Rare dinsdag

Nou, dat gaat me een weekje worden! Eerst een slome startdag, nu een rare dinsdag ;-). Vandaag moest Wim geopereerd worden. Ik heb hem vanmorgen vroeg naar het ziekenhuis gebracht. De zuster zei, dat hij om 10 uur naar de o.k. zou gaan en dat ik dan rond 12 uur een telefoontje kon verwachten, dat hij terug op zaal was. Om een uur of 10 was ik weer thuis. Ik heb eerst een uur lang niets gedaan. Koffie gedronken met Henk en op de bank gehangen. Ik had nergens zin in. Toch heb ik me over m'n tegenzin heengezet en ik ben aan de slag gegaan. Rommel opruimen, was verzorgen, bedden opmaken. De hele santekraam. Om kwart over 12 kwamen de basisschoolkinderen thuis voor de lunch. Daar had ik het even druk mee, want ik zit dan met 5 kinderen aan tafel, die geholpen en gemaand moeten worden en die hun verhaal kwijt willen. Intussen hield ik de klok in de gaten. Ieder moment kon er gebeld worden. Maar er werd niet gebeld. Toen de kinderen weer naar school waren en ik de boel weer aan kant had, was het inmiddels half 2 en nog steeds was er niet gebeld. Ik nam me voor, om tot 2 uur te wachten en dan maar zelf naar het ziekenhuis te bellen. Zover kwam het gelukkig niet. Om kwart voor 2 kwam het telefoontje, dat Wim op zaal lag en dat alles goed verlopen was. Hij mocht tussen 4 en 5 uur opgehaald worden. Later hoorde ik, waarom het zo uitgelopen was. Om te beginnen was hij pas om 11 uur naar de o.k. gegaan in plaats van om 10 uur. En bovendien had de arts erg veel werk aan hem gehad, omdat de boel vergruisd was in z'n neus. Ik had lopen verzinnen, wat ik eens voor avondeten klaar kon maken. Wim zou in elk geval niet goed kunnen kauwen, dacht ik. Daarom moest ik maar wat hap-slik-weg-eten koken. Het werd macaroni. Iets wat hij ook graag lust. Verder wilde ik hem natuurlijk ook een beetje verwennen en daarom kookte ik bitterkoekjesvla als toetje. De bitterkoekjes had ik vooraf in rum geweekt. Dat was niet alleen erg lekker, maar ook lekker zacht. Ik was inmiddels ook aan het brood bakken. En ter illustratie hoe stroperig alles ging: Bij de eerste 3 degen vergat ik domweg de voorrijs. Ik had de degen (ik maak er altijd 3 tegelijk) in de broodbakkers gekneed en daarna laat ik ze altijd in kommen voorrijzen. Maar ik vergat dat dus en vormde de degen meteen en deed ze in de blikken. Nou ja. Ik kon dat natuurlijk nog wel herstellen, toen ik er achter kwam. Ik heb de degen gewoon uit de blikken gehaald, doorgeslagen, opnieuw gevormd en weer terug in de blikken gedaan voor de narijs. Bij het tweede baksel wist ik niet of ik zout in het deeg had gedaan. Na enkele malen kritisch van het deeg geproefd te hebben, dacht ik van wel. En dat bleek achteraf gelukkig ook zo te zijn. Maar mijn handen stonden duidelijk verkeerd, vandaag. Na het brood bakken heb ik meteen nog een lazy wife cake gebakken. Dat is een heerlijk zachte cake en dat leek me een goede traktatie voor bij de koffie, vanavond. Alles bleek echter te optimistisch ingeschat. Wim had veel te veel pijn om te eten of te drinken. Hij heeft vanavond alleen stukje bij beetje een plakje cake op. Maar de macaroni en de vla heeft hij niet aangeraakt. Geertje had vanavond een smoothie voor hem gemaakt van verse ananas, appel en optimel. Maar ook dat kreeg hij niet weg. Hij is met een paar paracetamollen in bed gekropen. Met een hoop kussens, zodat hij wat kan zitten. Dat doet minder pijn dan liggen. Donderdagochtend vroeg moet hij terug, om de tampons uit z'n neus te laten halen. Er is hem gezegd, dat hij hier wel een week zoet mee is. En zo is het dan alweer bijna woensdag! Ik heb mezelf vanavond wél achter de strijkplank gekregen. De was moet doorgaan. Maar behalve de was is er nog wel meer te doen. Morgen weer een nieuwe dag, hopen we maar :-)