Review ¨De verstotene¨

Vorige maand verscheen bij Uitgeverij Voorhoeve het boek ¨De verstotene¨. Dit boek zal veel van mijn lezers aanspreken, omdat het verhaal zich afspeelt in een mennonietengemeenschap. Net als de Amish leven de Mennonieten heel eenvoudig en binnen de geslotenheid van de gemeenschap. Maar een eenvoudige levensstijl en streng religieus zijn is uiteraard niet een garantie voor een leven zonder zonde. Daar lees je in dit boek ook over. Behalve voor hypocrisie is er gelukkig ook plaats voor vergeving.

Rachel Stoltzfus is tevreden met haar leven in een mennonietengemeenschap, totdat ze zwanger raakt en het mikpunt wordt van roddel en spot. Ze weigert schuld te belijden en verzwijgt de naam van de vader. Het gevolg is dat ze met de nek wordt aangekeken door de mensen van wie ze juist zoveel houdt. Als haar tweelingzus Leah maar niet herstelt van een bevalling, dwingt Rachels zwager, die haar daarvan de schuld geeft, Rachel om de gemeenschap te verlaten.
Wanneer het leven van Rachels kindje gevaar loopt, moet er een keuze gemaakt worden die de waarheid aan het licht brengt en voorgoed de levens zal veranderen van iedereen in Copper Creek.

Het verhaal wordt telkens vanuit het perspectief van één van de hoofdpersonen verteld. Het bijzondere is, dat ook Leah's overleden schoonvader 'aan het woord' komt. Hij beziet alles vanuit het leven ná dit leven.

Al aan het begin van het boek word je als lezer nieuwsgierig naar wie de vader van Rachel's kindje zou zijn. Je komt steeds aanwijzingen tegen, zodat het je eigenlijk al snel wel duidelijk is. Maar de ontknoping vindt pas laat in het boek plaats. Er vallen dan veel dingen op hun plaats. Zelfs de namen 'Rachel en Leah' krijgen er een dimensie bij. De geschiedenis van de Bijbelse Rachel en Leah blijkt overeenkomsten te hebben!

Eli, Rachel's kindje, wordt ernstig ziek. Het is heel spannend of Eli zal genezen. Dat zal in elk geval niet kunnen zonder dat het geheim, wie zijn vader is, wordt prijsgegeven.

Vergeving is cruciaal. Vergeving komt in dit boek op meerdere plaatsen en onder verschillende omstandigheden aan de orde. Eén van de dingen die Rachel leert is: ¨ Als ik vergeven wil worden, moet ik eerst zèlf vergeven.¨

Het boek leest lekker weg. Het boeide me van begin tot eind. De sfeer in de Mennonitische gemeenschap wordt prachtig beschreven. En dat is ook geen wonder, want de schrijfster, Jolina Petersheim, is zelf in zo'n gemeenschap opgegroeid. Er staan regelmatig typisch Mennonitische woorden in de tekst. Die zijn in de context goed te begrijpen. In het deel wat gaat over Eli's ziekte wordt nogal veel medische vaktaal gebruikt. Dat maakt het verhaal naar mijn idee heel 'echt'. Het zou zomaar echt gebeurd kunnen zijn allemaal. In werkelijkheid is het boek een hervertelling van een verhaal en het is dus fictief.

Ben je nieuwsgierig geworden naar dit boek? Lees dan het eerste hoofdstuk. Je vindt hier ook de bestelmogelijkheid.