19 jaar!

Gisteren was onze Trijnie jarig. 19 jaar alweer. Waar blijft de tijd? 19 jaar geleden, dat ze na een zwangerschap van 31 weken ter wereld kwam. Op maandagavond om 10 minuten voor 12. Een piepklein mensje wat meteen bij me weggehaald werd om naar de klaarstaande kinderartsen gebracht te worden. Daar lag ik dan. Moederziel alleen. Want Willem was er niet bij. De arts die de bevalling had gedaan, had me op het laatst een flinke knip gegeven. Niet dat dat nodig was om dat kleine ukje eruit te krijgen, maar meer om het kindje het zo gemakkelijk mogelijk te maken. Ik vroeg hem, wat het was, een jongen of een meisje. Hij excuseerde zich, dat hij daar zo gauw niet naar gekeken had. Terwijl hij me aan het hechten was, kwam iemand uit de behandelkamer waar ze met Trijnie bezig waren, om te vragen, of ik al een naam had voor mijn dochter. "Oh, is het een meisje?" reageerde ik verrast en noemde haar naam: Trijntje Jannetje, naar mijn moeder. Niet lang daarna kwam Willem. Hij zou achter de babylance aanrijden naar het Sophia Kinderziekenhuis, waar Trijnie naartoe gebracht zou worden. Het ging gelukkig goed met haar, maar de artsen konden de eerste 24 uur niets zeggen. Ze moest natuurlijk aan de beademing en verder kan er van alles mis gaan met zo'n kleine ukje (1580 gram). Willem ging weg en een poosje later werd ik naar zaal gebracht. Wat voelde ik me raar. Moeder geworden, maar alleen een klein fotootje om naar te kijken! Gelukkig is alles verder goed afgelopen. Zelf mocht ik de volgende ochtend al naar huis. Natuurlijk gingen Willem en ik eerst naar het Sophia, om naar Trijnie te kijken! Wat een gedoe! Het kwam zelfs voor 19 jaar geleden best ouderwets op mij over. Een grote zaal met een enorme rij couveuses. Het ene kind nog kleiner, dan het andere. Ieder kind had eigen sokken van het ziekenhuis gekregen. Dat was om de herkenning te bevorderen. Je moest natuurlijk eerst uitgebreid je handen wassen en volgens mij ook een schort om. En er mochten maar 2 personen per dag (behalve de ouders) op bezoek komen. Dus het duurde wel even voor de grootouders en ooms en tantes ons kleine wonder hadden gezien! Gelukkig mocht Trijnie al snel naar een gewoon ziekenhuis. Ze werd naar Dordrecht overgebracht in het toen spiksplinternieuwe Albert Schweitzerziekenhuis. Dat was een verademing. Lekker kleinschalig en niet zo hektisch. Ook werd het ouder-kind contact erg gestimuleerd (kangaroeën) en was de kinderarts helemaal enthousiast, dat ik wilde gaan kolven. In totaal 6 weken lag Trijnie in het ziekenhuis. Toen mocht ze mee naar huis. Wat een feest! Ze was nog wel heel klein (2100 gram) en ik was dan ook uuuuuuuren aan het voeden. Maar goed. 't Kleine kind is nu een flinke dame. Gisterenavond hebben we haar verjaardag gezellig met de familie gevierd. En vanavond komen haar vriendinnen. Maar dan trommelen Willem en ik na de koffie op ;-)