Vol goede moed begon ik maandagochtend met wat kleine klusjes. Er lagen verschillende pakjes bakmixen op mijn aanrecht, die nodig opgemaakt moeten worden. Dus bakte ik op de vroege maandagochtend muffins, die ik Willem meegaf naar zijn werk.
Ik dacht: ¨Als ik nu elke dag één pakje opmaak, dan is dat stapeltje mixjes aan het einde van de week verdwenen.¨ Dat bleek te optimistisch. Want eerlijk gezegd, is het tot nu toe bij dat ene pakje gebleven. Oeps. Nu is de week nog niet om. Dus er kúnnen best nog wel wat pakjes verdwijnen ;-).
Toen ik na het bakken de keuken opruimde, verzette ik de grote soeppan met honing. Die pan staat er al sinds september, toen ik honing oogstte van mijn bijen. Als ik honing nodig heb, schep ik een potje uit die pan. Maar hé, je wilt toch niet een half jaar met een pan honing in je keuken opgescheept zitten? Ik snorde dus wat potten op, maakte ze schoon en vulde ze met de honing uit de pan. De potten gingen naar de kelder. De pan staat weer in de pannenkast. Het was een werkje van niets, wat toch steeds was blijven liggen. Nu kwam er mooi een puntje op dat ´i-tje´!
Dinsdagavond reed ik samen met Henk naar de molen om de weekbestelling op te halen. Meestal doet Willem dat, maar die was naar de ledenvergadering van de kerk. Samen met Henk was het een gezellig ritje. En die balen meel en bloem van 25 kilo zijn voor Henk een peulenschil. Hij hanteert ze alsof ze zo licht als een veertje zijn. Dat is toch echt wel handig, zo´n sterke knul, die intussen zeker een kop boven me uitsteekt ;-).
Woensdagochtend reden Maria en ik naar de groothandel voor verpakkingsmaterialen. Ik had een paar weken geleden een grote hoeveelheid spullen laten bezorgen en dacht, dat ik er wel mee toe zou komen tot het einde van het jaar. Maar nu kwamen we toch al grote dozen te kort en nog zo het één en ander. Julian ging gezellig mee. Wat is het toch een makkelijk en vrolijk kereltje.
Maria haalde Naomi voor een paar uurtjes op, want Maaike moest even een klusje bij een cliënt doen. Toen Maaike haar rond lunchtijd weer kwam ophalen, bleef ze eerst gezellig meeëten en daarna hielp ze Maria nog een poosje met inpakken. Een paar extra handjes kunnen we hier altijd gebruiken.
En kijk dan: Naomi kruipt niet, maar hupst op haar billen. Zooooo schattig!
Ik heb in de kelder een grote bak met producten, die op moeten. Het zijn producten, die ik niet zo vaak gebruik. Sommige spullen zijn al flink over de datum en ik vind daarom, dat ik ze niet meer weg kan geven. Maar weggooien gaat me te ver. En zodoende hadden we gisterenavond best een vreemde maaltijd. Pasteibakjes met ragout, kippenpoten en rode kool. Maar alles werd heerlijk opgesmikkeld. En er is toch mooi een pakje pasteibakjes verdwenen uit m´n kelder. Ok, dat is echt een héél klein puntje...
En vandaag maakte ik iets op uit de vriezer, wat er al héél lang in lag. Misschien al wel twee jaar. Het was een pakje vlees, waar niets op stond en waarvan ik in eerste instantie niet wist, wat het was. Ik liet het ontdooien en ontdekte toen, dat het ganzenborstfilet moest zijn. Wat een luxe! We hadden vanavond toen zomaar even een kerstmaaltijd op een donderdagavond in november :-). En ja, het gaat bizar langzaam, maar toch ... weer een puntje!
Er verdween ook een flinke doos van zolder: de naaimachine van Maria stond nog hier. Die heeft ze mee genomen naar haar huis.
En eindelijk heb ik de kratten kleding uitgezocht, die Hans uit zijn kast verzameld had. Een deel is naar de kledingcontainer en een ander deel staat in de caddy. Dat gaat naar de kringloopwinkel.
Vanmorgen ruimde Maria spontaan het laatje onder de oven op. Ja hoor. Al die puntjes doen mee!
En kijk, tussendoor geniet ik van de kleine dingen:
Hoe leuk is het om ineens weer kleine schoentjes op de mat te hebben staan?!
