Dubbelblij

Vandaag waren er twee dingen die me heel blij maakten. En nu ben ik dus dubbelblij!

Honingoogst
Als mensen horen dat ik bijen houd, dan vragen ze soms: ¨Maak je dan ook zelf honing?¨ ¨Nou, nee,¨ zeg ik dan, ¨dat laat ik liever aan de bijen over.¨
Tja, zelf honing maken is nog geen mens gelukt. Maar vandaag kon ik wèl honing oogsten! De allereerste keer. Ik was er gewoon al een paar dagen opgewonden over.

Ik heb zelf geen honingslinger, maar de Bijenvereniging wel. En als lid mag je daar gebruik van maken. Fijn is dat! Een honingslinger is een duur ding, wat ik niet zomaar zal aanschaffen. Bovendien staat de slinger van de vereniging in een keurig betegelde ruimte, met een aanrechtje en allerlei benodigdheden in de kast. Ideaal dus!

Vorige week had ik de slingerruimte voor deze morgen gereserveerd. Gonnie, de vrouw die me vorig jaar haar imkerspullen gaf, omdat ze zelf niet meer imkert, wilde graag met me mee, deze eerste keer. En daar was ik heel blij om. Want of ik alles wat ik vorig jaar op de cursus leerde nu allemaal nog wel zou weten? Daar was ik best onzeker over.

En er kwam nòg meer hulp en kennis en ervaring. Zo gaat dat op een vereniging ;-). Een collega-imker belde me namelijk, dat hij graag direct na mij wilde slingeren. We maakten een praatje en hij stelde voor om eerst wel even mee te helpen met mijn slingerij. Leuk en gezellig dus (en heel leerzaam).

Om half 10 kwam ik bij het verenigingsgebouwtje aan. Ze zaten al op me te wachten. Ik had niet veel om te slingeren, maar dat geeft niets zo'n eerste keer. Ik vond het gewoon geweldig! Met de ontzegelvork haalde ik voorzichtig de wasdekseltjes van de raten en daarna gingen de ramen per 4 tegelijk de slinger in. Zo'n slinger is een soort centrifuge. Je draait aan een slinger en daarmee zet je de trommel met ramen in beweging. Door de middelpuntvliedende kracht wordt de honing uit de raten geslingerd. Na een poosje begon er een prachtig gouden straal uit het gootje te lopen. Daar kwam m'n allereerste, allerlekkerste, allermooiste honing!

Het was echt alsof ik met goud thuiskwam! Ik had de hele familie al met foto's en al laten delen in het historische moment en Willem vond dat we dan vanavond maar pannenkoeken moesten eten. Pannenkoeken met honing natuurlijk. En zo geschiedde!

Koos
Het tweede waar ik heel blij over was, was dat Koos weer heelhuids en hard gegroeid terugkwam van het schoolkamp. Alle jongens (en een enkel meisje) van de sector Techniek hadden een soort survival in de Ardennen gedaan. Er was een hele week aan voorbereiding aan vooraf gegaan. Dinsdagmorgen zijn ze vroeg in de bus gestapt en 's middags zijn ze in groepen gedropt in de Ardennen. Ver weg, tegen de Franse grens aan. Ze hadden allemaal volledige bepakking en moesten met hun grote rugzakken, een munitiekist met proviand en een jerrycan met water dwars door de bossen en velden de weg naar het basiskamp vinden. Een tocht van zo'n 25 kilometer. Zonder telefoons of andere apparatuur. Ze hadden enkel een kaart en kompas.

Ze moesten voor de nacht een onderkomen fabriceren van een stuk zeil van 3 bij 4 meter. En natuurlijk hun eigen potje koken boven een kampvuur.

Allemaal in het kader van opbouwen van zelfvertrouwen, grenzen ontdekken, teambuilding en andere nuttige en nodige zaken.

Gisteren zijn alle jongens veilig in het basiskamp aangekomen. Daar werd door docenten een maaltijd voor ze klaargemaakt en hadden ze een avond vol reflectie, gezelligheid en bezinning.

Vanmorgen stond er nog een kanotocht op het programma en daarna de terugreis. Helemaal gesloopt maar trots en blij kwamen ze rond 18.00 weer aan. Ze werden opgewacht door een erehaag van familieleden. Het is heel speciaal geweest!

Reden dus om dubbelblij te zijn!