Er ging nog een lange tijd voorbij voordat het zover was. Er gebeurde zoveel. Eerst werd onze Theo geboren, die overleed. Ik werd erg ziek en had lange tijd nodig om op te knappen. Daarna trouwden Wim en Geertje. Maar in december mailde Ellen: willen jullie toch nog wel komen? Dan gaan we, al duurt het nog lang, vast een datum prikken. De datum werd vastgesteld. Maar wat voelde het allemaal nog onwerkelijk!
Na een paar maanden werd het toch zo langzamerhand tijd dat de voorbereidingen opgestart werden. Het zou écht gaan gebeuren!
Toen in mei Willem z’n vakantiegeld binnenkwam toog ik met de zes kinderen die nog geen id-kaart hadden naar de fotograaf voor pasfoto’s en naar het gemeentehuis voor de kaarten. Daarna keken we op internet wanneer de nachttrein naar Zwitserland zou rijden. We waren namelijk van plan om met één auto naar Zwitserland te reizen (de zakenauto van Willem) en met de rest van het gezin per nachttrein te reizen. In december hadden we al gezien dat dat het voordeligst was: 29 euro per persoon per enkele reis. Helaas bleken deze tickets al 180 dagen van tevoren gereserveerd te moeten worden en daarbij was er ook nog maar een beperkte voorraad van. We keken naar andere voordelige reismogelijkheden. Per trein bleek het 800 euro te moeten kosten voor 5 retours. Die mogelijkheid viel daarom af. Intussen was in maart mijn oude Volvootje afgeschreven, omdat de versnellingsbak onherstelbaar kapot bleek te zijn. We hadden hem ingewisseld voor een iets nieuwere (12 jaar oude) Renault en volgens Willem was die goed genoeg om er mee naar Zwitserland te reizen. We zouden dus met twee auto’s gaan.
We dachten na over hoe we alles zouden kunnen vervoeren. Eerst wilde Willem de aanhangwagen van mijn vader gebruiken. Maar dat zag ik helemaal niet zitten. Zo’n eind rijden en dan ook nog eens de bergen in leek me reuze lastig met een aanhangwagen. We kozen ervoor een skybox te huren en die op Willem z’n auto te laten monteren.
Het mailcontact over de vakantie werd intensiever. En we werden steeds enthousiaster. Ellen had iedere keer van die leuke verrassingen. Er kwamen fotootjes, er werd een postpakketje met folders van de omgeving bezorgd, er kwam een geheimzinnige mailwisseling tussen Ellen en Willem op gang (waar ik niets van mocht weten), we mochten onze schoenmaten doormailen want Ellen zou op zoek gaan naar passende bergschoenen enzovoorts. We rolden van de ene verbazing in de andere.
Eindelijk was het een week voor vertrek en tijd om alles te gaan inpakken , het huis op te ruimen, de was helemaal bij te werken enzovoorts. Op donderdagavond kwam de skybox op Willem z’n auto. We waren erg benieuwd of we alle bagage zouden kunnen laden. Op zaterdag bleek dat dat best goed ging komen. Behalve de skybox hadden we ook nog mijn hele kofferbakruimte en een stukje van die van Willem voor onze spullen. We maakten alles helemaal klaar, zodat we op maandagmorgen op tijd zouden kunnen vertrekken.
Maandagochtend,19 juli, ging ik er, zoals gewoonlijk, om 5 uur uit. Ik had tegen de kinderen gezegd, dat ik voor zessen niemand wilde zien. Zo kon ik nog even rustig wat laatste karweitjes doen en een lange lijst opstellen met klusjes die we met z’n allen zouden doen, voordat we vertrokken. Dingen als: planten water geven, de vaatwasser uitruimen, de bedden opmaken, het hele huis stofzuigen enzovoorts enzovoorts.
De stemming zat er goed in. Iedereen deed z’n best om op tijd met alles klaar te zijn. We zaten goed met de planning. We wilden om 8 uur wegrijden en dat werd uiteindelijk 8.19 uur. Niet gek gedaan!
We reden nog even langs mijn ouders om afscheid te nemen en onze vleesbestelling in te laden. Daarna reden we naar Dordrecht. Daar had Koos het weekend bij mijn zus gelogeerd om geen last te hebben van de drukte en het ongewone. Nu waren we compleet. We konden écht op reis! Spannend! Zowel Willem als ik hadden nog nooit zo’n lange autorit gemaakt. En niemand van ons was ooit in Zwitserland geweest. Wat waren we benieuwd!
Tot halverwege de reis liep het allemaal erg gesmeerd. Daarna kwamen er lange stukken waar werk aan de weg was, wat voor de nodige vertraging zorgde. Op een stuk rijksweg waar het van driebaans naar tweebaans ging was er iemand die dat te laat zag en me bijna ramde. Met een enorme klap sloeg m’n spiegel naar voren. Gelukkig deed ik geen al te wilde stuurcorrectie naar rechts waar, ook al gelukkig, op dat moment niemand reed. We reden naar de eerstvolgende parkeerplaats en stapten uit. De mevrouw die het veroorzaakt had was nog harder geschrokken dan ik. Maar “Gott sei Dank!” was het enkel maar die spiegel die weer terug gebogen kon worden. We konden weer verder.
Ik moest best wennen aan de rijstijl in Duitsland. Voor mijn idee was het continu op de remmen en weer plankgas, op de remmen en weer plankgas. Ook na een best groot ongeluk (gekantelde tankwagen) ging dat zo. We stonden er een 20 auto’s bij vandaan, zagen hoe alle rommel van het wegdek werd geveegd, iemand gaf een seintje en, hup, plankgas ging iedereen weer verder. Pff.
Toen we eindelijk in Basel waren gearriveerd dachten we dat we er bijna waren. We belde Ellen, die samen met haar vriendin, in het vakantiehuis op ons wachtte, dat we in Zwitserland aangekomen waren en dat we er met een anderhalf uur konden zijn. Mis! Eerst een hoop oponthoud door alweer een ongeval, daarna fout gereden, doordat de TomTom van Willem ons dwars door Zürich stuurde waar de boel opgebroken was, daarna werden we aangehouden. Volgens de politie reed ik 66 waar je maar 60 mocht. Raar, want ik reed áchter Willem aan en die zou niet te hard gereden hebben? Hoe dan ook, ik had al helemaal geen zin in discussies in het Duits en betaalde snel de 40 Franc. Ik rijd notabene al 25 jaar en heb in al die tijd nog maar één keer een bekeuring gehad! Welkom in Zwitserland…
Toch hielden we er de moed goed in, want ein-de-lijk zagen we waar we zo heel benieuwd naar waren: échte bergen! We waren van rijplaats gewisseld. Dirk z’n TomTom was nieuwer en wees een weg om Zürich heen. Daarom was ik nu voorop gaan rijden en Willem slingerde er achteraan. Het werd al donker toen we van de grote weg afgingen en Dirk z’n TomTom aangaf, dat het nog een half uur rijden was. Zonder oponthoud reden we het laatste stuk en het was kwart voor tien toen we langs een smalle bergweg omhoog reden naar ‘ons’ huis, waar de Nederlandse vlag bij wijze van welkom uit het raam wapperde.
Wat was het leuk om Ellen in het echt de ontmoeten. Wat had ze, samen met haar vriendin, geweldig haar best gedaan om ons te verrassen! We kregen een rondleiding door het enorme huis. Het duizelde me gewoon, zo groot. De koelkast zat al helemaal volgepakt en in de keuken was een tafel, waarop allerlei boodschappen uitgestald waren. En volgens mij was Ellen net zo blij als ik, toen ze het allemaal aan ons liet zien. Op de kookplaat stond een enorme pan pasta klaar. Wat hadden we daar trek in! We tafelden heel gezellig. Ellen en Fränzi stonden erop om ons te bedienen. Zelfs de afwas werd gedaan!
Na het eten verdeelden we de slaapplaatsen, gaf Willem de kleintjes een kattewas en maakte ik hun bedden op. Ze waren zó in slaap.
De groten praatten nog een poos, maar waren toch ook wel moe genoeg om het niet te laat te maken. Alleen Ellen en ik hebben nog een tijdje gekletst. Eigenlijk nog veel te kort. Maar we zouden elkaar de komende tijd vaker spreken. Dus dat hielden we nog te goed.
We hebben een heerlijke vakantie gehad. Veel gewandeld, veel moois gezien, een dag bij Ellen in St. Gallen geweest, in een kabelbaan gezeten, teveel om op te noemen. Dirk heeft meer dan 4 uur video opgenomen, waar hij een mooie herinnering van wil maken. Ook hebben we heel veel foto's gemaakt en schreef ik van iedere dag een verslagje. Zo kunnen we nog heel lang nagenieten van deze droom van een vakantie!
In een volgend logje wil ik nog wat foto's posten. Nu verlang ik erg naar m'n bed :-) We zijn vanmorgen om half 7 uit Linthal vertrokken en vanavond om kwart over 8 waren we thuis. De kinderen zijn gedoucht en naar bed, de wasmachines gevuld, de koelkastspullen en etenswaren uitgepakt, één auto uitgezogen en nu is het welletjes. Morgen weer een nieuwe dag, hopen we.
