Vanavond was ik op een bijeenkomst van de kerk. Tijdens de lezing, die werd gegeven, werd er opgemerkt, dat we in zo'n bijzonder jachtige tijd leven. En door het jachtige leven is er geen tijd meer voor elkaar. De spreker illustreerde dit met een voorbeeld van iets wat hij zelf had meegemaakt. Hij was in gesprek geweest met enkele mannen uit Eritrea, die hier aan het werk waren. In Eritrea was en is grote armoede. Die mannen verdienden hier behoorlijk. Toch verlangden ze erg terug naar Eritrea. Ze misten de tijd en de aandacht, die de mensen daar voor elkaar hebben. Ze zeiden: "Hier is iedereen zo op zichzelf gericht".
Gaande de lezing, werd er een voorbeeld gegeven van een dagindeling van een man, die misschien honderd jaar geleden leefde. Die man stond iedere ochtend om 5 uur op, om op het land te gaan werken. Twee maaltijden werden op het land gebruikt. 's Avonds werd er warm gegeten en daarna las die man in de Bijbel of een godsdienstig boek. Om half 9 was het bedtijd. De volgende morgen begon zijn werkdag weer om 5 uur en was hij weer de hele dag bezig met zwaar lichamelijk werk. Maar tijdens dat werk, kon hij nadenken over de dingen, die hij de vorige avond gelezen had. Wat een ritme, wat een eenvoud! Wat zit ik dan met mijn zogenaamde eenvoudige leven verschrikkelijk moeilijk te doen!
Ik moest vanmorgen al om half 10 op school zijn voor een bespreking van één van de kinderen. Dat slokte een groot deel van de morgen op. En waar heb ik me verder vandaag mee bezig gehouden? Om maar wat te noemen: een lekke fietsband, een kapotte wasmachine, mailtjes beantwoorden, telefoongesprekken voeren, wassen, bedden opmaken, eten koken, kinderen verzorgen en begeleiden, noem maar op. En intussen toch wat stress, want ik wilde graag vanavond naar de bijeenkomst, waarvoor ik om 7 uur van huis moest. Toch ben ik blij, dat ik geweest ben. Even je aandacht aan wezenlijke dingen wijden.
Soms kan ik zó naar écht Eenvoudig Leven verlangen. Het is niet meer vanzelfsprekend. Als je eenvoudig wil leven, zal je daar je best voor moeten doen. Zal je steeds opnieuw keuzes moeten maken. Zal je vooral heel veel níet willen en moeten. Stof om morgen onder het werk nog eens over na te denken.
