroeg twee pallets met inpakmaterialen bezorgd. Ik had in één keer alles besteld voor de rest van het jaar. Heerlijk, als ik daar verder niet meer over hoef na te denken. Alleen durfde die bezorger niet met de palletwagen over onze drempel en dus dropte hij alles op de deurmat. Ik móest domweg direct gaan opruimen, omdat er geen hond meer in of uit kon.

Ik was heel blij, dat op een gegeven moment toch Maria´s autootje voor kwam rijden :-). Zolang de baby er nog niet is en ze zich fit voelt, komt ze gewoon af en toe helpen. Hoe lief is dat!

Halverwege de middag kwam René van uitgeverij Groen de boeken brengen. Wat is dat leuk, als je eindelijk je boek in je handen hebt!

Kijk, Maria staat er ook in :-).

Van zodra de boeken binnen waren, zijn we begonnen met het inpakken en verzendklaar maken van de voorbestellingen. Ook daarbij kreeg ik gelukkig veel hulp. Anders was dat nooit in die drukke week gelukt. Alleen het signeren moest ik natuurlijk zelf doen. Dat heb ik verdeeld over vier dagen. Steeds zat ik ´s morgens in de vroege uurtjes stapels boeken weg te werken en die werden dan die dag op de post gedaan.

Op woensdag zat hier een complete ´bolle-buiken-brigade´. Willemijn, Maaike en Maria zijn alledrie met zwangerschapsverlof. Alle drie hebben ze thuis ´niets te doen´ en dus kwamen ze gezellig een ochtendje inpakken. Wat een vrolijkheid :-).

Dinsdag ging ik dan naar de Familiedagen. Henk had herfstvakantie en hij had spontaan aangeboden om met mee mee te gaan, die drie dagen. Ik was super blij met die extra handen en het gezelschap. Vooral zo´n eerste dag op zo´n beurs is het altijd erg improviseren en dat is in je eentje haast niet te doen.

Ik had een soort hoek met 30 stoelen voor kijkers.

Vooraan stond een tafel, waar ik mijn werktafel van maakte. Gelukkig had Anja van boekhandel Ritmeester ook een campingtafeltje meegenomen. Die extra ruimte had ik wel nodig. Ik zette er mijn kookplaten op. En tot mijn blijdschap was er ook een aanrechtje geplaatst. Eerst was er sprake van geweest, dat ik geen water had op mijn werkplek. Maar dan wordt het toch wel erg lastig. Nu was daar dus gelukkig toch voor gezorgd. Alleen had ik pas aan het einde van de middag water, omdat er een slang niet aangesloten was. Maar dat zijn altijd de verrassingen van een eerste dag. Ik was extra blij, dat Henk erbij was. Hij heeft die eerste uren steeds pannen afgewassen in de wasbak bij de toiletten en liep dus maar heen en weer. 

Ook deelde hij na het koken de overgebleven hapjes uit aan het langslopend publiek.

Drie dagen kookte ik pompoensoep en maakte ik paddestoelenragout, appelmoes en pindasaus. Het was echt leuk, maar uiteraard ook erg intensief. Mijn dagen begonnen steeds vóór vieren, omdat het thuis ook allemaal door moest draaien. En op dinsdag en woensdag was ik ná het avondeten pas thuis. Voor het thuisfront had ik zelfgemaakte diepvriesmaaltijden in de koelkast gezet. Die hoefden dus alleen maar iets op te warmen. Henk en ik aten op de beurs. De eerste dag was er alleen voor Henk een dinerbon en at ik een broodje bij de stand. Maar de tweede dag hadden we allebei een bon en hebben we er echt even samen van genoten. Er was een speciaal restaurant voor de exposanten. Daar waren allerlei buffetten en mocht je maar uitkiezen wat je lekker vond. Soep, hoofdgerechten, nagerechten. Het was een verrukkelijke verwennerij.

De laatste dag, donderdag, waren er andere tijden. Die dag begon de beurs om 10.00 uur en duurde tot 18.00 uur. Maar ik had besloten, om tot een uur of vier te blijven. Ik had in ´de randen van de nacht´ de administratie af zitten maken, want die moest vóórdat ik naar de beurs ging, ingeleverd worden bij onze administratiemeneer. Het is gelukt, maar vraag niet hoe. Ik stapte woensdag om 24.00 in bed en donderdag om 4.30 zat ik alweer met mijn neus in de boeken. Zodra dat af was, maakte ik alle weborders klaar. Die zou ik meenemen en op de terugweg van de beurs naar de post brengen. Ik kreeg intussen ook bericht dat er een pallet dozen voor de wonderpan klaarstonden bij het postnl-punt. Of ik die vandaag wilde ophalen. Tuurlijk. Dat kan mooi, als ik de pakjes wegbreng. Ha, ha. Het paste echt allemaal naadloos in elkaar!

Ergens rond kwart voor 9 stapten Henk en ik weer met frisse moed in de caddy. Eerst naar Alblasserdam om de administratie in te leveren. Daarna naar Gorinchem voor de familiedagen. We waren inmiddels al helemaal gewend aan ons plekje en ons werk daar en Henk en ik waren ook goed op elkaar ingespeeld. Het was een fijne dag, met rond lunchtijd weer een gezellige break, samen in het restaurant. Na drieën merkte ik, dat het publiek geen rust meer had om een kwartier bij een kookdemo te gaan zitten kijken. Ik gaf een laatste demo en daarna ruimden Henk en ik alles op. Toen we helemaal bepakt en bezakt klaarstonden om weg te gaan, vroeg Corné van boekhandel Ritmeester, of ik nog even wilde wachten. Er was een mooie bos, door hem zelf gekweekte, dahlia´s onderweg. Zijn moeder zou die komen brengen. Nou, daar wilde ik graag op wachten, hoor! Kijk eens wat een mooie bloemen ik kreeg:

Zoals gepland reden we eerst met de pakjes langs de post en laadden daar de wonderpandozen in. En om half zes was ik dan ein-de-lijk weer thuis. Intussen had Leendert geappt, of hij met Thea kon komen meeëten. Ja, best hoor. Ze hadden mazzel, want ik had Willem beloofd om die dag weer eens fatsoenlijk te koken. Die arme ziel had zich tenslotte twee dagen met opgewarmd eten moeten zien te redden :-). 

Na het eten was ik wel uitgekookt, hoor. Pff, drie dagen aan het koken geweest. Ik weet niet meer, wat ik ´s avonds gedaan heb. Waarschijnlijk helemaal niets. O wacht, ik weet het alweer. Ik lag om kwart voor 10 op bed!! Ik was echt gevloerd.

Vrijdag was het alwéér een intensieve dag. Maar vooral, omdat we die dag lekker uit zouden gaan met Henk. Eigenlijk zouden we om een uur of 11 vertrekken. Maar dat lukte niet helemaal. Ik moest tenslotte alle rommel van de beurs nog opruimen. Er stonden vijf grote kratten met vaat en spullen die op z´n plaats gezet moesten worden. Ook waren er nog een stuk of 40 boeken, die gesigneerd en ingepakt moesten worden voor de post. Tenslotte waren er ook nog de gewone orders, die ik vóór het weekend weg wilde hebben. Dus alles bij elkaar alwéér werk aan de winkel. O ja, ook de schilder liep nog rond. Die was in de afgelopen dagen elke dag een paar uurtjes (midden op de dag) geweest. Volgend jaar moet er één kant van het huis geschilderd worden (de regenkant). Ik had dat vorig jaar augustus al aangevraagd, maar de schilder had het dit jaar niet meer ingepland gekregen. Nu kwam hij vast om wat reparatiewerk te doen, zodat de boel in de winter niet wegrot. Echt blij, dat dat op de valreep voor de winter nog even kon!

Ons dagje uit werd dus eigenlijk een middag uit, want we reden pas om 13.00 uur weg. Niettemin hadden we er heel veel zin in en dat het was later was geworden, was helemaal niet erg. We zouden naar Corpus in Oegstgeest gaan. We waren daar alle drie nog nooit geweest en waren heel benieuwd. Zou het net zo leuk zijn, als we van die en gene hadden gehoord? Jazeker! Het was erg leuk. Zeker ook voor Henk, die biologie in zijn vakkenpakket heeft en alles wat hij over het menselijk lichaam heeft geleerd nu eens op een heel andere manier kon zien en beleven. We maakten de reis door het menselijk lichaam en kwamen helemaal bovenin het gebouw uit. Je kon er enorm ver kijken. Het was verleidelijk om daar in het restaurant met panorama-uitzicht te gaan zitten. Maar we hadden onderweg in de auto al een broodje gegeten en lieten het restaurant maar voor wat het was. Waarschijnlijk zal de koffie daar ook wel een vermogen hebben gekost, denk ik zo. Verdieping na verdieping zakten we weer naar beneden en liepen langs allerlei vitrines en computers met filmpjes en activiteiten. We verbaasden ons bij de grote spandoeken met allerlei voorbeelden van gezichtsbedrog. Intussen was ik stiekem wel een beetje moe en er was helaas nergens mogelijkheid om te gaan zitten. Slenteren en staan is nu eenmaal erg slecht voor mijn lijf. Daar kwam ik zaterdag en zondag helaas wel achter. Ik heb twee dagen enorme bekkenpijn gehad en dat was lang geleden.

Eindelijk waren we weer op de begane grond. Het was erg de moeite waard geweest, vonden we alle drie. 

Nu was het tijd voor het volgende onderdeel van ons uitstapje. Na lang wikken en wegen en veel voorpret, hadden we bedacht om Japans te gaan eten. We reserveerden bij een Japanner in Delft. Dat deden we, omdat dat al een stukje richting huis was en we na het eten ook nog wilden gaan koffie drinken bij Willem z´n moeder (dat is ons vaste vrijdag-avond ritueel).

Nu we zo dicht bij de zee waren, reed Willem eerst nog even langs Katwijk. Even, heel even, uitwaaien op de boulevard. Ik bleef in de auto, want mijn benen waren ´op´. De mannen maakte een korte wandeling en ze keken even binnen bij een strandtent. Daar zag Henk een bord: pompoensoep 6,50. ¨Nou,¨ zei hij, ¨dat hoef ik echt niet, hoor. Dat maakt mama in één seconde.¨ Ha, ha, na drie dagen pompoensoep op die beurs, is er natuurlijk ook echt niets speciaals meer aan een kom pompoensoep :-). Nee, vandaag deden we het eens anders. Op naar de Japanner!

Het restaurant was middenin Delft en we moesten langs zo´n gracht parkeren. Grote griezels wat eng! In het restaurant kregen we een tafeltje toegewezen en werd uitgelegd, hoe het werkte. Het was zo´n all you can eat concept en per ronde mochten wel elk 5 gerechtjes uitkiezen. Die moesten we dan in onze mobiel ingeven (1 mobiel per tafel) en dan werden de gerechtjes aan tafel gebracht. Wat was dat leuk en lekker! En natuurlijk een hoop geklungel: eten met stokjes. 

We deden wel vier rondes (maar niet allemaal met 5 gerechtjes per persoon) en ook nog een ronde met ijs. Toch zaten we daarna niet onaangenaam ´vol´. Door die kleine gerechtjes en door het ´op je gemakje´ eten, voelde het gewoon prettig voldaan. We hadden nog ruimte voor de koffie met appeltaart bij oma ;-). Dat was een gezellige afsluiter van deze fijne dag!

De zaterdag was vol reuring, zoals alle zaterdagen. Ik propte een half huishouden in één dag: wassen, strijken, stoffen, stofzuigen, boodschappen doen en zelfs een stukje moestuin wieden. Dat laatste was meer, omdat het uitzonderlijk lekker weer was en ik gewoon éventjes buiten bezig wilde zijn. En natuurlijk was het ook, omdat het heel erg nodig was. Net als het heel erg nodig is, dat ik m´n ramen eens zeem. Maar ja, er moesten keuzes gemaakt worden. Intussen was ook Hans erg aan het genieten van het buitenwerk. Door zijn werk als boomverzorger komt hij nogal eens aan leuke partijtjes hout. Hij heeft de afgelopen week heel veel gezaagd, gekloofd en in netten gedaan. Die liggen hier nu voor de verkoop. Gezellig hoor, een haardhouthandeltje erbij om de deur :-).

En natuurlijk dronken we buiten koffie. Er werden koeien in het weitje naast ons huis gezet. Dat is voor het eerst, sinds we hier wonen. Eerst stonden er paarden. Later af en toe schapen. Maar nu hebben we koeien langs ons terras. Gezellig hoor.

´s Avonds kwam er weer een ploeg frieten eten. Wim, Geertje en de jongens kwamen ook. Die waren de hele week met hun campertje op vakantie geweest in Duitsland. Marinus had hele verhalen over de avonturen, die hij daar had beleefd.

Ná de frieten kwamen Jaap en Maaike op de koffie af. Ze brachten oliebollen mee. Oeh, wat heeeeeeeerlijk!! 

We streken buiten neer en zaten daar tot na half 11. Het leek wel een zomeravond, eind oktober! Heel apart. Al met al was het een prachtig einde van een erg intensieve week!