Project "vloerbedekking"

Deze week heb ik het druk met het project "vloerbedekking". Toen wij hier 4 jaar geleden kwamen wonen, lag er een mooie parketvloer in de kamer. Een houten vloer was een echte wens van ons en dus voelden we ons met die vloer de koning te rijk. De lol was echter van korte duur. Ten eerste lukte het ons niet, de vloer mooi te houden. Dat is ook haast niet mogelijk, als de vloer zo intensief belopen wordt als hier. Natuurlijk trokken we netjes onze schoenen uit en liepen we in huis op pantoffels. Maar er bleek toch behoorlijk wat zand binnen te komen via de kleding van de kinderen. Naast ons huis is een speeltuintje met een zandbak. Onweerstaanbaar voor alle kinderen vanaf ze kunnen lopen tot ze een jaar of 12 zijn. Althans, voor onze kinderen ;-). Het zand nemen ze gewoon in hun broekzakken en aan hun kleding mee naar binnen, waar het overal in kleine beetjes uitgestrooid wordt. Tot in de bedden toe kom ik zand tegen. Het zand wat op de parketvloer terecht kwam, zorgde voor, wat interieurverkopers zo mooi "een doorleefde uitstraling" noemen. Inmiddels is de loop, de keuken, de plaats waar ik altijd sta te strijken en de inloop bij de kamerdeur volledig kaal geschuurd. En mooi kan ik dat toch echt niet vinden. Dan moet je schuren en lakken, zal je zeggen. Maar nee, er kleven nog meer onvoorziene nadelen aan het parket. Ons parket heeft behoorlijk brede naden en het vuil wat daarin terecht komt, zuig je echt niet met de stofzuiger op. Ook niet met mijn krachtige Miele stofzuiger met parketborstel. Dus zit ik regelmatig op mijn knieën om met een bot mesje alle troep uit de naden te peuteren. En geloof me, dat is een hele klus, want we hebben een flinke woonkamer. Het allergrootste nadeel is, wat ons betreft, toch de gehorigheid. Wat een herrie maakt het geloop en geschuif en gedoe op zo'n vloer! En als er dan ook nog 2 adhd-ers, 1 pdd-nosser en 1 kind met het syndroom van Asperger rondlopen, voor wie het belangrijk is, dat hun woonomgeving prikkelarm is, dan is voor ons de kous af, als we het over parket hebben. Eruit met dat hout. Maar wat dan? We hebben van alles overwogen en bekeken. Vinyl, l, kurk, rubber, plavuizen. Uiteindelijk gingen we voor plavuizen. Veel minder gehorig dan het geklos op de houten planken, makkelijk schoon te maken en duurzaam. Helaas is zo'n vloer daarnaast ook: duur! Vooral als je er, wat bijna overal geadviseerd werd, vloerverwarming onder aan wil brengen. Toch hadden we besloten, de investering te gaan doen. Maar er kwam een kink in de financiële kabel...Het eind van het liedje is, dat we gewoon tapijt gaan leggen. We hebben een donkere kleur projecttapijt gekozen, zodat we er wel een tijdje mee denken te kunnen doen. En nu zitten we dan middenin het project. Zaterdag komt de legger. Voor die tijd moet de hele kamer leeg, de houten vloer eruit, plinten gelakt en aangebracht worden enzovoort. Vandaag heb ik de servieskast leeggehaald. Ik heb besloten om van de gelegenheid gebruik te maken, om meteen grote schoonmaak te houden in de kamer. Dus moest al het serviesgoed afgewassen worden. En dat was een flinke klus. Toen wij trouwden was het volgens mij al niet echt standaard meer, maar mijn moeder vond, dat je een degelijke uitzet behoorde te hebben. En daar hoorde, behalve het daagse servies, ook een zondags servies bij. En ook het glasservies moest in dubbele uitvoering. De eerste paar jaar van ons huwelijk heb ik iedere zondag trouw met het zondagse servies gedekt. Maar op een gegeven moment is daar de klad in gekomen. Ik was bang, dat de kleine kinderen het kostbare Wedgewood aan barrels zouden gooien. Dus komt sindsdien het servies alleen nog maar met de kerst op tafel. Wat een onzin toch eigenlijk, zo'n extra servies. Hoewel...toen ik alles aan het afwassen was, genoot ik toch wel van al het moois. Zonde om het maar zo weinig te gebruiken! Het glasservies is van kristal. Als dat netjes afgewassen en glanzend afgedroogd is, is dat wel zó mooi. Trijnie heeft het zilver gepoetst. Alles glimt en blinkt. Wat zal dat straks weer mooi staan, in de kast. Alles zit nu in bananendozen. Inclusief 20 engelse kop en schotels. Ook al zoiets. Vroeger spaarde je daarvoor. Een echte Royal Albert kop en schotel was een heel bezit. Hoewel ze inmiddels vreselijk ouderwets zijn, komen ze hier met verjaardagen nog wel op tafel. Simpelweg omdat ik anders te weinig kop en schotels heb. Maar eigenlijk zijn ze ook gewoon heel mooi. De grote koppen voor de mannen, de kleintjes voor de vrouwen. Grappig! Pas zag ik van die kop en schotels op de tweedehandsmarkt in Rotterdam. Daar stond het tussen antiek en curiosa en er werd nog behoorlijk geld voor gevraagd. Wie weet, komt al dat oude spul wel weer eens in de mode ;-). Na teilen vol afwas heb ik de kast in de was gezet. Het is een heel oude kast (ongeveer 170 jaar oud) en bij zo'n klusje denk ik altijd aan alle vrouwen vóór mij, die die kast zullen hebben opgewreven. Een stukje verbondenheid door de eeuwen heen. Ook een stukje bewondering voor degene die ooit die kast met veel liefde voor zijn vak moet hebben gemaakt. Zo mooi, sierlijk en degelijk. Kom daar nu nog maar eens om. De kast staat inmiddels in Willem z'n kantoor. Evenals een bijzettafel, het wijnrek, de piano en 2 stoelen. Het wordt al lekker leeg hier. Het grappige is, dat ik vaak lange dagen hard aan het werk ben, maar dat niemand er iets van ziet. Maar dit keer heb ik werk gedaan, wat direct te zien is. Dus is iedereen vol begrip voor mijn moeheid van deze dag, want 'mama heeft het zó druk gehad' ;-)