Vandaag was het Dankdag voor gewas en arbeid. Het voelt altijd als een soort zondag, maar dan middenin de week. We zaten in alle rust om half 9 aan het ontbijt. Ik had een heerlijk brood gebakken. Het is een mix met zuurdesem, die ik aan het testen ben voor de webshop. Ik denk, dat het wel een aanvulling op ons assortiment gaat worden. Wij vonden het erg lekker.
Intussen genoot ik van ons uitzicht: de koeien in het weitje naast ons huis stonden in het morgenlicht van de bladeren van de bomen te eten. Wat hebben ze een prachtige vacht!
En aan het einde van de middag kwam Thirza, de vriendin van Hans. En zij bracht zomaar een bos schitterende rozen mee. Zo van de kweker!
Na de morgendienst aten we, net als op zondag, ´s middags warm. Ik had sucadelapjes gebraden, die ik vorige week met een kortingssticker had gekocht. We aten er spruitjes, vers gemaakte warme appelmoes en kruimige aardappelen bij. Dat was smullen!
Hans vertrok meteen na het eten naar buiten. Hij heeft een flinke bestelling voor kachelhout en wilde vanmiddag vast een deel zagen. Ik vond het een goed plan. Nee, niet dat zagen. Dat mogen de mannen doen. Maar wel dat naar buiten gaan. Dan kon ik mooi de dahliaknollen rooien en de uitgebloeide cosmea´s weg doen. En natuurlijk onkruid wieden. Ook dat was heel erg nodig! Onze voortuin is best royaal, dus als er flink onkruid te wieden valt, ben je daar wel een poosje zoet mee.
Met de zon op m´n hoofd en de wind om de oren, wroette ik in de aarde. Van zo´n klusje kom je helemaal tot rust en zodoende kreeg ik ook de ruimte in mijn hoofd om eens het één en ander te overpeinzen. Nadat m´n boek was afgerond werd ik eigenlijk meteen overspoeld met allerlei aanvragen. Boekhandelaren, die vragen, of ik in hun winkel m´n boek wil komen promoten. Een aanvraag voor een interview op de radio. Een aanvraag voor dit, een aanvraag voor dat. Ineens weet iedereen me te vinden, lijkt het wel. En nadat ik wat toezeggingen gedaan had en ik er al snel achter was, dat dat m´n leven er bepaald niet rustiger op maakt, werd ik waakzaam. Er liepen inmiddels een aantal aanvragen, waarop ik nu eens niet direct enthousiast ´ja´ gezegd had, maar waar ik eens even over wilde nadenken. Dat nadenken kwam dus vanmiddag. En ik overdacht wat een extreem druk jaar achter me ligt: ik schreef het boek, er trouwden vier kinderen, m´n schoonvader werd ziek en overleed, ik had een longembolie en later een hoop gedoe vanwege zenuwpijnen in mijn rug, er werd een kleinkind geboren en er zijn kleinkinderen op komst, we hadden de corona-perikelen, we hadden het een paar weken zeer druk in de webshop vanwege het hamsteren nadat de oorlog in Oekraïne uitbrak en dan vergeet ik vast nog wel wat. Dat overdenkend besloot ik per direct om te stoppen met extra bezigheden. Het is wel eventjes mooi geweest, dacht ik zo.
Nou en toen ik dat zo allemaal bedacht had, was het werk in m´n voortuin een flink eind opgeschoten. Ik moet gewoon wat vaker wieden. In m´n tuin en in m´n hoofd. Daar knapt de boel goed van op.
En ja, niets lucht meer op, dan een genomen besluit :-).
Vanavond, na de avonddienst, heb ik dan ook in alle rust zitten breien. Baby-dekentje nummer zoveel :-). Want ja, er zijn maar liefst VIER kleinkinderen op komst. Vier? Nee joh, Trijnie is toch al bevallen? Dan lopen er nu dus toch nog ´maar´ drie? Nee hoor. Het zijn er echt (weer) vier! Ook Leendert en Thea verwachten een baby. Als alles goed gaat, zijn er straks vijf kleinkinderen in acht maanden tijd. Wat bijzonder, hè!
