Maria en ik waren vrijdag de laatste puntjes op de ¨i¨ aan het zetten voor de Terdege Zomerfair. Ik was echter opgestaan met een rare, zere plek in mijn verhemelte, net achter mijn voortanden. Oei! Een ontsteking! Kwam dat even ongelegen!
Ik probeerde het te negeren, maar ik kon er niet omheen. Die plek werd groter en groter en rond het middaguur belde ik, ook op aandringen van Maria, toch maar even naar de tandarts. Ik legde uit wat er aan de hand was en dat ik daar al vaker een ontsteking had gehad enzo. Die middag was er echter geen gaatje om er even naar te laten kijken. Maar ik kon zaterdagochtend wel terecht. Super! Zo fijn, dat onze tandartspraktijk ook op zaterdag open is!
Ik had zaterdag een heel vriendelijke tandarts. Ze bekeek de plek en schrok er wel een beetje van. Ja, het was intussen flink gezwollen. Ze maakte een röntgenfoto en ook gewone foto´s en bedacht, wat ze het beste kon doen. Ze besloot me een recept voor antibiotica te geven en wilde graag, dat ik maandag terugkwam, zodat mijn eigen tandarts mee kon kijken. Gelukkig was er daar in de buurt ook een apotheek open, dus ik kon meteen de kuur halen en er aan beginnen.
Zondag nam de zwelling al goed af en maandag was hij zelfs bijna verdwenen. Ik belde daarom naar de tandarts, om te vragen, of het nog wel nodig was, dat ik kwam. Ja, ja, dat was echt nodig. Ze wilden onderzoeken, waar die ontsteking vandaan kwam. Nou, ok. Heel handig was het natuurlijk niet, zo halverwege de dag in de fairdrukte.
Mijn eigen tandarts zat al met de foto´s op z´n scherm, toen ik binnenstapte. ¨Wat doet u nu toch weer?¨ ¨Ja, geen idee, hoor. Maar ik heb het vaker gehad en de ab doet gelukkig goed z´n werk.¨ Nou, de tandarts had een ´gezellig´ voorstel: de boel verdoven en opensnijden, om te kijken of er iets zat, wat er niet thuishoorde. Hij leek iets te zien, op de foto. En aangezien daar een jaar of zes geleden een tand was getrokken door de kaakchirurg, vroeg hij zich af, of er misschien een watje was blijven zitten, of zo. Nou ja, wat moet, dat moet.
Hup, verdoving erin en hij begon voortvarend aan ´de operatie´. Ik voelde dat hij het openliggende bot afschraapte en merkte, dat hij ´dingetjes´ eruit viste, die hij op z´n werkblad neerlegde. Toen er genoeg geschraapt was, werd de boel met drie hechtingen weer dichtgemaakt. Hè, hè. Maar goed, hij had er dus allemaal splinters van tand/wortel uitgevist, die destijds achtergebleven waren. Volgens hem kon die rommel op den duur weer opnieuw voor een ontsteking gaan zorgen. Maar nu was alles schoon. Nou, goed om te weten, ha, ha. Maar wát had ik een zere mond. En dan die ellendige verdoving. Bleh.
Ik heb maar liefst tot gisterenavond een uur of negen heel veel pijn gehad, ondanks royaal paracetamol. Ik was daardoor prompt zo goed als uitgeschakeld. Ik kon nog wel wat werk doen, maar ik kon domweg niet goed nadenken, door dat zere hoofd. Dat was dus echt vette pech. O ja, en eten ging ook niet natuurlijk. Maar dat is niet zo´n ramp ;-).
Maar hoe blij was ik, dat ik vanmorgen nagenoeg zonder pijn opstond! Ik kon weer aan de slag :-). En hoe leuk was het!
Willem was gisteren de bakwagen gaan halen en vanaf 8 uur waren wij met man en macht in de weer. Wie er allemaal waren? Maria, Jelinde, Julia, Jan, Henk, Willem en ik. Eerst hebben we alles ingeladen en zijn rond half 11 met drie auto´s naar Baarn vertrokken. Daar werd alles uitgeladen en kon het opbouwen beginnen. Om 16.00 uur stond alles in de schappen. Maar dan hebben we ook non-stop doorgewerkt! Ik ben zó benieuwd naar morgen: de eerste fairdag!
